MEDİKAL EĞİTİM FİLMLERİNİN ÜRETİMİNDE BELİRLEYİCİ OLAN FAKTÖRLER ÜZERİNE BİR MODEL ÖNERİSİ

Yıl 2007, , 351 - 363, 10.01.2007

Serhat Baştan

https://doi.org/10.14783/maruoneri.689663

Öz

Medikal filmlerin yapımında, üretim sürecine eşlik eden çok boyutlu bir dizi sorunun üstesinden gelmek gerekmektedir. Bu sorunlar sağlık kurumlarına ve bu alandaki bilimsel gelişmelere yönelik kitle iletişim araçlarının yaklaşımı, izleyicilerin sağlık sorunlarını kitle iletişim araçlarından öğrenme biçimleri ve medikal yapımların üretiminde eğitici olma kaygıları gibi yapım fikrinin formülasyonunu ve üretim sürecinin gelişimini belirleyen arka plan faktörleridir. Diğer taraftan görsel iletişimin çok anlamlı özyapısı, film yapım yöntem ve tekniklerinin sağlık iletişiminin amaçlarına uygun olarak kullanılması gereği, kontrollü bir üretim çalışmasını zorunlu hale getirmektedir. Ayrıca hasta ve hastalıkların görüntülenmesiyle ilgili kurallar, mesleki etik ve sorumluluklar yapım çalışmalarını sınırlandıran diğer önemli faktörler olmaktadır. Bu bağlamda, burada bir dinamik üretim süreç modeli önerisi ortaya koyulmaktadır. Bu öneri, kapsayıcı bir sağlık veya eğitim iletişim modeli ve teorisi olarak değerlendirilmemelidir. Tercihen daha ileri araştırmalar için medikal içerik üretim sürecini etkileyen faktörleri şematik hale getiren bir düşünce alışveriş aracı olarak kabul edilmelidir.

Anahtar Kelimeler

Medikal Eğitim Filmi, Video Film Yapım Teknikleri, Bilimsel İletişim, Sağlık Eğitimi

