GİRİŞ ve AMAÇ: Epilepsi yalnız epilepsili kişiyi
etkilememekte, bir birim olan ailenin de etkilenmesine neden olmaktadır. Aile
çocuğun epilepsi tanısı alması ile birlikte birçok sorunla yüzleşmek zorunda
kalmaktadır. Bu çalışmanın amacı epilepsili çocuğa sahip annenin yaşam doyumunu
ve başa çıkma tutumlarını belirlemektir.
GEREÇ ve YÖNTEM: Bu tanımlayıcı çalışmaya Ege
Bölgesi’ndeki bir ilde bulunan bir devlet ve üniversite hastanesine gelen
epilepsi tanısı almış 60 çocuğun annesi alınmıştır. Annelere Sosyodemografik
Bilgi Formu, COPE (Başa Çıkma Tutumlarını Değerlendirme Ölçeği) ve Yaşam Doyumu
Ölçeği uygulanmıştır.
BULGULAR: Epilepsili çocuğu olan annelerin
“Yaşam Doyum Ölçeği” puan ortalamaları 19.41±7.20 olarak belirlenmiştir. Puan ortalamaları ile çocuğun epilepsi tanısı alma
yaşı, yılık nöbet geçirme sayısı, annenin eğitim ve çalışma durumu ile ailede
epilepsi tanısı olan başka bir kişinin varlığı arasında anlamlı bir ilişki
saptanmamıştır. Ekonomik durumu orta düzeyde olan annelerin Yaşam Doyum Ölçeği puan
ortalamalarının daha yüksek ve “Disfonksiyonel Başa Çıkma” tutumunu daha sık
kullandıkları bulunmuştur. Yaşam Doyum Ölçeği puan ortalaması ile Başa Çıkma
Tutumlarını Değerlendirme Ölçeği alt ölçek puan ortalamaları arasında anlamlı
bir ilişki saptanmamıştır.
SONUÇ: Bu çalışmanın sonuçları epilepsili çocuğu olan
ailelerle ilgilenen sağlık çalışanlarının bu ailelerin sağlık ve destek
gereksinimlerini saptamalarına ve uygun girişimleri ve eğitimleri
planlamalarına yardımcı olabilir.
INTRODUCTION: Epilepsy
does not only affect the person with epilepsy, but also the family. The family
has to face many problems with the diagnosis of epilepsy. The aim of this study
was to determine the satisfaction with life and coping attitudes of the mother
with epileptic child.
METHODS: This descriptive study included mothers of 60 children
diagnosed with epilepsy from a state and university hospital in a province in
the Aegean region. Sociodemographic Information Form, COPE (Evaluation of
Coping Attitudes Scale) and Satisfaction with Life Scale were applied to the
mothers.
RESULTS: The
mean scores of the Satisfaction with Life Scale of mothers with epileptic
children were 19.41 ± 7.20. The mean age of epilepsy diagnosis, the number of
seizures per year, the mother's education and employment status, and the
presence of another person with a diagnosis of epilepsy in the family were not
significantly correlated. It was found that the mean scores of Satisfaction
with Life Scale of mothers with moderate economic status were higher and they
used Dysfunctional Coping attitude more frequently. No significant relationship
was found between the mean scores of the Satisfaction with Life Scale and the
mean scores of the Coping Attitudes Scale.
CONCLUSION: The
results of this study can help healthcare professionals interested in families
with epileptic children to identify health and support needs and plan
appropriate initiatives and training.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 2 Ağustos 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 17 Sayı: 2 |