RELATIONS IN THE CONTEXT REVELATION OF QURAN-SUNNAH

Yıl 2016, Cilt: 5 Sayı: 4, 35 - 64, 01.10.2016

Hüseyin Çelik Osman Eyüpoğlu

Öz

The revelation in the form of a communication between God and people is that God sends some information to his prophets that he has chosen among the people. While the Prophet delivered religion to the people who had been sent to him from one side (Communique) and from the other side he was explaining the orders of religion (Explanation). As Religion itself is based on revelation ıts explanations must also be based on the revelation. It is mentioned in the Qur'an that both the book and the wisdom are given to the Prophet. Book and Wisdom, both of which are related to the revelation given by God for both. The Prophet was receiving revelation besides the Qur'an. There are many verses and hadiths about this issue. Even though some of the hadith is revelation it is not like the Qur'an. There are degrees of difference between them. The Qur'an is both written and meaningfully owned by Allah. A certain part of the Sunnah, belongs to God in meaning but It belongs to the prophet in verse

Anahtar Kelimeler

Qur’an, Sunnah, revelation, Tebyîn (explanatıon), communıque, ijtihad

VAHİY BAĞLAMINDA KUR’AN-SÜNNET İLİŞKİSİ

Öz

Allah ile insanlar arasında bir iletişim şekli olan vahiy; Allah’ın bazı bilgileri, insanlar arasından seçmiş olduğu peygamberlerine göndermesidir. Hz. Peygamber bir taraftan kendisine indirilen dini insanlara ulaştırırken (Tebliğ) diğer taraftan da dinin emirlerini açıklıyordu (Tebyîn). Dinin kendisi vahye dayandığı gibi onun açıklamaları da vahye dayanması gerekir. Kur’an’da Hz. Peygambere hem kitap hem de hikmet verildiğinden bahsedilmektedir. Kitap ve Hikmet, ikisi de Allah tarafından verildiği için her ikisi de vahiyle ilişkilidir. Hz. Peygamber Kur’an’ın haricinde de vahiy alıyordu. Bu konuda birçok ayet ve hadisler vardır. Sünnetin de bir kısmı vahiy olmasına rağmen Kur’an gibi değildir. Aralarında derece farkı vardır. Kur’an hem lafız ve hem de mana olarak Allah’a aittir. Sünnetin belli bir kısmı, mana olarak Allah’a lafız olarak Hz. Peygamber’e aitti

