Education and Economic Growth in Turkey: Cointegration Approach

Yıl 2017, , 77 - 89, 04.07.2017

Yılmaz Köprücü , Tufan Sarıtaş

https://doi.org/10.17541/optimum.292018

Cited By: 7

Öz

In the literature related to the field of economic
growth, the issue of education and growth attract a great deal of attention by
the researchers. This study, covering the period of 1980-2013, aims to explore
the possible long-run relationship between economic growth and education by
using the annual data pertaining to Turkey. The methods used in line with this
objective are ARDL (Autoregressive Distributed Lag) and Johansen approaches.
The variables of the model are GDP per capita, capital ratio, employment rate
and level of education. The logarithm form of GDP per capita, capital ratio and
employment rate were used. According to the findings of ARDL and Johansen approach,
the variables are cointegrated. With respect to the long run model of ARDL
approach, the variables of capital, employment and education level are
statistically significant and have a positive effect on economic growth. In the
short run model, on the other hand, the variable of capital is statistically
significant and has a positive effect on growth. After the cointegration
approach elucidating the existence of long-run relationship, Toda-Yamamoto
approach was performed in order to be able to carry out Granger causality test.
It was concluded that although education level is Granger cause of economic
growth, economic growth is not Granger cause of education.

Anahtar Kelimeler

Education, Economic Growth, Cointegration, Granger Causality, Turkey

Türkiye’de Eğitim ve Ekonomik Büyüme: Eşbütünleşme Yaklaşımı

Öz

Büyüme alan yazınında, eğitim ve ekonomik büyüme
konusu araştırmacılar tarafından yoğun ilgi görmektedir. 1980-2013 dönemini
kapsayan bu çalışma, Türkiye’ye ait yıllık verilerle eğitim ile ekonomik büyüme
arasında olası uzun dönemli bir ilişkinin varlığını araştırma amacındadır. Bu
amaç doğrultusunda kullanılan yöntemler ARDL ve Johansen yaklaşımlarıdır.
Modele ait değişkenler: kişi başına düşen gelir, sermaye düzeyi, istihdam oranı
ve eğitim düzeyidir. Gelir, sermaye ve istihdam oranının logaritma formu
kullanılmıştır. ARDL ve Johansen yaklaşımı bulgularına göre değişkenler
eşbütünleşiktir. ARDL yönteminin uzun dönem modeline göre sermaye, emek ve
eğitim düzeyi değişkenleri istatistiksel olarak anlamlı ve ekonomik büyüme
üzerinde de pozitif yönlü bir etkiye sahiptir. Kısa dönem modelinde ise sermaye
değişkeni istatistiksel olarak anlamlı ve büyümeyi pozitif etkilemektedir. Uzun
dönemli ilişkinin varlığını ifade eden eşbütünleşme yaklaşımından sonra Granger
nedensellik analizini yapabilmek için Toda-Yamamoto yaklaşımı uygulanmıştır.
“Eğitim düzeyi ekonomik büyümenin Granger nedenidir, ancak ekonomik büyüme
eğitim düzeyinin Granger nedeni değildir” sonucuna ulaşılmıştır. 

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Ekonomik Büyüme, Eşbütünleşme, Granger Nedensellik, Türkiye

