Kültür Politikası: Kısa Bir Değerlendirme

Yıl 2024, Sayı: 1, 145 - 156, 30.09.2024

Füsun Üstel

Öz

Kültür politikasının bir kamu politikası çerçevesinde batı devletlerinin gündemine geldiği 2. Dünya Savaşı sonrası Refah Devleti uygulamalarından bu yana, köprünün altından çok sular aktı. Yüzyıllar boyunca farklı anlamlar yüklenen, milliyetçiliğin yükselmesiyle birlikte uluslar kuran ve dağıtan kültür, 20. Yüzyılın ikinci yarısından itibaren devletler için bir kamu politikası nesnesi, düzenlenmesi ve denetlenmesi gereken bir alan haline gelir.

Anahtar Kelimeler

kültür politikaları, kültür, kamu politikaları

Kaynakça

• Al-Haj M ve Mielke R (2007). Introduction: Education, Multiculturalism, and Empowerment of Minorities-An Overview. İçinde: M Al-Haj ve R Mielke (der), Cultural Diversity and the Empowerment of Minorities: Perspectives from Israel and Germany, Oxford: Berghahn Books, 1-10.
• Aslan G (2017). Yaratıcı Endüstrilerin Yükselişi: Geçmiş, Bugün ve Gelecek. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 17(4), 109-122.
• Belfiore E (2002). Art as a Means of Alleviating Social Exclusion: Does It Really Work? A Critique of Instrumental Cultural Policies and Social Impact Studies In the UK. International Journal of Cultural Policy, 8(1), 91-106.
• Belfiore E (2022). Is It Really About the Evidence? Argument, Persuasion, and Thpower of Ideas in Cultural Policy. Cultural Trends, 31(4), 293–310.
• Calvès A E (2009). Empowerment: The History of a Key Concept in Contemporary Development Discourse. Revue Tiers Monde, 200(4), 735-749.
• Cederström C ve Spicer A (2015). The Wellness Syndrome. Cambridge, UK: Polity. Chokr N N (2007). Qui (n’)a (pas) peur du relativisme (culturel)?. Tracés, 12, 25-59.
• Čopič V ve Komel M (2012). Repenser la politique culturelle selon une perspective post néoliberale. İçinde: G Saez ve J P Saez (der), Les Nouveaux Enjeux des Politiques Culturelles: Dynamiques Européennes, Paris: La Découverte.
• Cornwall A (2018). Beyond “Empowerment Lite”: Women’s Empowerment, Neoliberal Development and Global Justice. Cadernos Pagu, 52.
• Demir E M (2014). Yaratıcı Endüstriler. İlef Dergisi, 1(2), 87-107.
• Detrick S (1992). The Origins, Development and Significance of the United Nations Convention on the Rights of the Child. İçinde: S Detrick (der), The United Nations Convention on the Rights of the Child: A Guide to the “Travaux Preparatoires”, Dordrecht: Martinus Nijhoff, 19-30.
• Filho A S (2021). Kriz Çağı: Neoliberalizm, Demokrasinin Çöküşü ve Pandemi. Yordam Kitap: İstanbul. Garnham N (2005). From Cultural To Creative Industries. An Analysis Of The Implications of The “Creative Industries” Approach to Arts and Media Policy Making in The United Kingdom. International Journal of Cultural Policy, 11(1), 15-29.
• Gattinger M (2012). Democratization of Culture, Cultural Democracy and Governance. https://www.semanticscholar.org/paper/Democratization-of-Culture%2C-Cultural-Democracy-and-Gattinger/6d446013f265c122576061540749842446 b27e74, Son Erişim Tarihi, 17/03/2024.
• İnsan Hakları Derneği (1999), İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi. https://www.ihd. org.tr/insan-haklari-evrensel-beyannames/ Son Erişim Tarihi, 16/04/2024.
• Mangset P (2020). The End of Cultural Policy?. International Journal of Cultural Policy, 26(3), 398-411.
• McGoldrick J (2007). Culture, Cultures and Cultural Rights. İçinde: A B Mashood ve R McCorquodale (der), Economic, Social and Cultural Rights in Action, Oxford ve New York: Oxford University Press, 447-474.
• Mirza M (2005). The Therapeutic State: Addressing the Emotional Needs of the Citizen through the Arts. International Journal of Cultural Policy, 11(3), 261–273.
• Moffit B (2020). Popülizmin Küresel Yükselişi. Performans, Siyasi Üslup ve Temsil. İstanbul: İletişim Yayınları. Neocleous M (2013). Resisting Resilience. Radical Philosophy, 178, 2-7.
• Newsinger J ve Serafini P (2021). Performative Resilience: How the Arts and Culture Support Austerity in Post-Crisis Capitalism. European Journal of Cultural Studies, 24(2), 373-393.
• Oakley K vd. (2013). Happy Now? Well-being and Cultural Policy. Philosophy & Public Policy Quarterly, 31(2), 17-25.
• Oman S (2021). Understanding Well-being Data: Improving Social and Cultural Policy, Practice and Research. Cham: Palgrave Macmillan. Ranan D (der) (2023). Dilin Gücü, Suistimal Edilen Sözcükler ve Siyasal Mücadele Kavramları. Ankara: Nika Yayınevi.
• Saez G (17/11/2022). Vers Un Hyper-İnstrumentalisme Des Politiques Culturelles. https://www.telos-eu.com/fr/politique-francaise-et-internationale/vers-un-hyperinstrumentalisme-des-politiques-cult.html, Son erişim tarihi, 23/05/2024.
• Sardoč M (2022) Editorial: The Rebranding of Neoliberalism. Educational Philosophy and Theory, 54(11), 1727-1731.
• Strandberg G (2023). The Paradigm of the Creative Industries: Cultural Policy in the Neoliberal Welfare State. The Nordic Journal of Aesthetics, 32(66), 50-73.
• The Compendium of Cultural Policies and Trends (2019). https://www. culturalpolicies.net/country_profile/uk-1-1/ Son Erişim Tarihi, 05/05/2024.
• Thuy T (2024). Cultural Policy on the Move: Between the Paradigmatic and the Pragmatic. International Journal of Cultural Policy, 30(5), 567-582.
• Üstel F (2011). Küreselleşen Hangi Kültür’ ya da Kültürel Küreselleşmenin Demokrasi Sınırı. İçinde: Ö Adadağ ve C Yıldızcan (der), Küreselleşme ve Demokrasi. Küreselleşmenin Farklı Yüzleri, Ankara: Dipnot Yayınları, 90-104.
• Üstel F (2021). Kültür Politikasına Giriş. Kavramlar, Modeller, Tartışmalar. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Vlassis A (2007). Diffusion et institutionalisation des normes internationales. France, OMC/UNESCO et l’enjeu de la Diversité Culturelle. https://ceim.uqam.ca/db/IMG/ pdf/VlassisA__diffusiondiversiteculturelle.pdf, Son Erişim Tarihi, 21/03/2024.
• Wolton D (2003). L’autre Mondialisation. Paris: Flammarion.