TÜRK KAMU YÖNETİMİNDE MERKEZİ DÜZEYDE E-KATILIM: BAKANLIKLARIN WEB SİTELERİ ÜZERİNDEN BİR ARAŞTIRMA

Yıl 2020, Sayı: 41, 23 - 37, 19.10.2020

Ayşegül Saylam

https://doi.org/10.30794/pausbed.726295

Cited By: 3

Öz

Özet
Kamusal kararlara katılım, Bilgi ve İletişim Teknolojileri (BİT) ile farklı bir boyut kazanmıştır. E-katılım denen bu olgu ile devlet ve onun kurumları tarafından vatandaşlar, kamu politikasına ilişkin konularda daha görünür hale getirilmeye çalışılmıştır. Bu amaçla da kurumların resmi sitelerinden sunulan e-katılım araçları, devlet ve vatandaş arasındaki etkileşimde, köprü görevini üstlenmiştir. Bu çalışmanın amacı da kamu politikalarının belirlenmesinde asli görevler üstlenen Türk kamu yönetimindeki bakanlıkların, kurumsal resmi web sitelerindeki e-katılım araçlarını tespit ederek, merkezi düzeyde ne derece e-katılım sağlandığına yönelik bir analiz yapmaktır. Bakanlıklardaki e-katılım düzeyini tespit etmek amacıyla kurumların resmi web sitelerinden yapılan araştırma sonucunda e-katılım düzeyi bilinçlenme ve simgesel katılımdan öteye geçmemektedir. Bir başka deyişle, bakanlıklarda politikalara yönelik bilgilendirme üst düzeyde yapılmaktayken, simgesel iletişim dışında, vatandaşı, karar alma sürecinin bir parçası olduğunu garanti altına alacak bir çaba görülmemektedir.
Anahtar Kelimeler: E-katılım, Kamu Yönetimi, Türkiye
E-PARTICIPATION AT THE CENTRAL LEVEL IN TURKISH PUBLIC ADMINISTRATION: THE CASE OF MINISTRIES WEBSITES
Abstract
Participation in public decisions gained a different dimension with Information and Communication Technologies (ICT). With this phenomenon called e-participation, the state and its institutions have tried to make citizens more visible on issues related to public policy. For this purpose, e-participation tools offered from the official websites of the institutions have served as a bridge in the interaction between the state and the citizen. The aim of this study is to analyze the level of e-participation at the central level by identifying the e-participation tools on the official websites of the Turkish public administration ministries.. As a result of the research, it was determined that the level of e-participation in ministries did not go beyond awareness and symbolic participation. In other words, while policy information is well done in ministries, there is no effort to ensure that citizens are part of the decision-making process, except for symbolic communication.
Key Words: E-Participation, Public Administration, Turkey

