Kur’an-ı Kerim tarafından üsve-i hasene diye tanıtılan Hz. Peygamber, ibâdetten, aileye, sosyal hayattan, idareye kadar birçok alana ilişkin davranış modelleri oluşturmuş, müminler de ortaya konulan bu yaşam tarzına tabi olmakla emrolunmuşlardır. Bu amaçla sahâbe-i kirâm, Resûl-i Ekrem’e ait fiilleri çok dikkatli bir şekilde takip etmişler, içlerinden bazıları da ilgili amelin hangi ortam ve gerekçelerle meydana geldiğini araştırma ihtiyacı hissetmişlerdir. Zira bir eylemin sebebinin bilinmesi, onun anlaşılması ve örnekliği noktasında önemli bir aşamayı teşkil etmektedir. Sahâbe döneminden başlayan efâlü’r-resûle yönelik anlama gayretleri, ilerleyen devirlerde de artarak devam etmiştir. Nitekim hicri 4. asırda sünneti değerlendirmede kendine özgü yaklaşımı ile öne çıkan İbn Hibbân, efâlü’n-nebîyi elli alt başlıkta incelemiştir. İşte bu çalışma; İbn Hibbân’a ait et-Tekâsîm ve’l-envâ` eseri çerçevesinde, makasıdın tespiti dolayısıyla ahkâmın anlaşılması hususunda önemli bir katkı sağlayacağını düşündüğümüz, Hz. Peygamber’in belli bir sebebe binaen yapmış olduğu fiillerin incelenmesini konu edinmektedir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2020 |
Gönderilme Tarihi | 15 Mayıs 2020 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Cilt: 7 Sayı: 1 |