BibTex RIS Kaynak Göster

AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan

Yıl 2017, Cilt: 41 Sayı: 1, 105 - 130, 01.05.2017

Öz

 Bu makale, Türkiye’de Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) hükümetleri örneğinde, popülizmin bir türü olarak “dinsel popülizmi” tanımlamayı amaçlamaktadır. Bunu yapmakla, şu sorulara yanıt arama çabasındadır: farklı sosyal taleplerin eklemlenmesini sağlayan ve bu sayede bir kolektif-halk kimliğinin inşasını mümkün kılan İslam, bir “boş gösteren” olarak nasıl bir işlev görmüştür? Popülistlerin iktidar olduğu bir durumda ya da popülizm siyasal iktidarın söylemi olduğunda ortaya çıkan sosyal ve siyasal sonuçlar nedir? “Muhalefette popülizm” ile “iktidarda popülizm” arasında bir ayrım yaparak, bu makale, Gezi Parkı protestoları örneğinde, iktidarda bulunan muhafazakâr-dinsel bir popülizmin antagonize ettiği öteki olarak haklarından mahrum bırakılan bir “halk-olmayan” kategorisi ürettiğini göstermek amacındadır.

Kaynakça

  • Abrahamian E (1991). Khomeini: Fundamentalist or Populist?. New Left Review, I/186, 102-119.
  • Açıkel F (1996). Kutsal Mazlumluğun Psikopatolojisi. Toplum ve Bilim, 70, 153-196.
  • Açıkel F ve Ateş K (2011). Ambivalent Citizens: The Alevi as the ‘Authentic Self’ and the ‘Stigmatized Other’ of Turkish nationalism. European Societies, 13(5), 713-733.
  • Akdoğan Y (2004). Ak Parti ve Muhafazakâr Demokrasi. İstanbul: Alfa Basım Yayım.
  • Albertazzi D ve Mueller S (2013). Populism and Liberal Democracy: Populists in Government in Austria, Italy, Poland and Switzerland. Government and Opposition, 48 (3), 343-371.
  • Ateş K (2006). Ulusal Kimlik İçinde Alevi-Yurttaş ve Merkez-Çevre Eksenini Yeniden Düşünmek. Toplum ve Bilim, 107, 259-275.
  • Ateş K (2011). Yurttaşlığın Kıyısında Aleviler. Ankara: Phoenix Yayınevi.
  • Ateş K (2015). Aleviliği Sizden Öğrenecek Değilim’: AKP ve Dışlamanın Yeni Mekanizması. Birikim, 309-310, 157-166.
  • Bora T (2006). Medeniyet Kaybı. İstanbul: Birikim Yayınları.
  • Bourdieu P (2004). The Mystery of the Ministry: From Particular Wills to the General Will. Constellations, 11 (1), 37-43.
  • Bozkurt U (2013). Neoliberalism with a Human Face: Making Sense of the Justice and Development Party’s Neoliberal Populism in Turkey. Science & Society, 77 (3), 372–396.
  • Calhoun C (2011). Afterword: Religion’s Many Power. İçinde: E Mendieta ve J VanAntwerpen (der), The Power of Religion in the Public Sphere, New York: Columbia University Press, 118-134.
  • Candaş A ve Buğra A (2010). Solidarity among Strangers: A Problem of Coexistence in Turkey. Constellations, 17 (2), 293-311.
  • Canessa A (2006). Todos somos indígenas: Towards a New Language of National Political Identity. Bulletin of Latin American Research, 25 (2) , 241–263.
  • Canovan M (1999). Trust the People! Populism and the Two Faces of Democracy. Political Studies, 47 (1), 2-16.
  • Canovan M (2005). The People. Cambridge: Polity Press.
  • Çakır R ve Çalmuk F (2001). Recep Tayyip Erdoğan: Bir Dönüşüm Öyküsü. İstanbul: Metis Yayınları.
  • Davison A (2003). Turkey, a ‘Secular’ State? The Challenge of Description. The South Atlantic Quarterly, 102 (2/3), 333-50.
  • de la Torre C (2007). The Resurgence of Radical Populism in Latin America. Constellations, 14: 3, 384-96.
  • de la Torre C (2015.) The Promise and Perils of Populism. Kentucky: University Press of Kentucky.
  • Dinçşahin Ş (2012). A Symptomatic Analysis of the Justice and Development Party’s Populism in Turkey, 2007–2010. Government and Opposition, 47 (4), 618–640.
  • Dix R H (1985). Populism: Authoritarian and Democratic. Latin American Research Review, 20 (2), 29-52.
  • Erdoğan R T (2005). Foreword: Recep Tayyip Erdoğan, Prime Minister of Turkey. İçinde: International Symposium on Conservatism and Democracy, Prepared for Publication by the Party of Justice and Development, Ankara: Presidency of Political and Legal Affairs, 1-12.
  • Gramsci A (2005). Selections from Prison Notebooks. London: Lawrence and Wishart.
  • Gülalp H (2001). Globalization and Political Islam: The Social Bases of Turkey’s Welfare Party. International. Journal of Middle East Studies, 33, 433–448.
  • Halliday F (1982). The Iranian Revolution: Uneven Development and Religious Populism. Journal of International Affairs, 36 (2), 187-207.
  • Hawkins K A (2010). Venezuela’s Chavismo and Populism in Comparative Perspective. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Hayward J (1996.) The Populist Challenge to Elitist Democracy in Europe. İçinde: J Hayward (der), Elitism, Populism, and European Politics. Oxford: Clarendon Press, 10– 32.
  • Hofstadter R (1963). The Age of Reform: From Bryan to F.D.R. New York: Alfred A. Knopf.
  • İnsel A (2013). Başkanlık Sistemi ve Güç Fetişizmi. Birikim, 288, 8-14.
  • James D (1988). Resistance and Integration: Peronism and the Argentina Working Class 1946-1976. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Kaltwasser C R (2012). The Ambivalence of Populism: Threat and Corrective for Democracy. Democratization, 19 (April 2012), 184-208.
  • Karakoç S (1969). Sütun I. İstanbul: Fatih Yayınevi.
  • Kazin M (1998). The Populist Persuasion: An American History. New York: Cornell University Press.
