İnsan Kaynakları Politikalarının Yönelimi: Türkiye’nin 100 Büyük Sanayi Kuruluşu Üzerine Bir Araştırma

Yıl 2021, Cilt: 22 Sayı: 1, 209 - 224, 20.06.2021

Muhammet Hamdi Mücevher Zeynep Demirgil

https://doi.org/10.17494/ogusbd.952805

Öz

İşletmelerin rekabetçi bir konum elde edebilmeleri için insan kaynağı; nitelik, yetenek, bilgi, donanım ve deneyim gibi açılardan önem arz etmektedir. İşletmelerin insan kaynakları politikaları, insan kaynaklarıyla ilgili gelecek yönelimi noktasında; işletme çalışanlarına, hedef kitlesine, çevresine ve paydaşlarına bir fikir verebilir. İnsan kaynakları politikası, bir işletmenin insan kaynağının planlanması, seçimi, alımı, yerleştirilmesi, eğitimi, geliştirilmesi, performansının ölçülmesi, ücret ve kariyerinin yönetimi, endüstriyel ilişkilerin nasıl yürütüldüğü gibi konularda izlediği yol, edindiği amaç, kullandığı yöntem, düşünce yapısı ve davranış tarzıdır. Bu bağlamda söz konusu çalışmada, Türkiye’deki 100 büyük sanayi kuruluşunun insan kaynakları politikası, tematik içerik analizi yöntemiyle analiz edilmiştir. Araştırma sonucuna göre, işletmele-rin insan kaynakları yönelimlerinin sürdürülebilirlik, çalışan odaklılık, kurumsal itibar ve kolektiflik konularında yoğunlaştığı görülmektedir.

Anahtar Kelimeler

İnsan Kaynakları, Politika, Stratejik yönelim, Örgüt, İşletme

Kaynakça

• Akdemir, A. (2012). Stratejik amaçların belirlenmesi: Stratejik niyet hiyerarşisi. A. Akdemir, İ. C. Ulukan (Ed.), Stratejik yönetim içinde (46-65. Ss.). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• Allen, M. R. ve Wright, P. (2006). Strategic management and HRM. Erişim adresi Oxford Handbooks Online.
• Ayyıldız Ünnü, N. ve Keçecioğlu, T. (2009). İnsan kaynakları yönetiminden “stratejik” insan kaynakları yönetimine dönüşüm. Ege Akademik Bakış, 9(4), 1171-1192.
• Baird, L. ve Meshoulam, I. (1988). Managing two fit of strategic human resource management. The Academy of Management Review, 13(1), 116-128.
• Barney, J. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of Managment, 17(1), 99-120.
• Bayat, B. (2008). İnsan kaynakları yönetiminin stratejik niteliği. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(3), 67-91.
• Boxall, P. ve Purcell, J. (2000). Strategic human resource management: Where have we come from and where should we be going? International Journal of Management Reviews, 2(2), 183-203.
• Creswell, J. W. (2013). Araştırma deseni: Nitel, nicel ve karma yöntem yaklaşımları. (Çev. Ed. S. B. Demir). Ankara: Eğiten Kitap Yayınları.
• Creswell, J. W. (2016). Nitel araştırma yöntemleri: Beş yaklaşıma göre nitel araştırma ve araştırma deseni. (Çev. Ed. M. Bütün ve S. B. Demir). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Çetin, C., Arslan, L. A., Dinç, E. (2015). İnsan kaynakları yönetimi. İstanbul: Beta Yayınları.
• Çorbacıoğlu, S. (2013). Stratejik yönetim. S. Sözen (Ed.), Yönetim bilimi II içinde (2-29. ss.). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• Dinçer, Ö. (2013). Stratejik yönetim ve işletme politikası. İstanbul: Alfa Yayınları.
• Ericksen, J. ve Dyer, L. (2005). Toward a strategic human resource management model of high reliability organization performance. The International Journal of Human Resource Management, 16(6), 907-928.
• Eroğlu, U. (2001). İnsan kaynakları yönetiminde yeni yönelimleri hazırlayan iki güç: Sanal organizasyonlar ve stratejik tabanlı düşünce. İş, Güç Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, 3(2): 2, 72.
• Hoppas, C. ve Worrall, L. (2013). Using strategic human resource management systems to improve performance in higher education. 8th International Conference of the Dutch HRM Network, Leuven, Belgium.
• Huselid, M. A., Jackson, S. E., Schuler, R. S. (1997). Technical and strategic human resource management effectiveness as determinants of firm performance. The Academy of Management Journal, 40(1), 171-188.
• İSO (2019). Türkiye’nin 500 Büyük Sanayi Kuruluşu Listesi. Erişim adresi: http://www.iso500.org.tr/
• Kazmi, A. ve Ahmad, F. (2001). Differening approaches to strategic human resource management. Journal of Management Research, 1(3), 133-140.
• Kempner, T. (1980). A handbook of management. Middlesex: Penguin Book.
• Marler, J. H. ve Parry, E. (2015). Human resource management, strategic involvement and E-HRM technology. The International Journal of Human Resource Management, 27(19), 1-21.
• Marshall, C. ve Rossman, G. B. (2014). Designing qualitative research. New York: Sage.
• Öğüt, A., Akgemci, T., Demirsel, M. T. (2004). Stratejik insan kaynakları yönetimi bağlamında örgütlerde işgören motivasyonu süreci. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12, 278-290.
• Richard, O. C. ve Johnson, N. B. (2010). Strategic human resource management effectiveness and firm performance. The International Journal of Human Resource Management, 12(2), 299-310.
• Schuler, R. S. ve Jackson, S. E. (1987). Linking competitive strategies with human resource management practices. The Academy of Management Executive, 1(3), 207-219.
• Ülgen, H. ve Mirze, K. (2007). İşletmelerde stratejik yönetim. İstanbul: Arıkan Yayınları.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.