Öz
Türkiye’de, 2011 Haziran ile 2013 Aralık arasındaki 1.5 yıllık zaman diliminde çok şiddetli bir çatışma yaşandı. Hükümet ile PKK arasında yürütülen Oslo Görüşmelerinin başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından, Kürt meselesi yeni bir şiddet sarmalına girdi. Yoğun çatışmalar, kitlesel tutuklamalar ve açlık grevleri ile siyasal tansiyon yükseldi, köprülerin atılması noktasına gelindi. 2012’in son aylarında Diyarbakır’a veya bölgedeki herhangi bir ile gelenleri karşılayan, patlamak üzere olan bir öfkeydi. Ancak 2013’ün başında bu manzara değişti. PKK’li tutuklu ve hükümlülerin sürdürdüğü açlık grevleri Abdullah Öcalan’ın araya girmesiyle bitti, bunu müteakiben yeni bir görüşme süreci başladı. Uzunca bir süredir dünyayla irtibatı kesilmiş olan Öcalan siyaset sahnesinin vitrinine kuruldu. BDP’li milletvekilleri ile Öcalan arasında bir görüşme trafiği başladı. Öcalan’ın verdiği mesajlar milletvekilleri aracılığıyla tabana, Kandil’e ve Avrupa’ya iletildi. Kısa bir süre öncesine kadar birbirlerine en üst perdeden meydan okuyan ve savaş çığlıklarıyla tüm sesleri bastıran tarafların dillerinden bu kez “barış temennileri” dökülmeye başladı. “Barış” kamusal bir söylem haline geldi.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Research Article |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Haziran 2014 |
| Gönderilme Tarihi | 12 Mayıs 2014 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2014 Sayı: 75 |