Osmanlı Devleti, 19. asırda geleneksel bir imparatorluğun çok unsurlu-çok dilli yapısını sürdürmekte zorlanmış, ulus devlet olma yolunda sancılı bir sürecin içine girmiştir. Bütünleşme siyaseti Osmanlı kimliği ve vatandaşlığı üzerinden sağlan-maya çalışılmış, Türkçe aşama aşama imparatorluk halkının ortak kamusal iletişim dili olarak belirlenmiştir. Dolayısıyla dil politikaları gerilimli ve çatışmacı bu sürecin içinde bir fay hattı olarak yer alır Bu makale Osmanlı Devleti’nin modernleşme evresinde merkeziyetçi bir yapı kurmak isteyen devlet elitinin statü planlaması çerçevesinde dil politikalarını nasıl oluşturduğuna odaklanmıştır. Bu çerçevede dile ilişkin siyasal davranışın oluşmasında hangi aktörlerin karşılıklı etkileşim içinde olduğu vurgulanmıştır. İmparatorluk içinde konuşulan diller karşısında Türkçe’nin resmîleştirilmesi sürecinin kat ettiği aşamalar, sürecin 19. yüzyıldan 20. yüzyıla geçirdiği evrim açıklanmıştır. Söz konusu politikaların oluşumunda Meşrutiyet rejimi döneminde Osmanlı Parlamentosu’nun (Mebusan Meclisi) katkısı olup olmadığı araştırılmış, devlet politikasına karşı parlamenterlerin tepkileri, bu politikayı aşmak için geliştirilen karşı politika önerileri açıklanmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 15 Haziran 2008 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2008 Cilt: 4 Sayı: 16-17 |
Muhafazakar Düşünce Dergisi