Political communication process and political message strategies

Yıl 2019, Sayı: 2, 64 - 79, 01.06.2019

Taner Taşmurat

Öz

Political communication is a discipline that examines the relationship between media, political actors and voters within the democratic political systems. In this sense, political actors are the first leg of political communication process and determine certain political message strategies oriented to target population to whom they want to convey their message. The main techniques used in determining strategies are shaped by the type of voters whom the political actors want to reach. After the voters encode and perceive these messages, by the way of voting feedback the political communication process is completed. In this study there is an up to date discussion about the political message strategies used in political communication.In this sense, the basic concepts and ideas about political communication and political messages strategies are elaborated. At the same time, the study is aimed to be an evaluation of the concepts and ideas in the literature.As a result of undertaking these concepts and ideas, it is seen that the political communication activities are not only a collection of activities that appear during the election periods, therefore the political message strategies are produced by the political actors continuously and dynamically

Anahtar Kelimeler

Political communication, political message strategies, political actors, elections, electorate

Siyasal iletişim süreci ve siyasal mesaj stratejileri

Öz

Siyasal iletişim, demokratik siyasal sistemlerin içerisindeki medya ve siyasi aktörler ile seçmenler arasındaki ilişkiyi inceleyen disiplindir. Bu anlamda siyasal iletişim sürecinin ilk ayağı siyasi aktörler, mesajlarını ulaştırmak istedikleri hedef kitleye yönelik bir takım siyasi mesaj stratejileri belirlerler. Stratejilerin belirlenmesinde kullanılan belli başlı teknikler, özellikle siyasi aktörlerin ulaşmak istediği seçmen tipine göre şekillenmektedir. Seçmenlerin bu mesajların kodunu çözmeleri ve algılamaları sonrasında oy vermeleri yoluyla tamamlanmaktadır. Bu çalışmada; siyasal iletişimde kullanılan siyasi mesaj stratejilerinin güncel bir tartışması yapılmıştır. Bu anlamda, siyasal iletişim ve siyasi mesaj stratejileri ile ilgili temel kavramlar ve fikirler üzerinde durulmaktadır. Aynı zamanda çalışmanın alanyazındaki söz konusu kavramlar ve fikirler ile ilgili bir değerlendirme olması hedeflenmiştir. Ele alınan kavramların ve fikirlerin sonucunda, siyasal iletişim faaliyetlerinin sadece seçim dönemlerinde ortaya çıkan bir etkinlikler bütünü olmadığı, dolayısıyla siyasi mesaj stratejilerinin siyasi aktörler tarafından sürekli ve dinamik bir şekilde üretildiği görülmüştür

Anahtar Kelimeler

Siyasal iletişim, siyasi mesaj stratejileri, siyasi aktörler, seçimler, seçmenler

