KONAKLAMA İŞLETMELERİNİN KRİZ YÖNETİMİ UYGULAMALARI VE BEKLENTİLERİ: BEŞ YILDIZLI OTELLER ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA - CRISIS MANAGEMENT PRACTICES AND EXPECTATIONS OF HOSPITALITY ENTERPRISES: A STUDY ON FIVE STAR HOTELS

Yıl 2017, , 216 - 235, 30.09.2017

Ali Dalgıç , Kemal Birdir

https://doi.org/10.20875/makusobed.310251

Cited By: 1

Öz

Kriz, bir örgütün, bölgenin ya da
ülkenin içsel veya dışsal çevresinden dolayı ortaya çıkan, faaliyetleri sekteye
uğratan, örgütleri ve çalışanlarını fiziksel ve zihinsel olarak tehdit eden,
normal yönetsel yöntemleri kullanarak aşılması zor görülen ve planlı olmayan
bir oluşumdur. Turizm sektöründe yaşanan bir krizin iyi yönetilmemesi
sonucunda, turizm pazarında kötü bir imajın oluşması
destinasyona yönelik talepte azalma, turizm gelirlerinin düşmesi, turizm
işletmelerinin maddi kayıplar yaşaması, turizm sektörüyle bağlantılı olan
diğer  sektörlerin olumsuz etkilenmesi ve
ülkedeki işsizlik oranın artması gibi olumsuz sonuçlarla karşı karşıya
kalınabilir. Bu sebeple kriz yönetimi konusu turizm sektörü açısından ayrı bir
öneme sahiptir. Bu bağlamda bu çalışmada, Türkiye’de meydana gelen krizden
etkilenen konaklama işletmelerinin kriz yönetim uygulamaları ve kısa ve uzun
vadeli olumlu ve olumsuz beklentiler araştırılmıştır. Yapılan görüşmeler ve
anket uygulaması sonucunda, konaklama işletmelerinin krizle başedebilmek
amacıyla en çok pazarlama konusunda çalışmalar yaptıkları ve kriz nedeniyle geleneksel
pazarlarda yaşanan daralmayı aşmak için, yeni pazar arayışlarına giriştikleri
bulgulanmıştır. Konaklama işletmelerinin krizi daha etkin bir şekilde
yönetebilmeleri için, pazarlama uygulamalarının yanısıra insan kaynakları
yönetimi, bakım-onarım ve yönetim uygulamalarına da önem vermeleri önerilmektedir. 

Anahtar Kelimeler

, Kriz Yönetimi, Krizden Beklentiler, Konaklama İşletmeleri, Kriz

Kaynakça

• Anderson, B. A. (2006). Crisis management in the Australian tourism industry: Preparedness, personnel and postscript. Tourism Management, 27(6), 1290-1297. Bertaux, D. (1981). From the life-history approach to the transformation of sociological practice. In Biography and society: The life history approach in the social sciences, ed. by D. Bertaux, 29– 45. London: Sage Blake, A. ve Sinclair, M. T. (2003). Tourism crisis management: US response to September 11. Annals of Tourism Research, 30(4), 813-832. Doeg, C. (2005). Crisis management in the food and drinks industry. Springer. Faulkner, B. (2001). Towards a framework for tourism disaster management. Tourism Management, 22(2), 135-147. Fink, S. (1986). Crisis management: Planning for the inevitable. New York, NY: American Management Association. Hystad, P. W. ve Keller, P. C. (2008). Towards a destination tourism disaster management framework: Long-term lessons from a forest fire disaster. Tourism Management, 29(1), 151-162. Israeli, A. A. (2007). Crisis-management practices in the restaurant industry. International Journal of Hospitality Management, 26(4), 807-823. Israeli, A. A. ve Reichel, A. (2003). Hospitality crisis management practices: the Israeli case. International Journal of Hospitality Management, 22(4), 353-372. Israeli, A. A., Mohsin, A. ve Kumar, B. (2011). Hospitality crisis management practices: The case of Indian luxury hotels. International Journal of Hospitality Management, 30(2), 367-374. Lerbinger, O. (2012). The crisis manager. Routledge. Luhrman, D. (2005). Crisis guidelines for the tourism industry. Retrieved September 31, 2006, from the World Tourism Organization Web site: http://www.world-t ourism.org/market_research/recovery/Crisis and Disaster Management Guidelines.pdf Mitroff, I. I. (1988). Crisis management: Cutting through the confusion. MIT Sloan Management Review, 29(2), 15. Morse, J. (1994). Designing funded qualitative research. In Handbook for qualitative research, ed.N. Denzin and Y. Lincoln, 220–35. Thousand Oaks, CA: Sage. Niininen, O. (2013). Five star crisis management--examples of best practice from the hotel industry. INTECH Open Access Publisher. Okumus, F. ve Karamustafa, K. (2005). Impact of an economic crisis evidence from Turkey. Annals of tourism research, 32(4), 942-961. Okumus, F., Altinay, M. ve Arasli, H. (2005). The impact of Turkey's economic crisis of February 2001 on the tourism industry in Northern Cyprus. Tourism Management, 26(1), 95-104. Parsons, W. (1996). Crisis management. Career Development International, 1(5), 26-28. Pearson, C. M. ve Mitroff, I. I. (1993). From crisis prone to crisis prepared: A framework for crisis management. The Academy of Management Executive, 7(1), 48-59. Perl, Y. ve Israeli, A. A. (2011). Crisis management in the travel agency sector: A case study. Journal of Vacation Marketing, 17(2), 115-125. Racherla, P. ve Hu, C. (2009). A framework for knowledge-based crisis management in the hospitality and tourism industry. Cornell Hospitality Quarterly, 50(4), 561-577. Ritchie, B. W. (2004). Chaos, crises and disasters: a strategic approach to crisis management in the tourism industry. Tourism Management, 25(6), 669-683. Roberts, V. (1994). Flood management: Bradford paper. Disaster Prevention and Management, 3(2), 44}60. Santana, G. (2004). Crisis management and tourism: Beyond the rhetoric. Journal of Travel & Tourism Marketing, 15(4), 299-321. Sönmez, S. F., Apostolopoulos, Y. ve Tarlow, P. (1999). Tourism in crisis: Managing the effects of terrorism. Journal of Travel Research, 38(1), 13-18. Tosun, C. (1998). Roots of unsustainable tourism development at the local level: The case of Urgup in Turkey. Tourism Management, 19(6), 595-610. Tse, T. S. M. (2006). Crises management in tourism. In tourism management dynamics: Trends, management and tools, ed. Dimitrios Buhalis and Carlos Costa, Elsevier, 28-38. Wilks, J. ve Moore, S. (2004). Tourism Risk Management for the Asia-Pacific Region. An Authoritative Guide for Managing Crises and Disasters. Gold Coast.