KORAH ACCORDING TO THE TORAH AND THE QURAN; THE TRAGIC END OF A SPOILED CAPITALIST

Yıl 2024, Cilt: 8 Sayı: 1, 71 - 90, 30.07.2024

Resul Şahin

https://doi.org/10.62809/matbuat.1215811

Öz

Korah is a historically symbolic person who denies Allah and His Prophet, is spoiled with his wealth and uses it not for the benefit of humanity and people, but to corrupt them, and also provides finance to Pharaoh, who is famous for the oppression and genocide he committed against the Israelites; in short, he uses his wealth as a tool of evil. Korah is the name of a horny rich man who despises his people and oppresses them in the name of Pharaoh. The story of Korah is mentioned in two holy books due to its importance, in the Quran and Torah. While it is briefly explained in the Quran for advice purposes, it is mentioned in detail in the Torah. However, in both holy books, he is described with the same negative characteristics, such as his arrogance due to his wealth, his deafness to the positive criticisms made towards him, his denialism, stinginess, materialism, rebellion against the Prophet Moses and his incitement of the people against Moses, his defeatism; and because of these characteristics, it is noteworthy that it is declared in both boks that he suffered the same tragic end, that is, he was buried in the ground along with his wealth . In this study, the message given to all humanity, especially the Meccan polytheists and the Jews of Medina, who were the first audience of the Qur'an, through the Story of Karun is strongly emphasized: a person's blood ties or closeness to the prophet or good people, his position and wealth, or his social position make no benefit, but his faith and good deeds will benefit him.

Anahtar Kelimeler

Torah, Quran, Moses, Karun, Treasury

TEVRAT VE KUR’AN’A GÖRE KARUN; ŞIMARIK BİR KAPİTALİSTİN TRAJİK SONU

Öz

Karun, Allah ve peygamberini yalanlayan, servetiyle şımaran ve onu insanlığın ve insanların faydasına değil, onları ifsat etmek için kullanan, İsrailoğullarına yaptığı zulüm ve soykırımla ünlenen Firavuna finans sağlayan, kısacası servetini kötülük aracı olarak kullanan tarihi sembol bir kişidir. Karun, kavmini hor ve hakir gören, Firavun adına onlara zulmeden azgın bir zenginin adıdır. Karun kıssası, önemine binaen iki kutsal kitapta; Kur’an ve Tevrat’ta yer almıştır. Kur’an’da öğüt amaçlı kısaca anlatılırken, Tevrat’ta ise detaylı olarak zikredilmektedir. Fakat iki kutsal kitapta da servetiyle büyüklük taslaması, kendisine yönelik yapılan olumlu tenkitlere kulak tıkaması, inkârcılığı, cimriliği, maddeciliği, Peygamber Musa’ya isyanı ve halkı ona karşı kışkırtması, bozgunculuğu gibi aynı olumsuz özelliklerle anlatılması ve bu özellikleri nedeniyle uğradığı aynı trajik sondan, yani servetiyle birlikte yerin dibine geçirilip yok olmasından bahsedilmesi dikkat çekicidir. Bu çalışmada; Karun Kıssası üzerinden, Kur’an’ın ilk muhatap kitlesi olan Mekkeli müşrikler ve Medineli Yahudiler başta olmak üzere tüm insanlığa verilen mesaj olan; kişiye, peygambere veya iyi kişilere olan kan bağı veya yakınlığının, sahip olduğu makam ve servetin veya sosyal konumunun fayda vermediğini, ancak imanı ve işlediği güzel amellerinin, insanlara yaralı olmanın fayda vereceği gerçeği kuvvetle vurgulanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Tevrat, Kur’an, Musa, Karun, Hazine.