Kaynakça

• [1] Armstrong-Coster, A. (2001). In Morte Media Jubilate: an Empirical Study of Cancer-Related Documentary Film. Mortality, 6(3), 287-305.
• [2] Hodgetts, D. & Chamberlain, K. (2003). Television Documentary in New Zealand and the Construction of Doctors by Lower Socio-Economic Groups. Social Science and Medicine, 57(1), 113-124.
• [3] Zoller, H.M. (2005). Health Activism: Communication Theory and Action for Social Change. Communication Theory, 15(4), 341-364.
• [4] Geller, G.; Tambor, E.S.; Bemhardt, B.A.; Rodgers, J. & Holtzman, N.A. (2003). Houseoffıcers’ Reactions to Media Coverage about the Sequencing of the Human Genome. Social Science and Medicine, 56(10), 2211-2220.
• [5] Benelli, E. (2003). the Role of the Media in Steering Public Opinion on Healthcare Issues. Health Policy, 63(2), 179- 186.
• [6] Byrd-Bredbenner, C., Finckenor, M. & Grasso, D. (2003). Health Related Content in Prime-Time Television Programming. Journal of Health Communication, 8(4), 329-341.
• [7] Payne, J.G. & Schulte, S.K. (2003). Mass Media, Public Health, and Achieving Health Literacy. Journal of Health Communication, 8(1), 124-125.
• [8] Darley, A. (2003). Simulating Natural History: Walking With Dinosaurs as Hyper-Real Edutainment. Science As Culture, 12(2), 227-256.
• [9] Davin, S. (2003). Healthy Viewing: the Reception of Medical Narratives. Sociology of Health & Illness, 25(6), 662-679.
• [10] Cooper, C.; Purvis, R.; Debra L. & Langlieb, A.M. (2000). Using Entertainment Television to Build a Context for Prevention News Stories. Preventive Medicine, 31(3), 225- 231.
• [11] Ostbye, T.; Miller, B. & Keller, H. (1997). Throw That Epidemiologist Out of the Emergency Room! Using the Television Series ER as a Vehicle for Teaching Methodologists about Medical Issues. Journal of Clinical Epidemiology, 50(10), 1183-1186.
• [12] Kaya, N. (2006). Akıl Oyunları. (http://www.pamk- atak.com/makaleler.htm). [05.07.2006].
• [13] Igartua, J.; Jose, C.L. & Lopes, O. (2003). To Think or Not To Think: Two Pathways Towards Persuasion by Short Films on Aids Prevention. Journal of Health Communication, 8(6), 513-528.
• [14] Reid, R. (2005). Fractured Media Sphere and U.S. Health Promotion: Parsing Cigarettes as an Icon of Flawed Modemity. Communication Theory, 15(3), 314-339.
• [15] Elliot, N.L. (2001). Signs of Anthropomorphism: the Case of Natural History Television Documentaries. Social Semiotics, 11(3) 289-305.
• [16] Mutlu, E. (1991). Televizyonu Anlamak. Ankara: Gündoğan Yayınları.
• [17] Burton, G. (1995). Görünenden Fazlası. (Çev.: Dinç, N.). İstanbul: Alan Yayıncılık: 161.
• [18] Esslin, M. (1991). TV: Beyaz Camın Arkası. (Çev.: Çiftkaya, M.). İstanbul: Pınar Yayınları: 55.
• [19] Corner, J. (2004). Television’s “Events Worlds” and the Immediacies of Seeing: Notes from the Documentary Archive. The Communication Review, 7(4), 337-343.
• [20] Wolf, I.G. (1980). Bilimsel Filmin Gerçeğe Uygunluğu. (Çev. Fuat Kortel). İstanbul: İstanbul Üniversitesi Film Merkezi Yayını, Rektörlük No: 2742, F.M. No: 1.
• [21] Kafalı, N. (1993). TV Yapımında Teknik ve Kuramsal Temeller. Ankara: Ümit Yayıncılık, Ufuk Dizisi: 9.
• [22] Parsa, S. (1994). Televizyon Estetiği. İzmir: Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi Yayınları, Yayın No: 6.
• [23] Gökçe, G. (1997). Televizyon Program Yapımcılığı ve Yönetmenliği. İstanbul: Der Yayınları: 217.
• [24] Macselli, J.V. (2002). Sinemanın 5 Temel Öğesi. (Çev.: Gür, H). Ankara: İmge Kitabevi.
• [25] Siegart, K. (2004). Medical Video on the Web. Journal of Audiovisual Media in Medicine, 27(3), 135-136.
• [26] Suzuki, I.; Yamada, K.; Yamakawa, T.; Hashiba, M. & Akazawa, K. (2003). Delivery of Medical Multimedia Contents Through the TCP/IP Netvvork Using RealSystem. Computer Methods and Programs in Biomedicine, 70(3), 253-258.
• [27] Schlag, P.M.; Moesta, K.T.; Rakovsky, S. & Graschew, G. (1999). Telemedicine: The New Must for Surgery. Archives ofSurgery, 134(11), 1216-1221.
• [28] Yamakawa, T.; Toyabe, S.; Cao, P. & Akazawa, K. (2004). Web-based Delivery of Medical Multimedia Contents Using an MPEG-4 System. Computer Methods and Programs in Biomedicine, 75 (3), 259-264.
• [29] Açık, Y.; Apaydın, F. & Tuna, Y, (2004). Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde Bilişim Teknolojilerinin Eğitim Kalitesini Artırmadaki İşlevi. Bilgi Teknolojileri Kongresi III Bildiriler Kitabı, Denizli: Pamukkale Üniversitesi Yayınları, 210-211.
• [30] Garrison, W. (2001). Video Streaming into the Mainstream. Journal of Audiovisual Media in Medicine, 24(4), 174-178.
• [31] General Medical Council Guidelines. (2002). Making and Using Visual and Audio Recordings of Patients. Journal of Audiovisual Media in Medicine, 25(4), 165-167.
• [32] McQuail, D. & Windahl S. (1997). Kitle İletişim Modelleri. (Çev. Konca Yumlu). Ankara: İmge Kitabevi,
• [33] Fiske, J. (2003). İletişim Çalışmalarına Giriş. (Çev.: İrvan, S.). İstanbul: Bilim ve Sanat Yayınları.
• [34] Aydın, E.D. (1991). Bilgi Bilimi: İnformatik, Genel Sistemler, Sibernetik ve Kitle İletişimi, İstanbul: Aydın Özel Eğitim ve Yayıncılık.