Sürdürülebilir Akreditasyon Yönetimi: Otoetnografik Yansımalar/ Sustainable Accreditation Management: Autoethnographic Reflections

Yıl 2025, Cilt: 7 Sayı: 1, 64 - 83, 30.06.2025

Elif Demirbaş , Aleyna Yıldırım , Meryem Erol

https://doi.org/10.47105/nsb.1645215

Öz

Yükseköğretim kurumlarında kalite güvence sistemi son yıllarda gittikçe önem kazanmıştır. Bu sistemin bir parçası olan akreditasyon ise yükseköğretim programlarının, bağımsız bir kuruluş tarafından belirlenen ölçütler ışığında değerlendirilmesini içeren bir süreçtir. Bu çalışmada akredite sosyal hizmet bölümlerinden birinde farklı rollerde sürece dahil olan araştırmacılar olarak deneyimlerimiz, nitel araştırma yöntemlerinden otoetnografi tekniği kullanılarak aktarılmıştır. Motivasyon kaynaklarımız, sürece olan inancımız, kırılma noktalarımız ve değerlendirici dernekler ile temasımız, rol ve kimliklerimiz üzerinden bir öznel anlatı ile sunulmuştur. Sürecin, motivasyonu daima canlı tutmayı gerektirdiği, hazırlık ve destek konusunda üniversite yönetimi ile bölüm arasında iş birliğinin önemli olduğu, akademik, idari kadro ve paydaşlar arasında dengeli iş yükü dağılımının rol ve sınır belirsizliğini önleyebileceği, sosyal hizmet alanının özgünlüğünü dikkate alan nitelikte bir değerlendirme yapılmasının daha etkin olabileceği sonuçlarına ulaşılmıştır. Tüm bu noktalarda önlem alınması ve sürekli iyileştirme yaklaşımının benimsenmesi, akreditasyonun hem kurumsal hem de program düzeyinde sürdürülebilir bir şekilde yönetilmesini sağlayacaktır. Deneyimlerimizin içe dönük bir bakış açısıyla özgün bir yöntemle ortaya konması ile de akreditasyona yeni başvuracak sosyal hizmet programlarına doğrudan fayda sağlanması beklenmektedir.

Anahtar Kelimeler

Akreditasyon , sosyal hizmet akreditasyonu , otoetnografi , sürdürülebilirlik

Sürdürülebilir Akreditasyon Yönetimi: Otoetnografik Yansımalar/ Sustainable Accreditation Management: Autoethnographic Reflections

Öz

In recent years, sustainability has gained a central position in various sectors, including higher education, where the need for quality assurance systems and accreditation processes has become increasingly significant. The growing number of programs and internationalization of higher education institutions have necessitated the monitoring and assurance of educational quality. In this context, quality assurance systems have emerged as strategic tools that not only enhance institutional performance but also support sustainable development efforts. These systems ensure that institutions conduct their educational, research, and administrative activities in line with specific standards, fostering a structure of continuous improvement.
Accreditation, in this framework, has become a key instrument for achieving universal quality standards in higher education. Program-level accreditation, in particular, involves a cyclical process through which institutions continuously review their educational activities through internal self-assessments and external evaluations conducted by authorized bodies. In Türkiye, although accreditation in social work education is still in its developmental phase, significant structural steps have already been taken. These processes are carried out in accordance with criteria developed by national and international bodies and aim to strike a balance between standardization and flexibility by recognizing the unique structure of social work programs.
In this study, our experiences as researchers involved in the process in different roles in one of the accredited social work departments were conveyed using the autoethnography technique from qualitative research methods. Our different roles in the process allowed for a multidimensional reflection of subjective experiences. Our sources of motivation, our belief in the process, our breaking points, and our contact with evaluator associations are presented through a subjective narrative through our roles and identities. This narrative not only conveys personal insights but also aims to shed light on the structural and cultural dynamics of the accreditation process in social work education.
The findings indicate that the sustainability of the accreditation process depends on maintaining continuous motivation, fostering collaboration between university administration and academic departments, and establishing balanced workload distribution among academic and administrative staff and stakeholders. Such distribution helps to reduce role ambiguity and enhances the overall effectiveness of the process. Incorporating criteria specific to the discipline of social work into evaluation procedures strengthens the recognition of the field’s unique characteristics and supports the development of relevant assessment standards.
In conclusion, by presenting our experiences through an autoethnographic lens, this study not only documents the accreditation process but also aims to offer a practical guide for social work programs preparing for accreditation. Adopting preventive measures at all relevant points and embracing a continuous improvement approach will enable the sustainable management of accreditation processes at both the institutional and program levels. Furthermore, this study is expected to make a meaningful contribution to programs in the field of social work that are about to embark on their accreditation journey.