  • Khatab S (2006). The Power of Sovereignty: The Political and Ideological Philosophy of Sayyid Qutb. London-New York: Routledge.
  • KONDA (2014). Gezi Report. http://konda.com.tr/wp-content/uploads/2017/03/ KONDA_Gezi_Report.pdf. Son erişim tarihi 29.10.2016.
  • Laclau E (1996). Emancipations. London-New York: Verso.
  • Laclau E (2000). Constructing Universality. İçinde: J Butler, E Laclau ve S Zizek, Contingency, Hegemony, Universality. London-New York: Verso, 281-307.
  • Laclau E (2005). On Populist Reason. London-New York: Verso.
  • Laclau E ve Mouffe C (2001) Hegemony and Socialist Strategy. London: Verso.
  • Lefort C (1988). Democracy and Political Theory. Cambridge: Polity Press.
  • Madrid R L (2008). The Rise of Ethnopopulism in Latin America. World Politics, 60 (3), 475–508.
  • Mardin Ş (1973). Center-Periphery Relations: A Key to Turkish Politics? Daedalus, 102 (1), 169-190.
  • Mert N (2002). Türkiye’de Merkez Sağ Siyaset: Merkez Sağ Politikaların Oluşumu. İçinde S Yerasimos, G Seufert ve K Vorhoff (der), Türkiye’de Sivil Toplum ve Milliyetçilik. İstanbul: İletişim, 45-83.
  • Mitchell R P (1993). The Society Of The Muslim Brothers. Oxford: Oxford University Press.
  • Mouzelis N (1985). On the Concept of Populis”. Politics & Society, 14, 329-348.
  • Mudde C (2004). The Populist Zeitgeist. Government and Opposition, 39 (4), 541-63.
  • Mudde C (2007). Populist Radical Right Parties in Europe. Cambridge: Cambridge University Press.
  • O’Donnell G A (1994). Delegative Democracy. Journal of Democracy, 5 (1), 55-69.
  • Özbudun E (2012). Türk usulüne göre başkanlık sistemi. Milliyet. 15 Aralık. Son erişim tarihi 24. 10. 2016.
  • Özbudun E (2014). AKP at the Crossroads: Erdoğan’s Majoritarian Drift. South European Society and Politics, 19 (2), 155-167.
  • Panizza F (2000). Neopopulism and its limits in Collor’s Brazil. Bulletin of Latin American Research, 19, 177-192.
  • Panizza F ve Miorelli R (2009). Populism and Democracy in Latin America. Ethics & International Affairs, 23 (1), 39–46.
  • Parla T ve Davison A (2008). Secularism and Laicism in Turkey. İçinde: J R Jakobsen ve A Pellegrini (der), World Secularisms at the Millennium. Durham: Duke University Press, 58-75.
  • Ranciere J (1999). Disagreement: Politics And Philosophy. Minneapolis-London: University of Minnesota Press
  • Ranciere J (2001). “Ten Theses on Politics”. Theory & Event. 5 (3).
  • Sayyid B (1997) A Fundamental Fear: Eurocentrism and the emergence of Islamism. London: Zed Books.
  • Saraçoğlu C (2011). İslami-Muhafazakâr Milliyetçiliğin Millet Tasarımı: AKP Döneminde Kürt Politikası. Praksis, 26, 31-54.
  • Stavrakakis Y (2002) Religious Populism and Political Culture: The Greek Case. South European Society and Politics, 7 (3), 29-52.
  • Stavrakakis Y (2003). Politics and Religion: On the ‘Politicization’ of Greek Church Discourse. Journal of Modern Greek Studies, 21, 153-81.
  • Stavrakakis Y (2004). Antinomies of Formalism: Laclau’s Theory of Populism and the Lessons from Religious Populism in Greece. Journal of Political Ideologies, 9 (3), 253-67.
  • Taggart P (2000). Populism. Buckingham: Open University Press.
  • Taguieff P-A (1995). Political Science Confronts Populism: From a Conceptual Mirage to a Real Problem”. Telos, 103 (Spring 1995), 9-43.
  • Taşkın Y (2008). AKP’s Move to ‘Conquer’ the Center-Right: Its Prospect and Possible Impacts on the Democratization Process. Turkish Studies, 9 (1), 53-72.
  • Tuğal C (2002). Islamism in Turkey: Beyond Instrument and Meaning. Economy and Society, 31 (1), 85-11.
  • Tuğal C (2012). Democratic Janissaries? Turkey’s Role in the Arab Spring. New Left Review, 76, 5-24.
  • Urbinati N (1998). Democracy and Populism. Constellations, 5 (1), 110-24.
  • Uzgel İ (2010). Dış Politikada AKP: Stratejik Konumdan Stratejik Modele. İçinde: İ Uzgel ve B Duru (der), AKP Kitabı. Ankara: Phoenix Yayınları, 357-380.
  • Weyland K (2001). Clarifying a Contested Concept: Populism in the Study of Latin American Politics. Comparative Politics, 34 (Oct. 2001), 1-22.
  • Yates J J (2007). The Resurgence of Jihad and the Specter of Religious Populism. SAIS Review, 27 (1), 127-144.
  • Yavuz H (2009). Secularism and Muslim Democracy in Turkey. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Yavuz M H ve Özcan, N A (2006). The Kurdish Question and Turkey’s Justice and Development Party. Middle East Policy, III (1), 102-119.
  • Yazıcı B (2012). The Return to the Family: Welfare, State, and Politics of the Family in Turkey. Anthropological Quarterly, 85 (1), 103–140.
  • Yeğen M (1999). Devlet Söyleminde Kürt Sorunu. İstanbul: İletişim.
  • Yıldırım D (2010). AKP ve Neoliberal Popülizm. İçinde İ Uzgel ve B Duru (der), AKP Kitabı. Ankara: Phoenix, 66-107.
  • Yörük E ve Yüksel, M (2014). Class and Politics in Turkey’s Gezi Protests. New Left Review, 89 (September-October 2014), 103-123.
  • Yücesan-Özdemir G (2012). The Social Policy Regime in the AKP Years: The Emperor’s New Clothes. İçinde: S Coşar ve G Yücesan-Özdemir (der), Silent Violence: Neoliberalism, Islamist Politics and the AKP Years in Turkey. Ottowa: Red Quill Books, 125-153.
  • Zubaida S (1993). Islam, the People and the State. London: I.B. Tauris.
Toplam 78 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Bölüm Makale / Makaleler
Yazarlar

