Test of the Validity of Convergence Hypothesis in Turkey’s Economy: G7 Group Country Case

Yıl 2021, Cilt: 18 Sayı: 44, 7777 - 7794, 26.12.2021

Esra Demirel , Ünzüle Kurt

https://doi.org/10.26466/opus.908963

Cited By: 1

Öz

The main purpose of the countries in economic terms is to provide economic growth. In this framework, countries were categorized within the framework of their economic growth and development, and underdeveloped and developing countries have always tended to reach the category of developed countries. The convergence hypothesis, which is based on the neoclassical growth model, has also been developed to explain this trend.Convergence hypothesis is a concept defined on foresight that low-income countries grow at a high rate than relatively highincome countries and over time the revenues of the two sides converge. The hypothesis suggests that if the mentioned convergence phenomenon occurs, the developing countries reach the developed country category. At this point, in this study, the concept of convergence in the proses of economic growth for Turkey as a developing country is found significant and convergence hypothesis are intended to be tested empirically for Turkey economy. In the study investigating the convergence of Turkey’s GDP to G7 country group’s GDP is used extended version of Dickey Fuller unit root test ADF introduced by Dickey and Fuller (1979), one break and two break LM unit root test developed by Strazicizh (2003,2004). In addition to these tests, the extended unit root test RALS-LM with residue recommended by Meng et.al. (2014) was used.Result of the study for the period, it was determined not to be the relationship of convergence between the G7 group and Turkey.

Anahtar Kelimeler

Convergence Hypothesis, Unit Root Test, RALS-LM

Türkiye Ekonomisinde Yakınsama Hipotezi Geçerliliğinin Test Edilmesi: G7 Grubu Ülke Örneği

Öz

Ülkelerin ekonomik anlamda temel amacı ekonomik büyümeyi sağlamaktır. Bu çerçevede ülkeler ekonomik büyüme ve kalkınmaları çerçevesinde kategorize edilmiş ve azgelişmiş ve gelişmekte olan ülkeler sürekli olarak gelişmiş ülke kategorisine ulaşma eğiliminde olmuşlardır. Temelleri neo Klasik büyüme modeline dayanan yakınsama hipotezi de bu eğilimi açıklama noktasında geliştirilmiştir. Yakınsama hipotezi; Düşük gelirli ülkelerin nispeten yüksek gelirli ülkelere göre daha yüksek hızda büyüdüğü ve zaman içerisinde iki tarafın gelirlerinin birbirine yaklaştığı öngörüsü üzerine tanımlanan bir kavramdır. Hipotez sözü edilen yakınsama olgusunun gerçekleşmesi durumunda gelişmekte olan ülkelerin gelişmiş ülke kategorisine erişeceklerini ileri sürmektedir. Bu noktada çalışmada gelişmekte olan bir ülke olarak Türkiye için ekonomik büyüme sürecinde yakınsama kavramı önemli bulunmuş ve yakınsama hipotezinin Türkiye Ekonomisi için ampirik olarak test edilmesi amaçlanmaktadır. Türkiye GSMH’nın G7 ülke grubu GSMH’na yakınsamasının araştırıldığı çalışmada Dickey ve Fuller (1979) tarafından ortaya koyulan Dickey Fuller birim kök testinin genişletilmiş hali ADF, Lee ve Strazicizh (2003, 2004) tarafından geliştirilen bir kırılmalı ve iki kırılmalı LM birim kök testi kullanılmaktadır. Bu testlerin yanında ayrıca Meng ve diğerleri (2014) tarafından önerilen kalıntılarla genişletilmiş birim kök testi RALS-LM kullanılmıştır. Çalışma sonucunda ilgili dönem için Türkiye ile G7 grubu arasında bir yakınsama ilişkisinin olmadığı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Yakınsama Hipotezi, Birim Kök Testi, RALS-LM