Anahtar Kelimeler

Kur’an, sünnet, vahiy, tebyîn (açıklama), Tebliğ, içtihat

Kaynakça

• Ahmed bin Hanbel, Müsned, Çağrı Yayınevi, İstanbul 1992.
• el-A’zamî, “Sünneti İnkâr Edenler”, Çeviren: Nuri Topaloğlu, Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Sayı: IV, İzmir 1987.
• Bakkal, Ali, “Sünnetin Kaynak Değeri”, HRÜ. İlahiyat Fakültesi Dergisi, Sayı: 5, Ocak-Haziran 2003.
• Beğâvî, Muhammedu’l-Huseyn b. Mesûd el-Ferrâ, Tefsîru’l- Beğâvî (Meâlîmu’t-Tenzîl), Daru’l-Ma’rife, Beyrut 1987.
• Beydavî, Nâsıruddîn Ebî Abdillah bin Ömer bin Muhammed, Envâru’t-Tenzîl ve Esrâru’t-Te’vîl, Dâr-u İhyâi’t- Turâsi’l-Arabiyyi, Beyrut, Tarihsiz.
• Buhârî, Muhammed b. İsmail, Sahihü’l-Buhâri, Çağrı Yayınevi, İstanbul 1992.
• Carullah, Musa, Kitabu’s-Sünne, (yer yok, Tarihsiz).
• Cerrahoğlu, İsmail, Tefsir Usulü, TDV, Ankara 1991.
• Çelik, Hüseyin, Kur’an’da Aile Modelleri, Tebeşir Yayınları, Konya 20015.
• Çelik, Hüseyin, “Hz. Peygamberin Hz. Aişe İle Olan Evliliğinin Kur’ân’ın Korunmasına Katkısı”, EKEV Akademi Dergisi, Yıl: 16, Sayı: 53 (Güz 2012.
• Darimî, Ebu Muhammed Abdullah Abdurrahman, Sünenü’d-Darimî, Çağrı Yayın evi, İstanbul 1992.
• Demirci, Muhsin, Tefsir Usulü, İFAV İstanbul 2011.
• Güngör, Mevlüt, “Kur’an’ın Hz. Peygamber’in Sünnetine Verdiği Değer”, Sünnetin Dindeki Yeri, Tartışmalı İlmi Toplantılar Dizisi, Ensar Neşriyat.
• Ebû Davud, Süleyman bin el-Eş’as, Sünen-ü Ebî Dâvud, Çağrı Yayınları, İstanbul 1992.
• Ebû Hayyan, Muhammed bin Ebu Yusuf, el-Bahru’l-Muhît, Daru’l-Kutibi’l-İlmiyye, Beyrut 1993.
• Eyüpoğlu Osman ve Okuyan Mehmet, “Kur’an’ın Sosyo-Kültürel Koşulları Dikkate Alışı: Ma’rûf Kavramı Örneği” Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı 26–27, yıl 2008, (ss.175–213).
• İbn Hüseyin, Yahya, “Sünnetin Anlamına Dair Bir Açıklama”, (Çeviri: Kadir Demirci), İslamî İlimler Dergisi, Yıl 6, Sayı 1, Bahar 2011.
• İbn Kesîr, Ebu’l-Fidâ İsmâil bin Ömer, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, Dar-u Tayyibe, Tarihsiz.
• İbn Mâce, Ebû Abdullah, Muhammed bin Yezîd, Sünen-ü İbni Mâce, Çağrı Yayınları, İstanbul 1992.
• Keleş, Ahmet, Sünnet Vahiy İlişkisi, Dicle Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Diyarbakır 1999.
• Kurtûbî, Ebu Abdullah Muhammed b. Ahmed, el-Cami’ li-Ahkâmi’l-Kur’ân, Daru’l-Fikr, Beyrut 1987.
• Müslim, Ebu’l-Hüseyin Müslüm el-Haccâc, Sahih-i Müslim, Çağrı Yayınevi, İstanbul 1992.
• Nesâî, Ebu Abdurrahman Ahmed b. Şuayb, Sünenü’n- Nesâî, Çağrı Yayınevi, İstanbul 1992.
• Nesefî, Abdullah b. Ahmed b. Muhammed, Tefsîru’n-Nesefî, Pamuk Yayınları, İstanbul, Tarihsiz.
• Polat, Salahaddin, “Hz. Peygamberin Sünnetini Anlama ve Sünnete Uyma”, İslam’da İnsan Modeli ve Hz. Peygamber Örneği, Kutlu Doğum Haftası 1993, TDV Yayınları/172, Ankara 1995.
• Râzî, Fahreddin, Mefâtîhu’l-Ğayb, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1981.
• Sancaklı, Saffet, “Sünnet Vahiy İlişkisi”, Diyanet İlmi Dergisi, Cilt: 34, Temmuz-Ağustos-Eylül 1998.
• et-Taberî, Ebu Cafer Muhammed b. Cerîr, Tefsîru’t-Taberî (Câmiu’l-Beyân fî Te’vîli’l-Kur’ân), Daru’l- Kutubi’l-İlmiyye, Beyrut 2005
• Tirmizî, Ebu İsa Muhammed b. İsa, Sünenü’t-Tirmizî, Çağrı Yayınevi, İstanbul 1992.
• Uraler, Aynur, “Sünnetin Kaynağı Üzerine Bazı Tespitler”, Hadis Tetkikleri Dergisi, c. IV, Sayı: 2, 2006.
• Yazır, Elmalılı Hamdi, Hak Dini Kur’an Dili, Eser Kitabevi, İstanbul, Tarihsiz.
• Zemahşerî, Ebu’l-Kâsım Mahmûd bin Ömer, el-Keşşâf an Hakâiki Gavâmidi’t-Tenzîl ve Uyûni’l-Akâvîl, Mektebetü’l-Abîkân, Riyad 1998.