Meslekler, toplumların yaşam biçimlerini yansıtır. Bir toplumda icra edilen mesleklere ve bu mesleklere
verilen öneme bakılarak o toplumun kültürel yapısı hakkında fikir edinilebilir. Meslek loncalarındaki
yapılanma da devlet teşkilatlanmasını aydınlatmaya yarar. Risâle-i Sâbûn-gerlik, dil özelliklerine göre XVIII.
yüzyıl sonu ile XIX. yüzyıl başlarında, Doğu Türkçesinin klasik sonrası devrinde, Çin Halk Cumhuriyeti
Uygur Özerk bölgesinde, hususiyle Kaşgar ve Hoten’de yazıldığını tahmin ettiğimiz bir meslek risalesidir.
Molla Muhammed Miskin Gedayî tarafından yazılmış olan eser, fütüvvetname niteliği taşımaktadır. Risalede,
sabunculuk mesleğinin ne olduğu ya da nasıl icra edildiğinden ziyade işlerin dinî bir ritüele ve belli ahlakî
kurallara dahil olarak yapılması, kuralların meslek ehli tarafından iyice bilinmesi ve her işte risaleye uygun
hareket edilmesi gerekliliği belirtilmekte, risaleye uygun hareket edenlerin Allah katında mertebelerinin
yükseltileceği, ödüllendirilecekleri; uymayanların cezalandırılacağı anlatılmaktadır. Bu yönüyle Anadolu’nun
sosyal hayatının düzenlenmesinde XIII. yüzyıldan itibaren büyük bir rol oynadığını gördüğümüz, sanatkâr ve
esnaf zümreleri arasında yayılmış, sosyo-ekonomik özelliği ağır basan Ahi teşkilatı ve teşkilatın nizamnamesi
tarzındaki fütüvvetname geleneğinin Doğu Türklük sahasında da olabileceğini düşündürmektedir. Bunda,
Moğol hâkimiyeti zamanında Hindistan’da revaç bulan ve daha sonra Maveraünnehir’de yayılan kesbname
geleneği ve daha öncesinde XI. yüzyılda kaleme alınmış olan Divanu Lugati’t-Türk’te geçen akı “eli açık, cömert;
yiğit” kelimesini ve akılık olgusunun eski Türk boy ve toplulukları arasındaki öneminin etkisi büyüktür.
Bölüm | Makaleler |
---|---|
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Haziran 2016 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2016 Cilt: 3 Sayı: 1 |