Çevrim İçi Sergilerin Sanat Eğitimindeki Yeri

Yıl 2021, , 227 - 242, 30.12.2021

Burak Erhan Tarlakazan

https://doi.org/10.46641/medeniyetsanat.1026639

Cited By: 1

Öz

2019 yılının sonu tüm dünyayı etkileyecek yeni bir salgına sahne olmuş, COVID-19 pandemisi diye adlandırılan bu süreçte sağlıkla ilgili düzenlemelerin yanı sıra, toplumsal ve sosyal anlamda da birçok önlem alınmıştır. Bu anlamda bireysel ya da toplu katılım gerektiren bilimsel, kültürel ve sanatsal etkinlikler sekteye uğramış, ötelenmiş ya da iptal edilmiştir. Bu süreçten en çok etkilenen ortamlar; müzeler ve galeriler gibi sanatsal etkinlik mekânlarıdır. Bu durum salgın kısıtlamalarının yaşandığı 1919’dan günümüze, kültür sanat etkinliklerinin düzenlenmesinde ve paylaşılmasında yeni yoğun bir uygulama olarak çevrim içi (online) etkinliklere ağırlık verilmesine yol açmıştır. Zaman içerisinde müze gezilerinin ve sergilerin dijital platformlar aracılığı ile izleyici ile buluşması sağlanmış ve uygulamalar, süreç içerisinde artan bir etkinlik ivmesi ile sürekli hale gelmiştir. Sergi, kelime anlamı olarak bir dizi ögenin organize bir şekilde izleyicili bir ortamda sunumudur. Göstermek, tanıtmak, satmak gibi özel bir erekle yapılan sergileme işidir. Medya araçlarının kullanılarak izleyiciye ulaştırıldığı sergi ortamlarına ise çevrim içi (online) sergiler denilmektedir. Çevrim içi sergiler, teknolojik imkânlar doğrultusunda geleneksel sergi ortamlarının farklı formatlarla dijital olarak kurgulanmasını içerir. Medya kanallarında, dijital ortamlarda yer alması dolayısıyla evrensel anlamda daha çok sayıda izleyiciye ulaşabilme olanağı bulunmaktadır. Ayrıca çevrim içi sergiler kesintisiz bir sanat ortamı sunmaktadır. Bu çalışmanın amacı; yapılan düzenlemeler, yenilikler sonucunda sergilerin üstlendiği rolü incelemek ve “pandemi sürecinde talep gören çevrim içi (online) sergilerin ayrıcalıkları nelerdir? Çevrim içi sergiler yenidünyada bilgi aktarımında etkili olabilirler mi? Geleneksel serginin yerini alabilirler mi?” konularını tartışmaktır.

Anahtar Kelimeler

Sanat, İletişim, Tasarım, Sanal Ortam, Çevrim İçi Sergi, COVID-19, Pandemi

The Role of Online Exhibitions in Art Education

Öz

The end of 2019 has witnessed a new epidemic affecting the whole world, and in this process, which is called the COVID-19 pandemic, numerous social measures have been taken as well as health-related precautions and regulations. In this sense, scientific, cultural, and artistic activities that require individual or collective participation have been interrupted, postponed, or canceled. The most affected environments are the areas of artistic activity such as museums and galleries. This situation had led to the emphasis on online activities as a new intensive practice in the organization and sharing of cultural and artistic events since 1919 when epidemic restrictions were experienced. In time, museum tours and exhibitions have been brought together with the audience through digital platforms, and the events have become continuous with increasing momentum. The exhibition presents a series of items in an organized environment with the audience. It is an exhibition work done with a particular purpose: showing, promoting, and selling. The exhibition environments delivered to the audience using media tools are called online exhibitions. They involve the digital editing of traditional exhibition environments in different formats with technological possibilities. Media channels have the opportunity to reach a more significant number of viewers universally due to their place in digital environments. In addition, online exhibitions provide an uninterrupted art scene. This research aims to examine the role of exhibitions as a result of the arrangements, innovations and discuss "What are the privileges of online exhibitions that are in demand during the pandemic process?", "Can online exhibitions be effective in transferring knowledge in the new world?", "Can it replace the traditional exhibition?" subjects.

Anahtar Kelimeler

Art, Communication, Design, Virtual Environment, Online Exhibition, COVID-19, Pandemic