Anahtar Kelimeler

E-katılım, Kamu Yönetimi

Kaynakça

• KAYNAKÇA 10.07.2018 tarihli 1 numaralı “Cumhurbaşkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi”. 3071 Sayılı Dilekçe Hakkının Kullanılmasına Dair Kanun https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.3071.pdf, Erişim Tarihi: 27.03.2019 4299 Sayılı Bilgi Edinme Hakkı Kanununun Uygulanmasına İlişkin Esas ve Usuller Hakkında Yönetmelik https://www.mevzu at.gov.tr/MevzuatMetin/21.5.20047189.pdf, Erişim Tarihi: 25.03.2019. 4982 Sayılı Bilgi Edinme Hakkı Kanunu, https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.4982.pdf, Erişim Tarihi: 26.03.2020. 5018 Sayılı Kamu Mali Yönetim ve Kontrol Kanunu, https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.5018.pdf, Erişim Tarihi: 28.03.2019. Arnstein, S. R. (1969). “A Ladder of Citizen Participation”, Journal of the American Institute of Planners, 35(4), 216– 224. Bovaird, T (2007). “Beyond Engagement and Participation: User and Community Coproduction of Public Services”, Public Administration Review,76(2), 846-860. Chadwick, A., and May, C. (2003). “Interaction between states and citizens in the age of the Internet: “E-government” in the United States, Britain, and the European Union”, Governance—An International Journal Of Policy And Administration, 16(2), 271−300. Coleman, S. and Gøtze, J. (Eds.), (2001). Bowling Together: Online Public Engagement in Policy Deliberation, Hansard Society, London, UK. Demirci, Mustafa (2010). “Katılımcı Demokrasi Açısından Kent Konseyleri: Eleştirel Bir Değerlendirme”, Çağdaş Yerel Yönetimler, 19 (1), 21-46. Fuchs, C. (2006). EParticipation Research: A Case Study on Political Online Debate in Austria. ICT&S Center, Research Paper No 1, June 2006. Gibson, R., and Cantijoch, M. (2013). “Conceptualizing and Measuring Participation in the Age of the Internet: Is Online Political Engagement Really Different to Offline?”, Journal of Politics, 75(3), 701-716. IAP2 (2007). Spectrum, International Association for Public Participation (2007): Spectrum of public participation, http://bettertogether.sa.gov.au/media/W1siZiIsIjIwMTcvMDUvMTgv OHd0dml2Ynd5aV9JQVAyc19TcGVjdHJ1bV8wNV8yMDE3LnBk ZiJdXQ/IAP2s%20Spectrum%2005_2017.pdf, (20.03.2020). Karkın, N ve Çalhan HS. (2011). “Vilayet ve İl Özel İdare Web Sitelerinde E-Katılım Olgusu”, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 13, 55-80. Karkın, Naci; Zor, Akın (2017), “Vatandaş-İdare Etkileşimi Bağlamında Bilgi Edinme Hakkı: BİMER Örneği ve İdarede İnnavasyon”, Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi, Cilt 5, Sayı 1, 25-44. Karkin, N. (2013). “Web 2.0 tools for public participation through government Websites”. Gestión y Política Pública, XXII, Special Issue, 309–332. Kersten, Gregory, E. (2003). “E-Democracy and Participatory Decision Processes: Lessons from e-Negotiation Experiments”, Journay of Multi-Criteria Decision Analysis, 12, 127-143. Linders, D (2012). “From E-Government to We-Government: Defining a Typology for Citizen Coproduction in The Age of Social Media”, Government Information Quarterly, 29, 446–454. Linders, D. (2011, June). We-Government: an anatomy of citizen coproduction in the information age. In Proceedings of the 12th Annual International Digital Government Research Conference: Digital Government Innovation in Challenging Times (pp. 167-176). ACM. Macintosh, A (2008), Digital Government E-Government Research, Case Studies and Implementation, E-Democracy and E-Participation Research in Europe, 85-102. (Ed. H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, Traunmüller, R., S. Dawes, E. Hovy, A. Macintosh, C. A. Larson). Macintosh, A. (2004). Characterizing E-Participation in Policy-Making. In the Proceedings of the Thirty-Seventh Annual Hawaii International Conference on System Sciences (HICSS-37), January 5 – 8, 2004. Macintosh, A. (2007). Challenges and Barriers of eParticipation in Europe. Future of Democracy Forum. Stockholm: Riksdag. Medaglia, R. (2012). “EParticipation Research: Moving Characterization Forward (2006–2011)”, Government Information Quarterly, 29(3), 346–360. Meijer, A. J. (2011). “Networked coproduction of public services in virtual communities: From a government-centric to a community approach to public service support”, Public Administration Review, 71, 598–607. Meijer, A., Burger, N. and Ebbers, W. (2009). “Citizens4Citizens: Mapping Participatory Practices on the Internet”, Electronic Journal of e-Government, 7(1), 99 – 112. Milli eğitim Bakanlığı (2020). http://anket.meb.gov.tr, (15.03.2020). Mustafa Kamal, M. (2009). “An analysis of e-participation research: Moving from theoretical to pragmatic viewpoint. transforming government: People”. Process and Policy, 3(4), 340–354. OECD (2003). Promise and Problems of E-Democracy, Challenges of Online Citizen Engagement, OECD Publishing. OECD. (2001). Citizens as Partners: Information, Consultation and