AKRAN ÖĞRETİMİ: GRUP BÜYÜKLÜĞÜNÜN ÖĞRENCİLERİN AKADEMİK BAŞARILARINA VE GÖRÜŞLERİNE ETKİSİ

Yıl 2018, Cilt: 19 Sayı: 1, 406 - 422, 01.08.2018

Yusuf Ziya Olpak

Öz

Bu araştırma kapsamında; akran öğretimi AÖ yönteminin soru cevap sürecinde farklı büyüklüklerde gruplar oluşturulmasının öğrencilerin akademik başarılarına ve AÖ yöntemine yönelik görüşlerine etkisi incelenmiştir. Karma yöntem kullanılarak yürütülen bu araştırma, bir devlet üniversitesinde yüz-yüze olarak öğrenimlerine devam eden 30’u erkek 20’si kadın olmak üzere toplam 50 öğrencinin katılımıyla gerçekleştirilmiştir. Verilerin toplanmasında; yazar tarafından geliştirilen öğrenci görüş formu ve kişisel bilgi formu ile öğrenme yönetim sisteminden elde edilen veriler kullanılmıştır. Verilerin analizinde ise; ilişkisiz örneklemler için t testi, betimsel istatistikler ve içerik analizi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda ulaşılan bulgulara göre; öğrencilerin akademik başarı puanları, grup büyüklüğüne ve cinsiyete göre anlamlı bir farklılık göstermemiştir. Öğrencilerin tamamı AÖ yönteminden memnun kaldıklarını belirtmişlerdir. Öğrencilerin AÖ yöntemine yönelik memnuniyetleri ile ilgili görüşleri incelendiğinde ise daha çok; konuları anlamaya yardımcı olması ve tartışmayı teşvik etmesi ile ilgili olumlu görüşler belirtmişlerken, gruplardaki öğrenci sayılarının fazla olmasının tartışmayı güçleştirmesi ve tartışmalarda fikir birliğine varılamamasını olumsuz olarak nitelemişlerdir.

Anahtar Kelimeler

Akademik başarı, Akran öğretimi, Grup büyüklüğü

AKRAN ÖĞRETİMİ: GRUP BÜYÜKLÜĞÜNÜN ÖĞRENCİLERİN AKADEMİK BAŞARILARINA VE GÖRÜŞLERİNE ETKİSİ

Öz

Kaynakça

• Blasco-Arcas, L., Buil, I., Hernández-Ortega, B., and Sese, F. J. (2013). Using clickers in class. The role of interactivity, active collaborative learning and engagement in learning performance. Computers & Education, 62, 102–110.
• Brotman, J. S., and Moore, F. M. (2008). Girls and science: A review of four themes in the science education literature. Journal of Research in Science Teaching, 45(9), 971–1002.
• Bruff, D. (2009). Teaching with classroom response systems: Creating active learning environments. San Francisco: Jossey-Bass. Retrieved from https://www.google.com/books?hl=tr&lr=&id=1vXz3P- oF88C&oi=fnd&pg=PR11&dq=Teaching+with+Classroom+Response+Systems&ots=nBrD6LX-- 5&sig=O_P0YmRcg8bBrr5yMYTOsvI5vD4
• Chou, C.-Y., and Lin, P.-H. (2015). Promoting discussion in peer instruction: Discussion partner assignment and accountability scoring mechanisms. British Journal of Educational Technology, 46(4), 839–847.
• Cortright, R. N., Collins, H. L., and DiCarlo, S. E. (2005). Peer instruction enhanced meaningful learning: ability to solve novel problems. Advances in Physiology Education, 29(2), 107–111.
• Crouch, C. H., Watkins, J., Fagen, A. P., and Mazur, E. (2007). Peer instruction: Engaging students one- on-one, all at once. Research-Based Reform of University Physics, 1(1), 40–95. Retrieved from http://mazur.harvard.edu/sentFiles/Mazurpubs_537.pdf
• Draper, S. W., and Brown, M. I. (2004). Increasing interactivity in lectures using an electronic voting system. Journal of Computer Assisted Learning, 20(2), 81–94.
• Eryılmaz, H. (2004). The effect of peer instruction on high school students’ achievement and attitudes toward physics. Middle East Technical University.
• Fagen, A. P., Crouch, C. H., and Mazur, E. (2002). Peer instruction: Results from a range of classrooms. The Physics Teacher, 40(4), 206–209.
• Giuliodori, M. J., Lujan, H. L., and DiCarlo, S. E. (2006). Peer instruction enhanced student performance on qualitative problem-solving questions. Advances in Physiology Education, 30(4), 168–173.
• Goldstein, J., and Puntambekar, S. (2004). The brink of change: Gender in technology-rich collaborative learning environments. Journal of Science Education and Technology, 13(4), 505–522.
• Günüç, S., Odabaşı, H. F., and Kuzu, A. (2013). The defining characteristics of students of the 21st century by student teachers: A Twitter activity. Journal of Theory and Practice in Education, 9(4), 436–455.
• Jones, M. E., Antonenko, P. D., and Greenwood, C. M. (2012). The impact of collaborative and individualized student response system strategies on learner motivation, metacognition, and knowledge transfer. Journal of Computer Assisted Learning, 28(5), 477–487.
• Kay, R. H., and LeSage, A. (2009). Examining the benefits and challenges of using audience response systems: A review of the literature. Computers & Education, 53(3), 819–827.
• King, D. B., and Joshi, S. (2008). Gender differences in the use and effectiveness of personal response devices. Journal of Science Education and Technology, 17(6), 544–552.
• Len, P. M. (2007). Different reward structures to motivate student interaction with electronic response systems in astronomy. Astronomy Education Review, 5(2).
• Mazur, E. (1997). Peer instruction: A user’s manual. Upper Saddle River, New Jersey: Prentice Hall.
• Morice, J., Michinov, N., Delaval, M., Sideridou, A., and Ferrières, V. (2015). Comparing the effectiveness of peer instruction to individual learning during a chromatography course. Journal of Computer Assisted Learning, 31(6), 722–733.
• Mueller, J. S. (2012). Why individuals in larger teams perform worse. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 117(1), 111–124.
• Olpak, Y. Z. (2013). Effects of different feedback strategies on students’ perceptions of social cognitive and teaching presence and academic achievements in online learning environments. Unpublished Doctoral Dissertation, Gazi University, Ankara.
• Rao, S. P., and DiCarlo, S. E. (2000). Peer instruction improves performance on quizzes. Advances in Physiology Education, 24(1), 51–55.
• Trout, M. J., Borges, N., and Koles, P. (2014). Modified peer instruction improves examination scores in pharmacology. Medical Education, 48(11), 1112–1113.
• Yourstone, S. A., Kraye, H. S., and Albaum, G. (2008). Classroom questioning with immediate electronic response: Do clickers improve learning? Decision Sciences Journal of Innovative Education, 6(1), 75–88.