Kaynakça

• Abdioğlu, Z. ve Uysal, T. (2013). Türkiye’de bölgeler arası yakınsama: Panel birim kök analizi. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 27, 125-143.
• Abramowitz M. (1986). Cathing up, forging ahead, and falling behind. Journal of Econonmic History, 46(2), 385-406.
• Altınbaş, S., Doğruel, F. ve Güneş, M. (2002). Türkiye’de bölgesel yakınsama: Kalkınmada öncelikli iller politikası başarılı mı?. VI. ODTÜ Uluslararası Ekonomi Kongresi, 1-21.
• Barro, R. J. (1991). Economic growth in a cross section countries. The Quarterly Journal of Economics, 106, 407-443.
• Barro, R. J. ve Sala-i-Martin, X. (1992). Convergence. Journal of Political Economy, 100, 223-251.
• Baumol, W. J. (1986). Productivity growth, convergence and welfare: What the long-run data show. The American Economic Review, 76, 1072- 1085.
• Baypınar, M.B. ve Erkut, G. (2011). Ekonomik küreselleşme ve Türkiye'de bölgesel üretkenlik düzeylerinde yakınsama. İTÜ Dergisi, 10(1), 61-70.
• Berber, M., Yamak, R. ve Seyfettin, A. (2000). Türkiye’de yakınlaşma hipotezinin bölgeler bazında geçerliliği üzerine ampirik bir çalışma: 1975-1997. 9. Ulusal Bölge Bilimi ve Bölge Planlama Kongresi Bildiriler Kitabı, s.51-59.
• Beyaert, A. (2003). Growth Convergence in europe: A panel data approach with bootstrap. II Workshop on International Economics, s.1-21.
• Dickey, D. A. ve Wayne A. F. (1979). Distribution of the estimators for autoregressive time series with a unit root. Journal of the American statistical association, 74(366), 427-431.
• Doğruel, F. ve Doğruel, A.S. (2003). Türkiye’de bölgesel gelir farklılıkları ve büyüme. Köse, A.H., Şenses, F. ve Yeldan, E. (der.), İktisat Üzerine Yazılar I: Küresel Düzen, Birikim, Devlet ve Sınıflar-Korkut Boratav’a Armağan içinde (s.287-318), İstanbul: İletişim Yayınları.
• Dowrick S.N., Nguyen D. (1989). OECD comperative economic growth 1980-85, Catch Up-and Convergence. The Amercan Review, 79(5), 11030.
• Dufrenot, G. ve Sanon, G. (2007). Testing real convergence in the ECOWAS countries in presence of heterogeneous long-run growths : A panel data study. CREDIT Research Paper, 05(14), 1-30.
• Erk, N., Ateş, Ş. ve Direkçi, T. (2000). Convergence and Growth within GAP Region (South Eastern Anatolia Project) and Overall Turkey’s Regions. IV. ODTÜ Uluslararası Ekonomi Kongresi, s.1-31.
• Erlat, H. (2012). Türkiye’de bölgesel yakınsama sorununa zaman dizisi yaklaşımı. Türkiye Ekonomi Kurumu Tartışma Metni, 64, 251-276.
• Ersungur, Ş. M. ve Polat, Ö. (2006). Türkiye’de bölgeler arasında yakınsama analizi. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi , 8, 336-343.
• Filiztekin, A. (1998). Convergence across industries and provinces in Turkey. Koç University Working Paper, 8, 1 27.
• Filiztekin A. (1999). Convergence across Turkish provinces and sectoral dynamics. Backgroundpaper for the report Turkey: Economic reforms, living standards and social welfare study ,World Bank Report20029-TU, Poverty Reduction and Economic Management Unit, World Bank.
• Gerni, C., Sarı, S., Sevinç, H. ve Emsen, Ö.S. (2015). Bölgesel dengesizliklerin giderilmesinde yatırım teşviklerinin rolü ve başarı kriteri olarak yakınsama analizleri: Türkiye örneği. 2015 International Conference On Eurasian Economies içinde (s.311-320). İstanbul: Eurasian Economists Association.
• Gezici, F. ve Hewings, G.J. (2004). Regional convergence and the economic performance of peripheral areas in Turkey. Review of Urban and Regional Development Studies, 16(2), 113-132.
• Halaç, U. ve Kuştepeli, Y. (2008). Türkiye’de bölgesel gelirin yakınsaması: Gelir dağılımı açısından bir değerlendirme. Discussion paper Series, 08(01), 1-13.
• Hepsağ, A. ve Yaşar Akçalı, B. (2019). Finansal zaman serilerinde birim kök hipotezinin test edilmesinde kalıntılarla genişletilmiş en küçük kareler yöntemi yaklaşımı: Rasyonel fiyat köpükleri üzerine bir uygulama. XIII. International Balkan and Near Eastern Congress Series on Economics, Business and Management (IBANESS) , Tekirdağ, Turkey.
