Geleneksel
dini söylemin referansını oluşturan kaynaklar büyük ölçüde kutsal metinler ve
peygamber sözleridir. Bununla birlikte bu söylem, içinde yaşadığı toplumun düşünce
dünyasının ve yaşam biçiminin baskısı altında kalmaktadır. Bu anlamda dinin
asli referanslarının sahip olduğu söylem tarzı ile toplumun kullandığı dil ve
geliştirdiği söylem tarzının karşılıklı olarak bir şekillendirme sürecine katkı
sağladığından söz etmek mümkündür. Son dönem cemaat olgularının dini algılayış
ve yorum biçimleri, bünyesinde barındırdıkları kitle ve siyasi duruşları, bu
yapıların kendilerine has bir dini söylem geliştirmelerine zemin
hazırlamaktadır. Bu söylem tarzı, bu yapıların genel karakteristiği gereği grup
üyeleri üzerinde etkin ve bağlayıcı bir rol üstlenmektedir. Dolayısıyla
Tanrı’nın, peygamberi aracılığıyla ilettiği vahiy, dini grupların söylem
tarzları ile yorumlandıktan sonra dindara ulaşmaktadır. Bu çalışmada bu söylem
tarzları tahlil edilmekte, ortaya çıkardığı dini anlayış ve yaşam biçimleri bir
problem olarak değerlendirilerek çözüm yolları irdelenmektedir.
Köse, Ali. “XXI. Yüzyıl Türkiye’sinde Gelenekle Modernite Arasında Din Algıları ve Dindarlık Formları: Sosyolojik Bir Bakış”. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 49 (Aralık 2015): 5-27.
Kurt, Abdurrahman. “Dindarlığı Etkileyen Faktörler”. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 18/2 (2009):1-26.
Paden, William E. Kutsalın Yorumu. Trc. Abdurrahman Kurt. İstanbul: Sentez Yayıncılık, 2008.
Sancar, Faruk. “Dini Cemaatlerin Üye Kazanma Stratejileri Beyin Yıkama Olarak Değerlendirilebilir mi? Kullandıkları Teolojik Argümanlar Üzerinden Eleştirel Bir Okuma”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi IX/42 (2016): 1915-1927.
Subaşı, Necdet. “Türkiye’de Din, Dini Toplumsallıklar ve Din Sosyolojisi”. Sosyoloji Konferansları 52 (2015-2): 391-418.
The sources that make reference to traditional
religious discourse are largely sacred texts and prophetic words. However, this
discourse is under the pressure of the world of thought and the way of life of
the society in which it lives. In this sense, it can be said that the language
of the religion and the language used by the society and the style of the
discourse developed by the society contribute mutually to the process shaped.
The forms of religion perception and interpretation of the late congregational
events, the mass and political stances they have in their place, lay the
groundwork for their development of a unique religious discourse. This style of
discourse plays a binding and effective role on the members of the group, due to
the general character of the communities. Therefore, the revelation that God
conveys through the prophet reaches to the religious person after interpretation
by the modes of discourse of religious groups. In this study, these modes of
discourse are being analyzed, the religious understanding and lifestyle that
they reveal are considered as the problem and the solutions are examined.
Köse, Ali. “XXI. Yüzyıl Türkiye’sinde Gelenekle Modernite Arasında Din Algıları ve Dindarlık Formları: Sosyolojik Bir Bakış”. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 49 (Aralık 2015): 5-27.
Kurt, Abdurrahman. “Dindarlığı Etkileyen Faktörler”. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 18/2 (2009):1-26.
Paden, William E. Kutsalın Yorumu. Trc. Abdurrahman Kurt. İstanbul: Sentez Yayıncılık, 2008.
Sancar, Faruk. “Dini Cemaatlerin Üye Kazanma Stratejileri Beyin Yıkama Olarak Değerlendirilebilir mi? Kullandıkları Teolojik Argümanlar Üzerinden Eleştirel Bir Okuma”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi IX/42 (2016): 1915-1927.
Subaşı, Necdet. “Türkiye’de Din, Dini Toplumsallıklar ve Din Sosyolojisi”. Sosyoloji Konferansları 52 (2015-2): 391-418.
Yıldırım, Ali. “Yorumun Dinselleşmesinde Cemaat Söyleminin Rolü”. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 46 (Haziran 2019), 59-82. https://doi.org/10.17120/omuifd.515183.