Public Participation in Policy-Making, OECD Publishing, Paris, France. Pretty, J. N. (1994). “Alternative Systems of Inquiry for Sustainable Agriculture”, IDS Bulletin, 25 (2) 37-48. Reddick, C. G. (2011) "Citizen Interaction and E‐Government: Evidence for the Managerial, Consultative, and Participatory Models", Transforming Government: People, Process and Policy, 5(2), 167-184. Sæbø, Ø., Rose, J., and Skiftenes Flak, L. (2008). “The Shape Of Eparticipation: Characterizing An Emerging Research Area”, Government Information Quarterly, 25(3), 400–428. Sanford, C. (2012). “Towards understanding eParticipation in the public sphere”. Review of Business Research, 12 (1), 140-146. Saylam, A., Karkin, N. Uçarkocaoğlu, B. (2020). Higher Public Officials on Direct Citizen Participation in Turkey: Institutionalized vs Curious Public Administrators. S. Chhabra ve M. Kumar Ed. In. Civic Engagement Frameworks and Strategic Leadership Practices for Organization Development. US: IGI Global Publication. 142-170. Sohbetfield, A. T., Scholl, H. J., and Brajawidagda,U. (2013). “Tsunami early warnings via Twitter in government: Netsavvy citizens' co-production of time-critical public information services”, Government Information Quarterly, 30 (4), 377-386. Tambouris, E., Macintosh, A., Coleman, S., Wimmer, M., Vedel, T., Westholm, H., Lippa, B., Dalakiouridou, E., Parisopoulos, K., Rose, J., Aicholzer, G., Winkler, R. (2007). Introducing eParticipation, Tambouris, E. (Ed.). DEMO -net The Democracy Network. University of Macedonia. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.2709.pdf, Erişim Tarihi: 25.03.2020. Uçar Kocaoğlu, B. ve Phillips, R (2017). Direct Public Participation in Local Government as Community Development: The Case of Turkey. The Routledge Handbook of Community Development: Perspectives from Around the Globe. S. KENNY, B. McGRATH and R. PHILLIPS (ed.), (451-462), Routledge, New York and London: Uçar Kocaoğlu, B. ve Saylam, A. (2017). “Türkiye’de Vatandaş Katılımı: Milli Eğitim Bakanlığı Örneği”. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19 (2), 123-144. Uçar Kocaoğlu, Belgin (2013). “Right to Information in Turkey in the Scope of Accountability”, Trakya Universitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 15 (1), 1-18. United Nations (2003). World Public Sector Report 2003. E-Government at the Crossroads, United Nations, New York. United Nations (2005). Global E-Government Readiness Report 2005. From E-Government to E-Inclusion, United Nations, New York. United Nations (2008). UN E-Government Survey 2008, UN, New York. United Nations (2014). E-Government Survey 2014, UN, New York. White, Sarah C. (1996). “Depoliticizing Development: The Uses and Abuses of Participation”, Development in Practice, 6 (1), 6-15. Wilcox, D. (2003). The Guide to Effective Participation. http://phobos.ramapo.edu/~vasishth/Readings/WilcoxGuide_To_Effective_Participation.pdf , (20.03.2020). Wimmer, M. A. (2007). Ontology for an E-Participation Virtual Resource Centre. In T. Janowski, and T. A. Pardo (Eds.), ICEGOV 2007: 1st International conference on theory and practice of electronic governance (pp. 89–98), NY: ACM, New York. Yaşar, İ. H. ve Altıncık H. (2018). “Türkiye Cumhuriyeti Bakanliklarinin Web Sitelerinin Halkla İlişkiler Bağlaminda Değerlendirilmesi”, Dumlupinar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 55, 224-236. Zheng, Y. ve Schachter, H. L. (2017). “Explaining Citizens’ E-Participation Use: The Role of Perceived Advantages”, Public Organization Review, 17, 409-428. T.C. Bakanlıkları Resmi Web Siteleri T. C. Adalet Bakanlığı Resmi Web Sitesi. (10.01.2020). https://www.adalet.gov.tr. T. C. Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.ailevecalisma.gov.tr. T. C. Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (10.01.2020). https://csb.gov.tr. T. C. Tarım ve Orman Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.tarimorman.gov.tr. T. C. Dışişleri Bakanlığı. (10.01.2020). http://www.mfa.gov.tr/bakanlik-genel.tr.mfa. T. C. Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.enerji.gov.tr/tr-TR/Anasayfa. T. C. Gençlik ve Spor Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.gsb.gov.tr. T. C. Hazine ve Maliye Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.hmb.gov.tr. T. C. Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.sanayi.gov.tr/anasayfa. T. C. Ticaret Bakanlığı. (10.01.2020). https://ticaret.gov.tr. T. C. İçişleri Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.icisleri.gov.tr. T. C. Kültür ve Turizm Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.ktb.gov.tr. T. C. Milli Eğitim Bakanlığı. (10.01.2020). http://www.meb.gov.tr. T. C. Milli Savunma Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.msb.gov.tr. T. C. Sağlık Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.saglik.gov.tr. T. C. Ulaştırma ve Altyapı Bakanlığı. (10.01.2020). https://www.uab.gov.tr.