• Islam, N. (1995). Growth empirics: A panel data Approach. The Quarterly Journal of Economics, 110, 1127-1170. Karaca, O. (2004). Türkiye’de bölgeler arası gelir farklılıkları: Yakınsama var mı?. Türkiye Ekonomi Kurumu Tartışma Metni, 7, 1-16.
• Kılıçaslan, Y., ve Özatağan, G. (2007) Impact of relative population change on regional income convergence: evidence from Turkey. In Review of Urban and Regional Development Studies, 19(3), 210-223.
• Kırdar, M.G. ve Saracoğlu, D.Ş. (2012). İç göç bölgesel yakınsama sorunu ve ekonomik büyüme: Türkiye örneği, (No.2012/75) Discussion Paper. Turkish Economic Association.
• Kim, J. U. (2001). Empirics for economic growth and convergence in Asian economies: A panel data approach. Journal of Economic Development, 26, 49-59.
• Konat, G. (2020) Kalıntılarla genişletilmiş yeni bir panel birim kök test önerisi: Rals-cıps testi (Doktora Tezi). İnönü Üniversitesi, Malatya.
• Lee, J. ve Strazicizh, M. C. (2003). Minimum lagrange multiplier unit root test with two structural breaks. The Review of Economics and Statistics, 85(4), 1082-1089.
• Lee, J. ve Strazicich, M. C. (2004). Minimum LM Unit root test with one structural break. Appalachian State University Working Papers, 04(17), 1-15.
• Mankiw, N. G., Romer, D. ve Weil, D. N. (1992). A contribution to the empirics of economic growth. The Quarterly Journal of Economics, 107, 407-437.
• Meng, M., Payne J. E. ve Lee J. (2013). Convergence in per capita energy use among OECD countries. Energy Economics, 36, 536-545.
• Meng, M., Im K. S., Lee J. ve Tieslau MA. (2014). More powerful LM unit root tests with non-normal errors. Editörler: Sickles RC, Horrace WC. İçinde: Festschrift in honor of peterschmidt. New York: Springer, s.343-357.
• Önder, A.Ö., Deliktaş, E. ve Karadağ, M. (2010). The impact of public capital stock on regional convergence in Turkey. European Planning Studies, 18(7), 1041-1055.
• Rassekh F. (1998). The Convergence hypothesis: History, theory and evidence. Open Economies Review, 9, 85-105.
• Sağbaş, İ. (2002). Türkiye’de kamu harcamalarının yakınsama üzerindeki etkisi. Afyon Kocatepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 4, 137-148.
• Sala-i-Martin, X. (1995). The clasical approach to convergence analysis. Economic Working paper, 117, 1-28.
• Sen, A. (2003). On unit-root tests when the alternative is a trend-break stationary process. Journal of Business & Economic Statistics, 21(1), 174-184.
• Sevüktekin, M. ve Çınar, M. (2017). Ekonometrik zaman serileri analizi E views uygulamalı. Geliştirilmiş 5. Baskı, Bursa: Dora Yayıncılık.
• Solow, R. M. (1956). A contribution to the theory of economic growth. The Quarterly Journal of Economics, 70, 65-94.
• Soyyiğit, S. (2018). Türkiye'nin kriz öncesi ve kriz sonrası dönemde ı̇l bazında yakınsama analizi. Social Sciences Studies Journal, 4(16), 1279- 1287.
• Tansel, A. ve Güngör, N.D. (1999). Economic growth and convergence: An application to the provinces of Turkey, s.1975-1995. METU-ERC Working Paper.
• Temel, T., Tansel, A. ve Güngör, N.D. (2005). Convergence of sectoral productivity in Turkish provinces: Markov Chains model. International Journal of Applied Econometrics and Quantitative Studies, 2(2), 1-35.
• Yamak, R. ve Yamak, N. (1999). Türkiye’de gelir dağılımı ve iç göç. DEÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(1), 16-28.
• Yamanoğlu, K.K. (2008) Türkiye’de sosyo-ekonomik faktörlerin iller arası yakınsama üzerine etkileri. İstatistikçiler Dergisi: İstatistik ve Aktüerya, 1(1), 33-49.
• Yıldırım, J. (2005). Regional policy and economic convergence in Turkey: A spatial data analysis. 18th European Advanced Studies Institute in Regional Science, s.1-10.
• Yılmaz, M. ve Kesbiç, C. Y. (2020). Kırılgan beşli ekonomileri için yakınsama hipotezinin geçerliliği. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 19(75), 1275-1293.
• Zeren, F. ve Yılancı, V. (2011). Türkiye’de bölgeler arası gelir yakınsaması: Rassal katsayılı panel veri analizi uygulaması. Business and Economics Research Journal, 2, 144-152.