Children and Playgrounds in the Urban Area: A Study in the Case of Giresun Central District

Yıl 2020, Cilt: 16 Sayı: 27, 633 - 671, 31.07.2020

Levent Memiş Sıla Gülcan

https://doi.org/10.26466/opus.692731

Cited By: 6

Öz

In this study, the level of response of the child in local policies through the playgrounds is examined. The scope of the research consists of 28 neighborhoods located in the central district of Giresun. Within the scope of the study, 37 playgrounds in 8 neighborhoods where 70% of the children in the district live are subject to examination through qualitative research methods. In the study, neighborhood-based child data was obtained from TUIK (Turkish Statistical Institute) and information of the playgrounds in the neighborhoods were obtained from Giresun Municipality. On the other hand, in order to obtain the quantitative and qualitative status of the playgrounds and its elements, the form was used. According to the results obtained in the research, the amount of playgrounds increased with the increasing population in the neighborhoods that will be described as new urbanization, the area per child varies between 9.3 and 1.5 m2 however, the presence of the areas where the playground is not available is determined. There is a “medium” level in terms of functionality, maintenance and safety of playgrounds; In terms of play elements, it is seen that slide and swing is more preferred than traditional games that interact with between the children. 

Anahtar Kelimeler

Children's Right, Urban Right, Children Playgrounds, Municipality, Child Friendly City

Kentsel Alanda Çocuk ve Çocuk Oyun Alanları: Giresun Merkez İlçe Örneğinde Bir Araştırma

Öz

Bu araştırmada, çocuk oyun alanları üzerinden yerel politikalarda çocuğun ne düzeyde karşılık bulduğu incelenmektedir. Araştırmanın kapsamını Giresun merkez ilçede bulunan 28 mahalle oluşturmaktadır. Kapsam dâhilinde ilçede yer alan çocukların %70’nin yaşadığı 8 mahallede bulunan 37 adet oyun alanı, nitel araştırma yöntemleri aracılığıyla inceleme konusu yapılmaktadır. Araştırmada, mahalle bazlı 0-14 yaş çocuk verileri TUİK’ten ve mahallelerde yer alan oyun parklarının bilgileri ise Giresun Belediyesi’nden elde edilmiştir. Diğer taraftan oyun alanlarının ve elemanlarının niceliksel ve niteliksel durumunun elde edilmesi için ise formdan yararlanılmıştır. Araştırmada elde edilen sonuçlara göre, kentleşmesini sürdüren yeni olarak nitelendirilecek mahallelerde, oyun alanı miktarının artığı, çocuk başına düşen alanın 9.3 ile 1.5 m2 arasında değişkenlik gösterdiği, fakat oyun alanının bulunmadığı mahallerin varlığı tespit edilmektedir. Oyun alanlarının fonksiyonelliği, bakımı ve güvenliği açısından “orta” düzeyde bir durumun olduğu; oyun elemanları açısından kaydırak ve salıncağın öne çıktığı ve çocuklar arasında etkileşime aracı olabilecek geleneksel oyunların yer almadığı görülmektedir.

