7 Yaş Çocuklarında Hareketli Oyunların Saldırganlık Davranışları Üzerine Etkileri

Yıl 2014, Cilt: 4 Sayı: 1 - Cilt: 4 Sayı: 1, 47 - 58, 15.07.2016

Mehmet İnan Cengiz Karagözoğlu Özgür Şimşek

Öz

Bu araştırma, yedi yaşındaki çocukların hareketli oyunlar esnasındaki saldırganlık davranışlarını belirlemeye yönelik olarak yapılmıştır. Araştırmada veri toplama aracı olarak “Goodenough-Harris İnsan Çizim Testi” ve “Çocuklarda Oyun Ortamında Saldırgan Davranışları Gözlem Formu” kullanılmıştır. Çocukların gerçek oyun ortamında çeşitli açılardan çekilen video görüntüleri asıl veri toplama aracını oluşturmaktadır. Gözlem formu, çocuğun kendi arkadaşlarına, rakip takıma, hakemlere ve oyun araçlarına yönelik olarak gösterdiği aktif ve pasif saldırganlık davranışlarını izlemeye yöneliktir. Gözlem formu, uygulayıcılar tarafından tasarlanmış ve alan uzmanlarının görüşleri alınarak düzenlenmiştir. Eğitsel oyun öncesi ve sonrası sözel saldırganlık davranışlarından “yüksek sesle bağırma” ve “sözlü tacizde bulunmanın” daha çok yapıldığı görülmektedir. Hakaret içeren ifadeler ile kendi kendine bağırma davranışları eğitsel oyun öncesi görülmemiştir. Yüksek sesle bağırma ve kendi kendine bağırma davranışı oyun sonrasında anlamlı ölçüde artış göstermiştir. Stafet yarışı esnasında takım arkadaşlarına “yüksek sesle bağırma” ve “kendi kendine bağırma” sözlü saldırganlık davranışları en yüksek yüzdeye sahiptir. Goodenough-Harris çizim testi skorları açısından yapılan değerlendirmede saldırganlıkla ilişkilendirilebilecek olan kriterler açısından kızlarda ve erkeklerde anlamlı farklılık görülmemiştir. Gruplar açısından farklılıkları görmek için yapılan Mann Whitney U istatistik analizlerinde cinsiyete göre çizim testi sonuçları ile hareketli oyunlar ve stafet oyunları esnasında gözlemlenen saldırganlık gözlem puanları arasında anlamlı farklılık bulunamamıştır. Toplam çizim testi puanı açısından çocuklar düşük (2.0) ve yüksek (3.0) puan alan iki gruba bölünerek eğitsel oyun ve stafet yarışları öncesinde, oyunlar sırasında ve sonrasında elde edilen saldırganlık puanları ve toplam saldırganlık puanları açısından farklılık araştırılmıştır. İnsan çizim testlerinde alınan skorlar açısından eğitsel oyun ve stafet yarışlarında gözlemlenen saldırganlık puanları arasında anlamlı bir farklılığa rastlanmamıştır.

Anahtar Kelimeler

Eğitici oyun, Saldırganlık, Goodenough Bir İnsan Çiz Testi.

The Effects of Active Games on Aggressive Behaviors of 7-Year-Old Children

Öz

This research is conducted to determine the possible effects of aggressive behaviours of 7 –year- old children during active games. The video tapes from various angles of children while playing games are used as the main assessment tool for collecting the data as well as “The Goodenough-Harris Drawing Test” and “The Observation Form for Aggressive Behaviours of Children during the Games”. The observation form is used to record the active and passive aggressive behaviours of the child towards his/her teammates, the opponent team players, the referee/s and the game instruments and facilities. This form is designed by the researchers and refined by views of the experts.

Anahtar Kelimeler

Children’s educational play, Aggressive behaviour, Goodenough human drawing test

Kaynakça

• And, M. (2003). Oyun ve bügü. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Baumann, S. (1994). Uygulamalı spor psikolojisi, (Trans: C. İkizler; A.O. Özcan). İstanbul: Alfa Basım Yayın.
• Coşkun, A. (2010). Küçük yaşta yoğun spor yapan çocuklarda, bilişsel yapının ve motor gelişimin insan çizim ve motor gelişim testleriyle araştırılması. Unpublished master’s thesis, Marmara University, İstanbul.
• Dağlıoğlu, H. E., Deniz, Ü., & Kan, A. (2010). A study on the emotional indicators in 5-6 year-old girls ’ and boys’ human figure drawings. Procedia Social and Behavioral Sciences, 2, 1503-1510.
• Dilekmen, M., Ada, Ş., & Alver, B. (2011). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin saldırganlık özellikleri. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(2), 927 -944.
• Flanders J. L., Simard, M., Paquette , D., Parent S., Vitaro, F., Pihl, O. & Seguin, J. (2010). Rough-and- tumble play and the development of physical aggression and emotion regulation. Journal of Family Violence, 25(4), 357–367.
• Huizinga, J. (1949). Homo ludens. London: Routledge & Kegan Paul Ltd.
• İkizler H.C. & Karagözoğlu, C. (1997). Sporda psikolojik destek. İstanbul: Alfa Basım Yayın.
• İnan, M. (2003). Çocuk ve spor, çocuğum nasıl spor yapmalı. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• İnan, M. (2005). Okul çağında spor, çocuğumla oynuyor, spor yapıyorum. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Mavers, D. (2011). Children’s drawing and writing. New York: Routlegde.
• McCusker, M. & Van Doren, S. (2007). Aggressive play: contributing factors of parental roles on 3–6 year old boy. College of Saint Elizabeth Journal of the Behavioral Sciences, 1, 27-30.
• Nelson, J.D., Gelfand, D.M. & Hartmann, D.P. (1969). Children’s aggreesion following competition and exposure to an aggressive model. Child Development, 40, 1085-1097.
• Oktay, A. (1999). Yaşamın sihirli yılları: okul öncesi dönem. İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
• Onay, C. (2007). İlköğretim okulları için 100 eğitsel oyun. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Oğuz, V. (2010). The factors influencing childrens’ drawings. Procedia Social and Behavioral Sciences. 2, 3003-3007.
• Önder, A. (1999). Yaşayarak öğrenme için eğitici drama. İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
• Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Skybo, T., & Ryan-wenger, N. (2007). Human figure drawings as a measure of children’s emotional status. Critical Review for Practice. 22(1), 15-28.
• Şahin, H. M. (2002). Beden eğitimi ve spor temel kavramlar. İstanbul: Nobel Yayın Dağıtım.
• Şahin, H. M. (2003). Sporda şiddet ve saldırganlık. İstanbul: Nobel Yayın Dağıtım.
• Tannock, M. (2011). Observing young children’s rough-and-tumble play. Australasian Journal of Early Childhood. 36(2), 13-20.
• Tiryaki, Ş. (2000). Spor psikolojisi. Ankara: Eylül Yayınları.
• Uçman, P. (1972). A normative study of the goodenough-harris drawing test on a Turkish sample in cronbach, J., Drent, P.J.D. (Ed). Mental tests and cultural adaptation (pp. 365-375). The Hague: Mouton.