Öz
Akakios’un önemi onun, Arius’un (Yun. Areios) izleyicileriyle, bütüncü
Kilise öğretisi izleyicileri arasındaki çekişmeler ve bunun sonucu IV. yüzyılda
Doğu Kilisesi’nde en büyük karışıklıklara yol açan farklı düşüncelerle bağlantılı
olmasındadır. İznik’te, 325 yılında toplanan konsilde, Areios öğretisinin sapkın
olarak kınanmasının ardından ortodoks karşıtlar birçok episkoposu sapkın olarak
nitelediler ve bunların bir bölümü görevlerinden uzaklaştırılırken bir bölümü
de İsa’ya ilişkin homoios, ‘benzer’ öğretisini izleyerek episkoposluğun gücünü
oluşturdular. Akakios, Silvanos’tan sonra -ve Diodoros’tan önce-, 360 (?) yılında,
Kaisareia (Filistin) episkoposu Akakios tarafından, Antiokheia Dioikesis’i, Tarsus Metropolis Kilisesi episkpopsu yapıldı –görevi, tahmin edildiği gibi 379 (?) yılına
kadar sürmedi-; Theodoretos, Sozomenos, Epiphanios ve Basileios gibi kilise tarihi
yazarlarının yaptıkları göndermelerde, bu kilise de sapkın mezhebin egemenliği
altında gösterilir. Bildiride, bu etkileşimde belirleyici rolü olan eylemler araştırılarak, Roma İmparatorluğu’nun, geç bir dönemde, Kilikia’nın yönetimi sırasında
karşı karşıya kaldığı toplumsal ve ekonomik sorunlar arasında ortaya çıkan dinsel
bakış açısı saptanmaya çalışılmaktadır.
Anahtar Kelimeler
Akakios Areios Tarsus Homoios ‘benzer’ Homoiousios ‘özde ve tözde benzer’ Anhomoios ‘farklı’.
Öz
Acacius’s significance relates to the controversies between Arianism and
monolithic church doctrine, and as a consequence, the ideas that developed during
the 4th century that caused turmoil in the Eastern Church. After the condemnation
of Arius’s doctrine as heretical at the Nicaean Council in A.D. 325, orthodox opponents regarded many bishops as heretics; some were expelled, while others, called
Homoians, formed the base of the episcopate. Acacius, was appointed as episcopus
by Acacius Caesariensis in 360 (?), presumably up to 379 (?), after Silvanus of the
Ecclesia Tarsensis Metropolis of Dioecesis Antiochena (Le Quien, 869 sqq.). He
was cited and studied by Basilius, Epiphanius, Sozomenus, and Theodoretus, who
were interested in the Churches’ dealings with heretics. This paper analyzes the
acts that played determinative roles in this interaction and focuses on the religious
viewpoints that this aroused as well as the social and economic problems that the
late Roman Empire faced in managing the Cilician territory.
Anahtar Kelimeler
Acacius Arius Tarsus Homoios ‘like’ Homiousios ‘of like substance’ Anhomoios ‘unlike
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Almanca |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Mayıs 2009 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2009 Sayı: 17 |