Anahtar Kelimeler

çocuk hakkı, kentli hakkı, çocuk oyun alanları, belediye, çocuk dostu kent

Kaynakça

• 0-3 Yaş, Oyun Parkı fikir rehberi. (t.y) https://issuu.com/bernardvanleerfoundation/docs/oyun_park__fikir_rehberi_tr_issuu adresinden erişilmiştir.
• Acar, H. E. (2017). Çocuk oyun alanlarında güvenlik: İstanbul Fatih ilçesi örneği. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Namık Kemal Üniversitesi, Tekirdağ.
• Akkoyunlu E., K. (2014). Kent ve kentli hakları, Ankara: Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü.
• Akkülah, A. T., ve Güngör, S. (2009). Oyun alanları güvenlik standartlarının araştırılması ve Nene Hatun Parkı örneğinde irdelenmesi. Selçuk Tarım Bilimleri Dergisi, 23(47), 11- 13
• Aklıbaşında, M., Tırnakçı, A., ve Özhancı, E. (2018). Çocuk oyun alanlarının önemi ve tasarım kriterlerinin Nevşehir kenti örneğinde irdelenmesi. İnönü Üniversitesi Sanat ve Tasarım Dergisi, 8 (17), 66-67.
• Bahtiyar Karadeniz, C. (2016): Ordu şehir merkezinde çocuk oyun alanlarının dağılışı ve yeterliliği, Geçmişten Günümüze Şehir ve Çocuk II (Ed. O. Köse), Samsun: Canik Belediyesi Kültür Yayınları, 1197-1209
• Ballıoğlu, S. (2015). Aydın kenti örneğinde gençlik parkı çocuk oyun alanının yeterliliği ve tasarım ilkeleri yönünden incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.
• Bernard Van Leer. (t.y). Kent95 Başlangıç kiti.https://bernardvanleer.org/app/uploads/2018/05/BvLF-KENT95-Baslangic-Kiti.pdf adresinden erişilmiştir.
• Bulut, Z., ve Kılıçaslan, Ç. (2009). An important principle to encourage self-reliance to child: playground safety. Artvin Çoruh Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 10 (1), 81.
• Coşkun, E. B. (2015). Çocuk oyun alanı elemanlarının standartları üzerine bir inceleme. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Çakırer-Özservet, Y. (2018a). Kent havası çocuğu özgür kılar mı?. Çocuk Üzerine Araştırmalar, (Ed. G. Uludağ ve M. Altunbay), Ankara: Astana Yayınları
• Çakırer-Özservet, Y. (2018b). Sokakları çocuk kokan şehirlere özlemle…, 10 Şubat 2020 tarihinde https://www.academia.edu/38131752/Sokaklar%C4%B1_c_ocuk_kokan_s_ehirlere_o_zlemle.pdf adresinden erişildi.
• Çetin, G. (2003). Üsküdar İlçesi’ndeki çocuk oyun alanlarının yeterlilik ve kalite açısından incelenmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, İstanbul Teknik üniversitesi, İstanbul.
• Çocuk Hakları Sokağı Coşkuyla Açıldı. (t.y). Adapazarı Belediyesi.http://www.adapazari.bel.tr/haber/6/1355/cocuk-haklari-sokagi-coskuyla-acildi adresinden erişilmiştir.
• Demir, Z., Kırkık Aydemir, P. ve Önem, H. (2015). Kentsel yeşil alanların Akçakoca örneğinde ulaşılabilirlik bakımından irdelenmesi. Düzce Üniversitesi Bilim ve Teknoloji Dergisi, 3, 272-282.
• Duman, G., ve Koçak, N. (2013). Çocuk oyun alanlarının biçimsel özellikleri açısından değerlendirilmesi: Konya İli örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 11(1), 6-8
• Erkartal, Ö. E., (2015). Çocuk oyun alanlarını tasarlamak: Zorlu center çocuk parkı örneği,Mimarlık Tasarım Kültür Sanat Dergisi, 12, 99.
• Ermiyagil, M. S. A., ve Gürçınar, C. S. (2015). Kentsel mekânın gelişiminde çocuk oyun alanlarının rolü: KKTC’de yeni kent Gönyeli örneği. İdealkent, 6(17), 12-45.
• Esenler Belediyesi. (t.y).Çocuk sokağıhttps://esenler.bel.tr/projeler/cocuk-sokagi/ adresinden erişilmiştir.
• Gürbüz, D. Ö. (2017). Yapısal ve işlevsel açıdan Afyonkarahisar çocuk oyunları. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi.
• Jansson, M. (2008). Children's perspectives on public playgrounds in two Swedish communities. Children Youth and Environments, 18(2), 88-109
• Karasu, M. A. (2009). Kente karşı suç, Ankara: Savaş Yayınevi.
• Keos. (t.). Giresun Belediyesi Haritalar.http://keos.giresun.bel.tr:85/keos/ adresinden erişilmiştir.
• Koçan, N., ve Çorbacı, Ö. L. (t. y.). Uşak İli Kemal Öz Mahallesi’nde Çocuk Oyun Alanlarının Niteliğinin CBS İle İrdelenmesi. 05 Şubat 2020 tarihinde http://uzalcbs.org/wp- content/uploads/2016/11/2012_002.pdf adresinden erişildi.
• Kuşuluoğlu, D. D. (2013). İstanbul Kadıköy ilçesindeki çocuk oyun alanlarının nitel ve nicel açıdan değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, İstanbul: İstanbul teknik üniversitesi.
• Mamur Işıkçı, Y. (2019). Kamu yönetimi ve çocuk ilişkisi: çocuk hakları bağlamında bir değerlendirme. (Ed. Y. Mamur Işıkçı), Kamu Yönetimi ve Çocuk, Ankara: Astana Yayınları, Ankara.
• Mutlu, A. (2010). Kentli hakları ve Türkiye. Konya: Çizgi Kitapevi.
• Onur, B. (2010). Oyuncaklı dünya. Ankara: İmge Kitapevi.
• Özalp Yavuz, A., Muhacir Arslan, S., Ada, Ö., ve Akkaya, U. (2012). Artvin kenti çocuk oyun alanlarının yeterlilik açısından irdelenmesi. Eğitim Odağında Artvin Sempozyumu, 05 Şubat 2020 tarihinde https://docplayer.biz.tr/14569142-Artvin-kenti-cocuk-oyun-alanlarinin-yeterlilik-acisindan-irdelenmesi.html adresinden erişildi.
• Pepe, K., ve Kazan-Kırçık, Ş. (2005). Burdur ili belediye sınırları içindeki çocuk oyun alanları ve parklarının donanım çeşitliliğinin araştırılması. I. Burdur Sempozyumu, 05 Şubat 2020 tarihinde https://docplayer.biz.tr/8901475-Burdur-ili-belediye-sinirlari-icindeki-cocuk-oyun-alanlari-ve-parklarinin-donanim-cesitliliginin-arastirilmasi.html adresinden erişildi.
• Samur, A. Ö., ve Kızıltepe, G. İ. (2018). Aydın ilindeki çocuk oyun alanlarının incelenmesi. Sosyal Bilimler Araştırma Dergisi, 7 (1), 36.
• Şimşek, S. (2010). İmar hukuku. Ankara: Ümit Ofset Matbaacılık.
• Şişman, E. E ve Özyavuz, M. (2010). Çocuk oyun alanlarının dağılımı ve kullanım yeterliliği: Tekirdağ örneği, Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 7, 21.
• Tan, E. (2019). Play the city: Oyun mekânlarının arşiteknotiği şehrin zindanları ve ejderhaları (D&D), Şehir & Toplum, 14, 95-103.
• TÜİK (2019). Giresun mahalle bazında çocuk sayısı.
• Türkan, E. E., ve Önder, S. (2011). Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8 (3), 75-78
• Uysal, A. B. (2015). Çocuk oyun alanlarının geliştirilmesinde bir yerel katılım deneyimi. Megaron, 10(3), 430
• Yılmaz, S., ve Bulut, Z. (2002). Kentsel mekanlarda çocuk oyun alanları planlama ve tasarım ilkeleri. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 33 (3), 345-351.