Kaynakça

• KUR’AN-I KERİM VE MEALİ.
• KİTAB-I MUKADDES (TEVRAT).
• ALUSİ, Şihabuddin Mahmud b. Abdillah (1415 h.), Ruhu’l-Meani fi Tefsiri’l-Kur’ani’l-Azim ves’-Sebu’l-Mesani (tah. Ali Abdulbari Atiyye), (c: 1-15), Beyrut, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• EBUSSUUD, Muhammed b. Muhammed b. Mustafa el-İmadi (t.y.), İrşadu’l-Akli’s-Selim ila Mezaya’l-Kitabi’l-Kerim (Tefsiru Ebissuud) Beyrut, Daru ihyai’t-Turasi’l-Arabi, (C:1-9), Mektebetü'ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• ESED, M. (1999), Kur’an Mesajı, (çev. Cahit Koytak-Ahmet Ertürk), İstanbul, İşaret Yayınları.
• HARMAN, Ö. F. (2001), “Karun”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, c, 24, İstanbul, ss. 519-520
• HATİBOĞLU, İ. (2001), “İsrailiyyat”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, c, 23, ss. 195-199.
• İBN AŞUR, Muhammed b. Muhammed (1984), El-Tahrir ve’t-Tenvir, (C: 1-30), Tunus, el-Daru’t-Tunisiyye li’n-Neşr, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• İBN ATİYYE, Ebu Muhammed Abdulhak b. Galib b. Abdurrahman b. Temmam (1422 h.). el-Muharreru’l-Veciz fi Tefsiri’l-Kitabi’l-Aziz, (c: 1-5), Beyrut, Daru’l-Kütübü’l-İlmiyye, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• İBN KESİR, İmaduddin Ebu’l-Fida’ İsmail (1999), Tefsiru Kur’ani’l-Azim (muh. Sami b. Muhammed el-Selame), (C:1-8), Şam, Daru Tayyibeti lil-Neşri ve’t-Tevzi’, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 8 Zilhicce 1431.
• İBN KESİR, İmaduddin Ebu’l-Fida’ İsmail (2003), el-Bidaye ve’n-Nihaye (Tah. Abdullah b. Abdulmuhsin el-Türki), c, 1, by. Daru’l-Hicr li’t-Tibaa ve’n-Neşr, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• İBNU’L-ESİR, Ebu'l-Hasen Ali b. Ebi'l-Kerem Muhammed b. Muhammed b. Abdulkerim b. Abdulvahid (1987), el-Kamil fi't-Tarih, c. 1, Beyrut, Daru'l-Kütübi'l-İlmiyye.
• İBNU’L-VERDİ, Ömer b. Muzafferb. Ömer b. Muhammed b. Ebi’l-Fevaris Zeyniddin (1966), Tarihu İbni’l-Verdi, (c: 1-2), Beyrut, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
• İSFEHANİ, Ebu’l-Kasım Hüseyin b. Muhammed Rağıb (t.y.). el-Müfredat fi Garibi’l-Kur’an, Beyrut, Daru’l-Ma’rife.
• KADI BEYDAVİ, Nasruddin Ebu Said Abdullah b. Ömer b. Muhammed (1418 h.), Envaru’t-Tenzil ve Esraru’t-Te’vil (tah. M. Abdurrahman el-Maraşi), (C: 1-5), Beyrut, Daru İhyai’t-Turasi’l-Arabi, Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• KARAMAN, H. Çağrıcı, M. Dönmez, İ. K. Gümüş, S. (2008), Kur’an Yolu Türkçe Meal ve Tefsir, (C: 1-5) Ankara, DİB Yayınları.
• KURTUBİ, Ebu Abdillah Muhammed b. Ahmed, (1964), el-Cami’ li’Ahkami’l-Kur’an (tah. Ahmed el-Berdum, İbrahim Atfeyeş), (C: 1-20), Kahire, Daru’l-Kütübi’l-Mısriyye (2. Baskı). Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 21 Şaban 1432.
• MACDONALD, Duncan Black (1977), “Karun”, İslam Ansiklopedisi, c, 6, İstanbul, ss. 371, SMEB.
• MAKDİSİ, Mutahhar b. Tahir, (t.y.), el-Bed’u ve’t-Tarih, (C: 1-6) Porsaid, Mektebu’s-Sekafeti’d-Diniyye, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.
• MATURİDİ, Ebu Mansur Muhammed b. Muhammed (2005), Te’vilatu Ehli’s-Sünne (Tefsiru Maturidi) (tah. Mecdi Baslum (C: 1-10), Beyrut, Daru’l-Kütübü’l-İlmiyye, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 28 R. Evvel 1433.
• MAVERDİ, Ebu’l-Hasan Ali b. Muhammed b. Muhammed b. Habib (t.y.), Tefsiru’l-Maverdi (tah. El-Seyyid b. Abdulmaksud b. Abdurrahim), (C: 1-6) Beyrut, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi, 08 Zilhicce 1431.
• NECCAR, Abdulvahab (t.y.), Kasasu’l-Enbiya, Beyrut, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye (3. Baskı).
• RAZİ, İmam Muhammed Fahruddin b. El-Allame Ziyauddin Ömer (1995), Mefatihu’l-Ğayb, (C: 1-30), Beyrut, 1995 Daru’l-Fikr, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi, 08 Zilhicce 1431.
• SUYUTİ, Abdurrahman b. Ebi Bekr Celaleddin, el-Durru’l-Mensur (t.y.), el-Durru’l-Mensur, (C:1-8), Beyrut, Daru’l-Fikr, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 8 Zilhicce 1431.
• ŞENER, Halil İbrahim (2001), “Karun”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, c, 24, İstanbul, ss. 520.
• TABERİ, Ebu Cafer Muhammed b. Cerir (1995), Camiu’l-Beyan an Te’vili Ayi’l-Kur’an, (C: 1-30), Beyrut, Dar’t-Terbiyye ve’t-Turas.
• TABERİ, Ebu Cafer Muhammed b. (1991), Milletler ve Hükümdarlar Tarihi (çev. Z. Kadiri Ugan-Ahmet Temir), (C:1-5), İstanbul, MEB yayınları.
• YAZIR, Elmalılı Hamdi (t.y.), Hak Dini Kur’an Dili, (C:1-9), İstanbul, Eser Yayınları.
• ZEMAHŞERİ, Carullah Ebu’l-Kasım Mahmud b. Ömer (1997), An Hakaiki’t-Tenzil ve Uyuni’l-Ekavil fi Vücuhi’t-Te’vil (Keşşaf), (C: 1-4), Beyrut, Daru’l-İhyai’t-Turasi’l-Arabî, Mektebetü’ş-Şamile, Yayın Tarihi 08 Zilhicce 1431.