YAKINSAMA KÜLTÜRÜ VE TRANSMEDYA HİKÂYE ANLATICILIĞI

Yıl 2019, Cilt: 27 Sayı: 2, 161 - 171, 01.06.2019

Naci İspir Ayşe Kucur

Öz

Hayatımızın neredeyse her alanında var olan medya, yaşanılan teknolojik ve dijital gelişmelerle birlikte yapısal bir değişime uğramıştır. Bu değişim süreciyle birlikte basın-yayın, telekomünikasyon ve bilgisayar endüstrileri gibi farklı sektörler arasındaki keskin ayrım ortadan kalkmış hatta üç farklı sektör birbiri içinde yer almaya başlamıştır. Yakınsama kavramı ile tanımlanan bu süreç, yalnızca teknolojik araçlara ve içeriğe değil, hedef kitlelere de sirayet etmiştir. Daha önce pasif kabul edilen izleyici, süreçle birlikte katılımcı, paylaşımcı ve üretken izleyici modeline evrilmiştir. Hem teknolojinin sunduğu imkânlar hem de izleyicinin yoğun ilgisi ile sinema filmlerinden haberlere kadar birçok alanda katılım temel ilke olarak kabul edilmeye başlanmıştır. İnternet bağlantısı olan tüm cihazlar sayesinde haber okuyan, fotoğraf çeken, film çeken, kitap okuyan, canlı yayın yapan, ilgilendiği yapımların içeriğine katkıda bulunan aktif izleyici, bireysel ve kolektif çalışmalarla medya yakınsamasının merkezine yerleşmiştir. Medya yakınsaması medya üreticilerini yeni arayışlara yöneltmekle kalmayıp izleyici kitleyle olan ilişkilerini de genişletmiştir. Bu ilişki çerçevesinde anlatı yapılarının teknolojik araçların etkisiyle yeni formlara büründüğü görülmektedir. Yeni anlatı formlarına örnek olarak gösterilebilecek transmedya hikâye anlatıcılığı, geleneksel yapılarla birlikte yeni medyayı da yanına alarak aktif izleyiciye hikâye evrenlerine içerik oluşturma veya içerikleri yayma gibi görevler vererek izleyiciyi kendi ekseninde tutmayı başarmıştır. Her birinin özelliklerini ve dilini koruyarak birden fazla medyada anlatılan hikâyeleri, tek bir sistemin hikâyesiymiş gibi anlatabilen transmedya hikâye anlatıcılığı çeşitli diller ve farklı kanallar boyunca genişleyen özel bir anlatı yapısına sahiptir. Bu çalışmada yakınsama süreci ile birlikte izleyici/okuyucu/dinleyicinin aktif katılımcıya dönüşümü ve katılımcıların transmedya hikâye anlatıcılığına katkısı tartışılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Transmedya hikâye anlatıcılığı, katılımcı kültür, yakınsama kültürü, aktif izleyici

Kaynakça

• Bakardjieva M., (2005). The Internet in Everyday Life. Sage Publications. London.
• Bolin G. (2007).Media Technologies, Transmedia Storytelling and Commodification. ss.237- 248.
• Deuze M. (2006) Participation, Remediation, Bricolage: Considering Principal Components of a Digital Culture. The Information Society. 22:2, (ss.63-75).
• Ebner, M., (2007). “E-learning 2.0 = E-learning 1.0 + Web 2.0?”, [E-Öğrenme 2.0 = E-Öğrenme 1.0 + Web 2.0?]. The 2nd International Conference on Availability, Reliability and Security, (1235-1239).
• Figa, E. (2004). “The Virtualization Of Stories And Storytelling”. Storytelling Magazine, 16(2), 34-36.
• Ford, S. (2006). “Fanning the Audience’s Flames Ten Ways to Embrace and Cultivate Fan Communities”. MIT Convergence Culture Consortium. www.convergenceculture.org. Erisim Tarihi: 05.01.2018.
• Fuchs, C. (2014). Social Media A Critical Introduction. London: Sage.
• Gee J.P. (2004). Situated Language And Learning. New York-London:Routledge.
• Geray, H.(1996). “Yeni Iletisim Teknolojilerinde Yeni Eğilimler: Internet, GII ve Türkiye”. Yeni Türkiye, (2)11, 61-84.
• Giovagnoli, M. (2011). Transmedia Storytelling: Imagery, Shapes and Techniques. Yayınyeri: ETC Press.
• Jenkins, H. (1992). Textual Poachers Television Fans & Participatory Culture. New York: Routledge
• Jenkins, H. (2001). Convergence? I Diverge. MIT Technology Review. https://www.technologyreview. com/s/401042/convergence-i-diverge/ Erisim Tarihi: 04.01.2018.
• Jenkins, H. (2006). Convergence Culture. New York: New York University Press.
• Jenkins, H. (2007). Transmedia Storytelling 101. http://henryjenkins.org/2007/03/ transmedia_storytelling_101.html. Erisim Tarihi: 05.09.2016.
• Jenkins, H. (2010). Transmedia Education: The 7 Principles Revisited. http://henryjenkins.org/2010/06/transmedia_education_the_7_pri.html. Erisim Tarihi: 05.09.2016.
• Kücklich, J. (2005) ‘Precarious playbour: Modders in the digital games industry’, Fibreculture Journal, sayı:5 http://journal.fibrec ulture.org/issue5/index.html.
• Lefever, F. (2010). Transmedia Storytelling As A Marketing Tool For Flemish Television Broadcasting Companies. Coventry: Coventry University. Yayınlanmamıs Doktora Tezi.
• Levy P. (1997). Collective Intelligence: Mankind's Emerging World in Cyberspace. Cambridge: Perseus Books.Miller C.H. (2004). Digital Stoytelling. Amsterdam:Focal Press.
• Miller C.H. (2004). Digital Stoytelling. Amsterdam:Focal Press.
• Scolari, C.A. (2009). “Transmedia Storytelling: Implicit Consumers, Narrative Wolds, and Branding in Contemporary Media Production”. International Journal of Communication. 3:586-606.
• Terranova T. (2000). Network Culture. London:Pluto Press.
• Tovey, M. (2006). Mass Collaboration, Open Source, and Social Entrepreneurship. Mark Tovey (Ed.) Collective Intelligence: Creating a Prosperous World at Peace. (ss.455- 465).
• Veltman K.H. (2006). Understanding New Media: Augmented Knowledge and Culture, Calgary: University of Calgary Press.