Kazım Ateş

Yayımlanma Tarihi 1 Mayıs 2017
Yayımlandığı Sayı Yıl 2017 Cilt: 41 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA Ateş, K. (2017). AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan. Mülkiye Dergisi, 41(1), 105-130.
AMA Ateş K. AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan. Mülkiye Dergisi. Mayıs 2017;41(1):105-130.
Chicago Ateş, Kazım. “AKP, Dinsel Popülizm Ve Halk-Olmayan”. Mülkiye Dergisi 41, sy. 1 (Mayıs 2017): 105-30.
EndNote Ateş K (01 Mayıs 2017) AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan. Mülkiye Dergisi 41 1 105–130.
IEEE K. Ateş, “AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan”, Mülkiye Dergisi, c. 41, sy. 1, ss. 105–130, 2017.
ISNAD Ateş, Kazım. “AKP, Dinsel Popülizm Ve Halk-Olmayan”. Mülkiye Dergisi 41/1 (Mayıs 2017), 105-130.
JAMA Ateş K. AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan. Mülkiye Dergisi. 2017;41:105–130.
MLA Ateş, Kazım. “AKP, Dinsel Popülizm Ve Halk-Olmayan”. Mülkiye Dergisi, c. 41, sy. 1, 2017, ss. 105-30.
Vancouver Ateş K. AKP, Dinsel Popülizm ve Halk-olmayan. Mülkiye Dergisi. 2017;41(1):105-30.
Mülkiye Dergisi: Mülkiyeliler Birliği Konur Sokak No. 1, Kızılay - ANKARA, TÜRKİYE. Tel: +90 312 4185572; Faks: +90 312 4191373; mulkiyedergisi@mulkiye.org.tr / Mülkiye Dergisi, Mülkiyeliler Birliği Genel Merkezi Yayın Organı'dır.