Use of Corpses As Material in Works of Art and Issue of Ethic

Yıl 2024, Cilt: 15 Sayı: 1, 108 - 126, 28.06.2024

Hasret Şahin

https://doi.org/10.29228/sanat.41

Öz

The body is the object that artists use most. Throughout history, works in which living or inanimate, sometimes animal and sometimes human bodies have been used as models have evolved to a point where these objects have become works of art themselves, with postmodernism. Nowadays, when a living thing can be a work of art, an inanimate body can also be a working material or even the work itself. While both dead animals, that is, carrion, and human dead, that is, corpses, are frequently used as models by artists, the inclusion of these objects as works of art is a very controversial issue. In this article, which focuses especially on works in which the corpse is used as a material, the treatment of the corpse object in art history is emphasized through the works of various artists. The position of the corpse and the ethical problem it brings are delve into the works of Pieter Claesz, Antonio de Pereda, Jan Weenix, Rembrandt van Rijn, Théodore Géricault, Joel Peter Witkin, Peng Yu and Sun Yuan, Zhu Yu and Teresa Margolles, using different techniques and materials.

Anahtar Kelimeler

Corpse, Art, Body, Material, Ethic

Sanat Yapıtlarında Malzeme Olarak Ceset Kullanımı ve Etik Sorunu

Öz

Beden, sanatçıların en çok kullandıkları nesnedir. Tarih boyunca canlı ya da cansız, kimi zaman hayvan kimi zaman ise insan bedeninin model olarak yer aldığı çalışmalar, postmodernizm ile birlikte bu nesnelerin sanat yapıtının kendisi haline geldiği bir noktaya evrilmiştir. Canlı bir varlığın sanat yapıtı olabildiği günümüzde cansız beden bir çalışma malzemesi hatta çalışmanın kendisi olabilmektedir. Gerek hayvan ölüsü yani leş gerekse insan ölüsü yani ceset, sanatçılar tarafından model olarak sıkça kullanılırken bu nesnelerin bir sanat yapıtı olarak yer almaları oldukça tartışmalı bir konudur. Özellikle cesedin malzeme olarak kullanıldığı çalışmalara odaklanılan bu makalede çeşitli sanatçıların yapıtları üzerinden ceset nesnesinin sanat tarihi içerisindeki ele alınışı üzerinde durulmuştur. Pieter Claesz, Antonio de Pereda, Jan Weenix, Rembrandt van Rijn, Théodore Géricault, Joel Peter Witkin, Peng Yu ve Sun Yuan, Zhu Yu ve Teresa Margolles’in çalışmalarında birbirinden farklı teknik ve materyallerin kullanıldığı çalışmalarda cesedin konumu ve beraberinde getirdiği etik sorunu irdelenmektedir.

Anahtar Kelimeler

Ceset, Sanat, Beden, Malzeme, Etik

Kaynakça

• Ceset (2024, 12 Mayıs) Wikipedia içinde. https://rb.gy/ry1hnm
• Corbin, A. (2021). Bedenin tarihi 2: Fransız devriminden büyük savaşa. Alfa Yayınları.
• Çoraklı, B. (2012). Çini ve seramiklerde tavus kuşu figürü. MSGSÜ Sosyal Bilimler, (6), 7-16. Erişim: 01.01.2024 https://cutt.ly/LwCXtU3w
• Derin, Ö. (2020). Kadavranın donuk metamorfozunda izler bakış ve müstehcen-bakış. Kilikya Felsefe Dergisi, (2), 37-56. https://cutt.ly/xwCXtbUj
• Eschenburg, M. (2023). The corpse and humanist discourse: Dead bodies in contemporary Chinese art. Washburn University USA https://cutt.ly/lwCXtaGa
• Filinta, G. (2019). Güncel sanat pratiklerinde özne-nesne bağlamında hayvan figürü kullanımı [Yüksek lisans tezi, İstanbul Üniversitesi].
• Fitzpatrick, A. D. (2005). Approaching the dying and the dead: An analysis of contemporary, lens-based artworks and the potential for ethical ıntersubjectivity. [Doktora tezi, McGill University]. https://rb.gy/wp01ep
• Kara, B. (2023). Rönesans sanatçılarının anatomi öğrenmek için kadavra kullanması. Evren Atlası. 3 Ocak 2024 tarihinde https://t.ly/MvwXI adresinden edinilmiştir.
• Karauz, A. K. (2018). Kişilik hakkı bağlamında cesedin defnedileceği yere kim karar verir?. İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 9(1), 349-370. https://t.ly/TiLc7
• Kristeva, J. (2018). Korkunun güçleri: İğrençlik üzerine bir deneme (N. Tutal Çev.). Ayrıntı Yayınları.
• Leppert, R. (2017). Sanatta anlamın görüntüsü (İ. Türkmen Çev.). Ayrıntı Yayınları.
• Mård, F. (2023). Not just an object: Representation, disruption, and ıntention in contemporary art using human remains [Lisans Tezi, Uppsala University]. https://t.ly/UXiMb
• Neufeldt, R. (2012). Biasing cannibalism in anthropology. University of Manitoba, (30) https://t.ly/hGJ8v
• Özdemir, A. B. (1997). Fotoğraf ve fantazya. Fotografya, 5. Erişim: 03.02.2024. https://t.ly/WPn6s
• Özkan, S. (2015). Kuzey Avrupa resminde et karkası imgesi. İdil Dergisi, 4(16), 39-56. https://t.ly/bKWFO
• Rice, K. R. (2016). Behavioral patterns of the cannibalism and sexual taboos [Yüksek lisans tezi, Eastern Illinois University]. https://t.ly/9oc-F
• Rosenblatt, A. (2010). International forensic ınvestigations and the human rights of the dead. The Johns Hopkins University Press, Human Rights Quarterly (32), 921–950. https://rb.gy/zxp0f0
• Sanader, D. E. (2013). Clean air, clean water: Vapourization and the anonymous corpse in Teresa Margolles’ plancha. University of British Colombia, 4(1) https://rb.gy/rurwab
• Sayın, Z. (2018). Ölüm terbiyesi. Metis Yayınları.
• Sürmeli, K. (2012). Dada hareketinden kavramsal sanata. İnönü Üniversitesi Sanat ve Tasarım Dergisi, 2(6), 337-345. https://rb.gy/dkliyx
• Şahin, H. (2021). Sanat yapıtlarında abject konumunda ceset [Yüksek lisans tezi, Marmara Üniversitesi].
• Tabu (2023, 15 Ocak) Wikipedia içinde. https://t.ly/wClU9
• Toluyağ, D. (2020). Sanat pratiğinde beden metaforları. İnönü Üniversitesi Kültür ve Sanat Dergisi, 6(2), 176-182. https://rb.gy/t6aecl
• Türk, A. (2021). Sanat formu olarak ölü hayvan. Premium e-Journal of Science, 5(15). https://pejoss.com/index.php/pub/article/view/165/161
• Ventura, V. (2019). Gericault and the raft of the Medusa: Reflecting French society. La Salle University, The Histories, 10(1). https://t.ly/FBKo0