Kaynakça

• Aydın, N. (2013). Medya, insan hakları ve demokrasi. İstanbul: Kamer Yayınları.
• Aziz, A. (2014). Siyasal iletişim. Ankara: Nobel Yayınları.
• Balcı, Ş. (2006). Negatif siyasi reklamlarda ikna edici mesaj stratejisi olarak korku çekiciliği kullanımı(Yayımlanmamış doktora tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Ball, A. R. (1977). Modern politics and government. Birleşik Krallık: Macmillan Education LTD.
• Barth, J. & Bengel, J. (2000). Research and practice of health promotion, Volume 8: Prevention through fear? The state of fear appeal research. Köln: Bundeszentrale für gesundheitliche Aufklärung.
• Bektaş, A. (1996). Kamuoyu, iletişim ve demokrasi. İstanbul: Bağlam Yayıncılık.
• Bostancı, N. (1998). Siyaset, medya ve ötesi. Ankara: Vadi Yayınları.
• Burgoon, M. & Bettinghaus, E. P. (1980). Persuasive message strategies. M. Roloff & G. R. Miller (Ed.), Persuasion: New directions in theory and research (s. 141-169) içinde. Londra: Sage Publications.
• Çebi, M. S. (2002). Günümüzde siyasetin medyada inşası ve sunumu üzerine bazı dikkatler. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 14, 1-33.
• Çitci, O. (1996). Temsil, katılma ve yerel demokrasi. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 5(6), 5-14.
• Damlapınar, Z. (2008). Medya ve siyasette güvenilirlik: “Medya siyaseti”nin toplumsal algılanmasına bağlı faktörler. Z. Damlapınar (Ed.), Medya ve siyaset içinde. Konya: Eğitim Kitabevi.
• Damlapınar, Z. & Balcı, Ş. (2005). Seçmenin zihnindeki aday imajını belirleyen etkenler: 28 Mart 2014 Yerel Seçimleri alan araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), 58-79.
• Damlapınar, Z. & Balcı, Ş. (2014). Siyasal iletişim sürecinde seçimler, adaylar, imajlar. Konya: Literatürk Academia.
• Demir, M. İ. (2018). Siyasal iletişim: Kavramsal bir derleme. Near East University International Journal of Art, Culture & Communication, 1(1), 79-104.
• Demirtaş, H. A. (2004). Temel ikna teknikleri: Tutum oluşturma ve tutum değiştirme süreçlerindeki etkilerin altında yatan nedenler üzerine bir derleme. Gazi Üniversitesi İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 19, 73-90
• Devran, Y. (2004). Siyasal kampanya yönetimi: Mesaj, strateji ve taktikler. İstanbul: Odak İletişim.
• Duverger, M. (1962). Partiler ve siyasi rejimler (E. Özbudun, Çev.). Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 19(1-4), 95-171.
• Erdem, T.; Kabasakal, M. & Gençkaya, Ö. F. (2000). Siyasi partilerde reform. İstanbul: Tesev Yayınları.
• Gass, R. H. & Seiter, J. S. (2003). Persuasion, social ınfluence and compliance gaining. Boston: Pearson Education Inc.
• Güllüpınar, H. (2012). Seçim kampanyalarında yüz-yüze iletişim tekniği olarak canvassing: 2011 Seçim Kampanyaları bağlamında Gümüşhane araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7(2), 28-96.
• Güz, N. (2005). Haberde yönlendirme ve kamuoyu araştırmaları. Ankara: Nobel Yayınları.
• Hogg, M. A. ve Vaughan, G. M. (2002). Social psychology. Londra: Prentice Hall.
• Kalender, A. (2000). Siyasal iletişim: Seçmenler ve ikna stratejileri. Konya: Çizgi Kitabevi.
• Karaçor, S. (2009). Yeni iletişim teknolojileri, siyasal katılım, demokrasi. Celal Bayar Üniversitesi Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 16(2), 121-131.
• Kern, Montague (1989). 30-Second politics: Political advertising in the eighties. New York: Preager Publishers.
• Kılıç, S. (2009). Kamuoyu oluşum sürecinde sosyal hareketler ve medya. Niğde Üniversitesi İİBF Dergisi, 2(2), 150-167.
• Kılıçaslan, E. Ç. (2013). Siyasal iletişim: İdeoloji ve medya ilişkisi. Ankara: Paradigma Yayıncılık.
• Kışlalı, A. T. (1987). Siyaset bilimi. Ankara: Ankara Üniversitesi Basın-Yayın Yüksekokulu Yayınları.
• Köker, E. (1998). Politikanın iletişimi iletişimin politikası. Ankara: Vadi Yayınları.
• Larson, C. U. (1995). Persuasion: Reception and responsibility. Belmont: Wadsworth Publishing Company.
• Lindblom, C. (1968). The policy making process, englewood cliffs. New Jersey: Printice Hall Inc.
• Lock, A.; & Harris, P. (1996). Political marketing – vive la difference. European Journal of Marketing, 30(10-11), 21-31.
• Mardin, Ş. (2015). Türkiye’de toplum ve siyaset - Makaleler 1. İstanbul: İletişim Yayınları.
• McNair, B. (2011). An Introduction to political communication. London & New York: Routledge.
• Negiz, N. & Akyıldız, F. (2012). Yerel seçimlerde seçmenin tercihi üzerine aday imajının etkisi: Uşak örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(15), 171-199.
• Ordeshook, P. C. (1986). Game theory and political theory. Cambridge: Cambridge University Press.
• Özkan, A. (2007). Siyasal iletişim stratejileri. İstanbul: Tasam Yayınları.
• Polat, C. & Külter, B. (2006). Genç ve potansiyel seçmenler gözüyle siyasi lider özelliklerinin değerlendirilmesi: Siyasal pazarlama bakış açısıyla lise ve üniversite öğrencileri üzerine bir uygulama. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, (35), 191-213.
• Polat, C. & Külter, B. (2008). Genç seçmenler gözüyle siyasal ürün (siyasi lider) özellikleri: Ankara’daki üniversite öğrencileri üzerine bir çalışma. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 5(1), 1-31.
• Schneider, F. (1992), Siyasal anayasa, ekonomik anayasa ve anayasal bütünlük. Ekonomik Anayasa Sempozyumu, 28-29 Mayıs, Ankara. Tan, A. (2002). Politik Pazarlama. İstanbul: Papatya Yayıncılık.
• Taşmurat, T. (2018). Terörizm ve Yayın Yasakları. Cinius: İstanbul.
• Tokgöz, O. (2010). Seçimler, siyasal reklamlar ve siyasal iletişim. Ankara: İmge Kitapevi.
• Türk Dil Kurumu. (t.y.). Siyaset. Erişim adresi (30 Kasım 2018): http://www.tdk.gov.tr/index.php?opti on=com_gts&kelime=S%C4%B0YASET
• Williams, K. C. (2012). Fear appeal theory. International Journal of Economics and Business Research, 5, 63-82.
• Yaşın, C. (2006). Siyasal kampanya yönetiminde bütüncül yaklaşım. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15, 631-650.