Anahtar Kelimeler

Accreditation , Social Work Accreditation , Autoethnography , Sustainability

Kaynakça

• Adams, T., Jones, S. H. & Ellis, C. (2014). Autoethnography: Understanding qualitative research. Oxford University Press.
• AASW (Avustralya Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği). (2024, Mayıs). Accreditation. https://www.aasw.asn.au/education-employment/higher-education-providers/accreditation/
• Aktan, C. C. & Gencel, U. (2010). Yükseköğretimde akreditasyon. Organizasyon ve Yönetim Bilimleri Dergisi, 2(2), 137-146.
• Aküzüm, C. & Saraçoğlu, M. (2022). Akreditasyon sürecine hazır olma durumu: Eğitim fakültesi üzerine bir uygulama. Social Sciences Studies Journal (SSSJournal), 4(26), 5772-5784.
• Alpaydın, Y. & Topal, M. (2022). Eğitim fakültelerindeki akreditasyon deneyimleri üzerine nitel bir araştırma. İnsan ve Toplum, 12(2), 232-265. Alptekin, K. (2021). Sosyal hizmet eğitiminde kontrolsüz büyüme döneminin ağır faturası: Açıköğretim. İçinde M. Kırlıoğlu & D. Akarçay Ulutaş (Ed). Sosyal hizmet eğitiminin genişleyen sınırları: uygulama ve araştırma için bir rehber, (ss. 42-62). Eğitim Yayınevi.
• Alptekin, K., Topuz, S. & Zengin, O. (2017). Türkiye’de sosyal hizmet eğitiminde neler oluyor? Toplum ve Sosyal Hizmet, 28(2), 50-69.
• Alptekin, K., Topuz, S. & Zengin, O. (2021). COVID-19 pandemisi döneminde sosyal hizmet bölümlerinin boş kalan kontenjanları bize ne söylüyor? İçinde M. Fahri Bulduk & S. Köksal (Yay.hz.). 23.Ulusal Sosyal Hizmet Sempozyumu 2021, Covid-19 ve sosyal hizmet. Burdur Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi.
• Alptekin, K., Bulut, A., İçağasıoğlu Çoban, A., Acar, H., Özbesler, C., Kahramanoğlu, & Yiğit, T. (2020). Sosyal hizmet ulusal çekirdek eğitim programı (SHUÇEP). https://www.yok.gov.tr/Documents/Kurumsal/egitim_ogretim_dairesi/Ulusal-cekirdek-egitimi-programlari/sosyal-hizmet-ulusal-cekirdek-egitim-programi.pdf
• Alptekin, K. & Türkeri, S. S. (2023). Ulusal sosyal hizmet eğitimi standartları ve yeterliliklerini belirleme üzerine yapılan çalışmalara genel bir bakış. Türkiye Sosyal Hizmet Araştırmaları Dergisi, 7(1), 18-29. https://doi.org/10.55109/tushad.1255478
• Ataman, O., & Adıgüzel, A. (2020). Akreditasyon sürecini tamamlayan yabancı diller yüksekokulu öğretim elemanlarının sürece ilişkin görüşlerinin belirlenmesi. Yükseköğretim Dergisi, 10(3), 279–290. doi:10.2399/yod.19.515834.
• Ayvaz, B., Kuşakçı, A. O. & Borat, O. (2016). Kalite güvencesi ve akreditasyon süreçleri. Yeni Türkiye, 88, 1-8. Ayyıldız, A. A. (2021). Sosyal hizmet eğitimi ve akreditasyon. Türkiye Sosyal Hizmet Araştırmaları Dergisi, 5(2), 72-84.
• Bilgili, H., Aras Kemer, F.N. & Ergene, T. (2019). Hacettepe Üniversitesi Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık Programının akreditasyon süreci: Çıkarılan Dersler. İçinde A. M. Demirkıran, K. Demirutku, O. Yılmaz, A. Aracı-İyiaydın, Y. Kamacı & Z. Yeler (Eds.). III. Uluslararası Öğretmen Eğitimi ve Akreditasyon Kongresi Tam Metin Bildiriler Kitabı (ss. 419-425). Hacettepe Üniversitesi.