Kaynakça

• Afşar, Muharrem (2009). Türkiye’de Eğitim Yatırımları ve Ekonomik Büyüme İlişkisi. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 85-98.
• Aka, B. F. & J. C. Dumont (2008). Health, Education and Economic Growth: Testing for Long Run Relationships and Causal Links. Applied Econometrics and International Development, 8(2), 101-113.
• Baldacci, E., Clements, B., Gupta, S. & Cui, Q. (2008). Social Spending, Human Capital, and Growthin Developing Countries. World Development, 36(8), 1317-1341.
• Barro, R.J. (1991). Economic Growth in a Cross Section of Countries. The Quarterly Journal of Economics, 106(2), 407-443.
• Barro, R. J. & Lee J. W. (2000). International Data on Educational Attainment Updates and Implications. NBER Working Paper, No: 7911, 1-36.
• Barro, R. J. (2001). Education and Economic Growth. OECD Economic Department Working Paper, No: 281, 1-48.
• Becker, G. S. (1975). Human Capital: A Theoretical and Emprical Analysis, with Secial Reference to Education. Chicago: University of Chicago Press.
• Bozkurt, Hilal (2010). Eğitim, Sağlık ve İktisadi Büyüme Arasındaki İlişkiler: Türkiye İçin Bir Analiz. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 5(1), 7-27.
• Bozkurt, Cuma (2015). Türkiye’de Bilgi-İletişim, Eğitim, Sağlık ve Ekonomik Büyüme İlişkisi: Ampirik Bir Yaklaşım. İşletme ve İktisat Çalışmaları Dergisi, 3(2), 45-56.
• Çalışkan, Ş., Karabacak, M. ve Meçik, O. (2013). Türkiye’de Eğitim-Ekonomik Büyüme İlişkisi: 1923-2011 (Kantitatif Bir Yaklaşım). Yönetim Bilimleri Dergisi, 11(21), 29-48.
• Çetin, A. ve Yakışık, H. (2014). Eğitim, Sağlık ve Teknoloji Düzeyinin Ekonomik Büyüme Üzerindeki Etkisi: ARDL Sınır Test Yaklaşımı. Sosyo-Ekonomi Dergisi, 21(21), 169-186.
• Erdoğan, S. ve Yıldırım, D. Ç. (2009). Türkiye’de Eğitim – İktisadi Büyüme İlişkisi Üzerine Ekonometrik Bir İnceleme. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 4(2), 11-22.
• Eriçok, R. E. ve Yılancı, V. (2013). Eğitim Harcamaları ve Ekonomik Büyüme İlişkisi: Sınır Testi Yaklaşımı. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 8(1), 87-101.
• Gujarati D. N. & Porter, D. C. (2012). Temel Ekonometri (Çev. Ü. Şenesen ve G. G. Şenesen). Literatür Yayınları: İstanbul.
• Kalkınma Bakanlığı (2016), Ekonomik ve Sosyal Göstergeler, http://www.kalkinma.gov.tr/Pages/EkonomikSosyalGostergeler.aspx (Erişim: 13.11.2016).
• Kızılkaya, O. ve Koçak, E. (2014). Kamu Eğitim Harcamaları ve Ekonomik Büyüme İlişkisi: Seçilmiş OECD Ülkeleri Üzerine Bir Panel Veri Analizi. Ekonomi Bilimleri Dergisi, 6(1), 17-32.
• Lin, T. C. (2003). Education, technical progress, and economic growth: the case of Taiwan. Economics of Education Review, 22(2), 213-320.
• Mankiw, N. G., D. Romer & D. Weil (1992). A Contribution to the Empirics of Economic Growth. The Quarterly Journal of Economics, 107(2), 407-437.
• Mincer, J. (1974). Schooling, Experience and Earnings. New York: Columbia University Press.
• Özsoy, Ceyda (2009). Türkiye’de Eğitim ve İktisadi Büyüme Arasındaki İlişkinin VAR Modeli ile Analizi. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 4(1), 71-83.
• Peseran, M. H., Shin, Y. &Smith, R. J. (2001). Bounds Testing Approaches to the Analysis of Level Relationship. Journal of Applied Econometrics, 16(3), 289-326.
• Romer, P. M. (1989). Human Capital and Growth: Theory and Evidence. NBER Working Paper Series, No: 3173, 3(173), 1-51.
• Romer P. M. (1986). Increasing Returns and Long-Run Growth. Journal of Political Economy, 94(5), 1002-1037.
• Schultz T. W. (1961). Investment in Human Capital. American Economic Review, 51, 1-17.
• Taban, S. ve Kar, M. (2006). Beşeri Sermaye ve Ekonomik Büyüme: Nedensellik Analizi, 1969-2001. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6(1), 159-182.
• Tarı, R. ve Beşballı, S. G. (2016). Nicel ve Nitel Ölçütleriyle Eğitim-İktisadi Büyüme İlişkisi. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 30(2), 375-401.
• Terzi, H. ve Yurtkuran, S. (2016). Türkiye’de Eğitim ve İktisadi Büyüme İlişkisi: Sims ve Toda-Yamamoto Nedensellik Analizleri. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 11(2), 7-24.
• The World Bank (2016), World Development Indicators, http://databank.worldbank.org/data, (Erişim: 13.11.2016).
• Uçan, O. ve Yeşilyurt, H. (2016). Türkiye’de Eğitim Harcamaları ve Büyüme İlişkisi. Niğde Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 9(2), 179-185.
• Yardımcıoğlu, F., Gürdal, T. ve Altundemir, M. E. (2014). Eğitim ve Ekonomik Büyüme İlişkisi: OECD Ülkelerine İlişkin Panel Eş-bütünleşme Analizi (1980-2008). Eğitim ve Bilim Dergisi, 39(173), 1-12.