Kaynakça

• Artut, K. (2001). Sanat Eğitimi, Kuramlar ve Yöntemleri. 1. Basım, Ankara: Anı Yayıncılık.
• Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri (1952). CiIt: II, Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
• Başaran, İ. E. (1987). Eğitime Giriş. Ankara: Sevinç Matbaası.
• Çilenti, K. (1995). Eğitim Teknolojisi ve Öğretim. Ankara: Yargıcı Matbaası.
• Çokokumuş, B. (2012). Dijital Ortamda Kültür ve Sanat. International Journal of New Trends in Arts, Sports & Science Education, 1 (3), 51-66.
• Erbay, M. (1997). Plastik Sanatlar Eğitiminin Gelişimi. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınları.
• Farthing, S. (2012). Sanatın Tüm Öyküsü. İstanbul: Hayalperest Yayınları.
• Fraenkel, J. R. & Wallen, N. E. (2006). How to Design and Evaluate Research in Education (6th ed). New York: McGraw-Hill.
• Gençaydın, Z. (1990). Sanat Eğitiminin Düşünsel Temelleri Ortaöğretim Kurumlarında Resim-İş Öğretimi ve Sorunları. Ankara: Şafak Matbaacılık.
• Gombrich, E. H. (2004). Sanatın Öyküsü. Erol Erduran ve Ömer Erduran (çev.). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Mengüşoğlu, T. (1988). İnsan Felsefesi. İstanbul: Remzi Yayınevi.
• Mercin, L. & Alakuş O. A. (2007). Birey ve Toplum İçin Sanat Eğitiminin Gerekliliği, D.Ü. Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 9, 14-20.
• Ocvirk O. G., Stinson, R. E., Wigg P.R., Bone, R.O. & Cayton, D. L. (2015). Sanatın Temelleri, Teori ve Uygulama, 12. Baskı, İzmir: Karakalem Kitabevi Yayınları.
• Özer, I. (2020). Dijital Sanat Ortamlarında Yeni Deneyimler, https://www.gazeteduvar.com.tr/yazarlar/2020/05/30/dijital-sanat-ortamlarinda-yeni-deneyimler/ (Erişim Tarihi: 20 Ağustos 2020).
• Özsoy, V. (1996). Türkiye'de Resim-İş Eğitimi (Sanat Eğitimi) Tarihine Kısa Bir Bakış, G.Ü. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16, l: 109-121, Ankara.
• Rose, M. (1988). Marx’s Lost Aesthetic: Karl Marx and the Visual Arts, Cambridge University Press, Cambridge.
• Sağlamtimur, Z. Ö. (2010). Dijital Sanat. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10 (3), 213-238.
• Sevim, S. S. & Ateş Y.Ö. (2020). Kültür, Sanat ve Pazar İlişkisinde; Günümüz Türk Sanatının Tanıtılmasında Yeni Öneriler, Turkish Studies-Social Sciences Volume 15 Issue 3, 1457-1469, January 2020.
• Sözen, M. & Tanyeli, U. (1992). Sanat Kavram ve Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Tarlakazan, B. E. (2003). Atatürk ve Sanat Kavramı Üzerine Düşünceler. Bilge Dergisi, Cilt 10, S. 38, (Güz), 30-35, Atatürk Kültür Merkezi Yayınları, Ankara.
• Tarlakazan, E. & Canbolat, C. (2017). Kahramankazan Belediyesi Web Sitesi Tasarımının İncelenmesi, V. Uluslararası Halk Kültürü ve Sanat Etkinlikleri Sempozyumu Bildiri Kitabı 2. Cilt, 108-118, Ankara.
• Tarlakazan, E. & Yavuz, E. (2018). Üniversite Öğrencilerinin Mobil Oyun Profili ve Oynama Alışkanlıkları, Artvin Çoruh Üniversitesi, Uluslararası Sosyal Bilimler, Dergisi Cilt: 4, Sayı: 2, 149-163.
• Tepecik, A. (2002). Grafik Sanatlar. Ankara: Detay Yayıncılık.
• Tunalı, İ. (1979). Sanatta Eğitim Sorunu Üzerine. Sanat Çevresi, 1.14, 8-10.
• Turani, A. (2004). Sanat Terimleri Sözlüğü. 10. Baskı, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Türkmenoğlu, H. (2014). Teknoloji ile Sanat İlişkisi ve Bir Dijital Sanat Örneği Olarak Instagram. Ulakbilge Sosyal Bilimler Dergisi, 2 (4), 87-100.
• Uçar, M., Canbolat, C. & İlhan, S. (2019). Güzel Sanatlar ve Tasarım Fakültesi Öğrencilerinin “Sanat” Kavramına İlişkin Zihinsel İmgeleri, Hacı Bayram Veli Ü. Sanat ve Tasarım Dergisi, Sayı 23, Haziran, 393-411, Ankara.
• Yedikardeş, S. (2020). Fahrelnissa Zeid / “Üç Kişilik Oyun” Çevrim İçi Sergisi, Art Writing, Nisan 2020, https://www.mixerarts.com/artwriting-turkey-online-exhibitions-and-arts- journalism-on-online-artworks (Erişim Tarihi: 24 Ağustos 2020).
• Yeşilyaprak, B., Güngör A. & Kurç, G. (1995). Eğitsel ve Mesleki Rehberlik. Varan Matbaası: Ankara.
• Winegard, E. (2019). Dijital Medya Teknolojilerinin Sanatın ve Tasarımın Yaygınlaşmasındaki Yeri ve Önemi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.