• Chang, H., Ngunjiri, F. & Hernandez K.A.C. (2012). Collaborative autoethnography. Routledge.
• Chang, H. (2016a). Autoethnography as method. Routledge.
• Chang, H. (2016b). Individual and collaborative autoethnography as method. İçinde S. H. Jones, T. Adams, & C. Ellis (Eds.) Handbook of autoethnography, (ss. 107-122). Routledge.
• CSWE (Sosyal Hizmet Eğitimi Konseyi). (2022). 2022 education policy and accreditation standards (EPAS) for baccalaureate and master’s social work programs. https://www.csworg/getmedia/bb5d8afe-7680-42dc-a332-a6e6103f4998/2022-EPAS.pdf
• Çelik, H. (2013). Kültür ve kişisel deneyim: bir araştırma yöntemi olarak otoetnografi. Istanbul Journal of Social Sciences, 6(1), 1-14.
• Eisner, W. (1991). The enlightened eye qualitative inquiry and the enhancement of educational practice. Macmillan.
• Erdoğan, İ. (2014). Eğitimdeki değişimlere dair eleştirel irdelemeler. HAYEF Journal of Education, 11(1), 129-140.
• Ellis, C. (1999). Heartful autoethnography. Qualitative Health Research, 9(5), 669-683. doi:10.1177/104973299129122153
• Ellis, C., Adams, T., & Bochner, A. P. (2011). Autoethnography: An overview. Historical Social Research/ Historische Sozialforschung, 36(4(138)), 273–290.
• ENQA (Avrupa Yükseköğretimde Kalite Güvencesi Birliği), (2024, Mayıs). About ENQA. https://www.enqa.eu/about-enqa/
• Fidan M., Bıyıklı F. & Özkara, B. (2022). Akademisyenler için akreditasyon ne anlama geliyor? Yükseköğretimde kalite üzerine nitel bir araştırma. Sosyal Mucit Academic Review, 3(2), 213-236. doi: 10.54733/smar.1166028
• Gant, V., Cheatham, L., Di Vito, H., Offei, E., Williams, G. & Yatosenge, N. (2019). İşbirlikçi otoetnografi yoluyla sosyal hizmet. Sosyal Hizmet Eğitimi, 38(6), 707–720.
• Gökmen-Kavak, D. (2018). Türkiye Sağlık Hizmetleri Kalite ve Akreditasyon Enstitüsü (TÜSKA) sağlıkta akreditasyon standartları. Sağlıkta Kalite ve Akreditasyon Dergisi, 1(1), 14-20.
• Grant, A., Short, N. P., & Turner, L. (2013). Introduction: Storying life and lives. İçinde I. Goodson, N. P. Short, & L. Turner (Eds.). Contemporary British autoethnography, (ss.1–16). Sense
• Hahn, M. & Wagner, G. (2016). Organisation im on/off-Modus. Sozialer Sinn,17(1), 35-68.
• Hamutoğlu, N. B., Başarmak, U., Sezen-Gültekin, G. & Elmas, M. (2020). The views of the quality ambassadors on quality management in higher education and the technological barriers encountered, Cukurova University Faculty of Education Journal, 49 (1), 316-351.
• İri, R., & Bayraktar, M. (2023). Öğretim elemanlarının üniversitelerin uyguladıkları akreditasyon faaliyetlerine yönelik algıları: Niğde Ömer Halisdemir Üniversitesi örneği. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 26(50), 557-577.
• Kaygusuz, (2023). Türkiye’de iletişim eğitiminin akreditasyonu: Akredite programlardaki idareci akademisyenlerin görüşlerine yönelik bir araştırma. Connectist: Istanbul University Journal of Communication Sciences, 64, 123-153.
• Kılıçaslan, Ç. (2020). Yükseköğretimde akreditasyon. PEYZAJ, 2020 (Özel Sayı), 10-18.
• Kumar, P., Shukla, B., & Passey, D. (2020). Impact of accreditation on quality and excellence of higher education institutions. Investigación Operacional, 41(2), 151-167.
• Muncey, T. (2010). Creating autoethnographies. Sage.
• Ngunjiri, F. W., Hernandez, K. C., & Chang, H. (2010). Living autoethnography: Connecting life and research [Editorial]. Journal of Research Practice, 6(1),1-15.
• Oswald, A.G., Bussey, S., Thompson, M. & Ortega-Williams, A. (2020). Disrupting hegemony in social work doctoral education and research: Using autoethnography to uncover possibilities for radical transformation. Qualitative Social Work. 21(1).
• Özer, M., Gür, B. S. & Küçükcan, T. (2010). Yükseköğretimde kalite güvencesi. SETA | Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı.
• Parlıyan, B. M. (2022). Eğitimde kalite ve akreditasyon. Trakya Üniversitesi Kalite ve Strateji Yönetimi Dergisi, 2(1), 93-95.
• Reed-Danahay, D. (1997). Auto/ethnography rewriting the self and the social. Routledge
• Sparkes, A. C. (2003). Bodies, identities, selves: Autoethnographic fragments and reflections. İçinde J. Denison & P. Markula (Eds.) Moving writing: Crafting writing in sports research, (ss. 51-76). Peter Lang.
• Taşçı, G., & Kenan, S. (2021). Uluslararası Araştırmacıların alan deneyimleri üzerine bir analiz. Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 53(53), 265-286.
• Türk Standartları Enstitüsü. (2005). Kalite yönetim sistemleri – Şartlar. Ankara.
• Van Kemenade, E. & Hardjono, T. W. (2009). Professionals freaking out: the case of accreditation in Dutch higher education. The TQM Journal, 21(5), 473-485.
• Wall, S. (2006). An autoethnography on learning about autoethnography. International Journal of Qualitative Methods, 5(2), 146-160.
• Watts, L. (2015). An autoethnographic exploration of learning and teaching reflective practice, Social Work Education, 34(4), 363-376, doi:10.1080/02615479.2015.1016903
• Yavuz, O. (2019). Otoetnografik yaklaşımda fotoğrafın yeri ve yöntemi üzerine: Pia Arke’nin çifte kimliği. Moment Dergi: Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi, 6(2), 470-491.
• Yiğit, T. (2017). Türkiye’de sosyal hizmet eğitim/öğretiminde kalite güvence sistemi ve akreditasyon standartlarına ilişkin bir model çerçeve önerisi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 28(1), 151-168. Yükseköğretim Bilgi Yönetim Sistemi (2024, Mayıs). Tüm üniversiteler hakkında genel bilgiler https://istatistik.yok.gov.tr/