A Conceptual Evaluation of the Specific Themes of Green Political Thought

Yıl 2023, Cilt: 7 Sayı: 2, 495 - 515, 25.12.2023

Erol Şimşek

https://doi.org/10.30586/pek.1383510

Cited By: 1

Öz

Green political thought constitutes one of the main axes of the political ecology discussions on the fight against environmental problems and solving the ecological crisis. Green political thought, green politics or ecologism emerged in the second half of the 20th century as one of the ideological reflections of the global concern for the deepening ecological crisis. Green political thought is accepted a new ideology independent of traditional political ideologies. It is emphasized that green political thought is a holistic perspective and an alternative worldview with economic, social, political, etc. visions that go beyond merely dealing with environmental problems. The aim of this study is to reveal the specific themes of green political thought, which claims to be a new ideology. For this purpose, a conceptual evaluation is made on green political thought by reviewing the literature on the subject. As a result of the evaluation, the specific conceptual themes of green political thought were determined as “anti-industrialism”, “eco-centrism” and “sustainability”. These themes, which can be considered as the founding elements of green ideology, are interrelated. It is also possible to talk about various sub-themes of each theme, which are also related to each other.

Anahtar Kelimeler

Green Political Thought, Ecologism, Anti-industrialism, Eco-centrism, Sustainability

Yeşil Siyasal Düşüncenin Özgül Temaları Üzerine Kavramsal Bir Değerlendirme

Öz

Çevre sorunlarıyla mücadele ve ekolojik krizin çözümü hususunda yürütülen siyasal ekoloji tartışmalarının temel eksenlerinden birini yeşil siyasal düşünce oluşturmaktadır. Yeşil siyasal düşünce, yeşil siyaset ya da ekolojizm, gittikçe derinleşen ekolojik krize yönelik küresel kaygının ideolojik yansımalarından biri olarak 20. yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkmıştır. Yeşil siyasal düşünce, geleneksel siyasal ideolojilerden bağımsız, bizatihi yeni bir ideoloji olarak kabul edilmektedir. Yeşil siyasal düşüncenin, yalnızca çevre sorunlarıyla ilgilenmenin ötesine geçen, ekonomik, toplumsal, siyasal vs. tasavvurları olan bütüncül bir bakış açısı ve alternatif bir dünya görüşü olduğu vurgulanmaktadır. Bu çalışmanın amacı yeni bir ideoloji olma iddiasındaki yeşil siyasal düşüncenin özgül temalarını ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda konu ile ilgili literatür incelenerek yeşil siyasal düşünce üzerine kavramsal bir değerlendirme yapılmaktadır. Yapılan değerlendirme sonucunda yeşil siyasal düşüncenin özgül kavramsal temaları “antiendüstriyalizm”, “eko-merkezcilik” ve “sürdürülebilirlik” olarak belirlenmiştir. Yeşil ideolojinin kurucu unsurları olarak kabul edilebilecek söz konusu temaların birbiriyle ilişkili olduğu görülmektedir. Ayrıca her bir temanın, yine birbiriyle ilişkili, çeşitli alt temalarından söz etmek mümkündür.

Anahtar Kelimeler

Yeşil Siyasal Düşünce, Ekolojizm, Antiendüstriyalizm, Eko-merkezcilik, Sürdürülebilirlik

Kaynakça

• Balta, E. ve Mısır, M. B. (2011). Bir politik hareket olarak ekososyalizmin ayırd ediciliği ve birleştiriciliği. Praksis, (25), 11-29.
• Barry, J. (2014). Green political theory. Political ideologies: An introduction içinde, 4. Baskı; Ed. V. Geoghegan ve R. Wilford, Routlege, ss. 153-178.
• Birkeland, J. (1993). Ecofeminism: Linking theory and practise. Ecofeminism: women, animals, nature içinde; Ed. Greta Gaard, Temple University Press, ss. 13-59.
• Bookchin, M. (1996). Ekolojik bir topluma doğru. (Çev. Abdullah Yılmaz), Ayrıntı Yayınları.
• Bookchin, M. (Lewis Herber adıyla) (1962). Our synthetic environment. Alfred A. Knopf.
• Carson, R. (2004). Sessiz bahar. (Çev. Çağatay Güler), Palme Yayınları.
• Clark, J. (2020). What is ecoanarchism?. The Ecological Citizen, (3), 9-14.
• Çetin, O. B. (2005). Ekofeminizm: Kadın-doğa ilişkisi ve ataerkillik. Sosyo Ekonomi, (1), 61-76.
• Çoban, A. (2002). Çevreciliğin ideolojik unsurlarının eklemlenmesi. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 57(3), 3-30.
• Çoban, A. (2013). Çevrecilik. Siyaset bilimi içinde, 3. Baskı; Haz. Gökhan Atılgan ve E. Attila Aytekin, Yordam Kitap, ss. 455-473.
• Demirağ, D. (2017). Doğayı yardıma çağırmak: Anarşist ekolojizm. Yeşil ve siyaset içinde, 2. Baskı; Ed. Orçun İmga ve Hakan Olgun, Liberte Yayınları, ss. 331-385.
• Dobson, A. (2022). Ekolojizm. (Çev. Cengiz Yücel), 3. Baskı, Yeni İnsan Yayınevi. Ehrlich, P. R. ve Harriman, R. L. (1971). How to be a survivor. Ballantine Books.
• Feyzioğlu, Ü. ve Çınar, K. (2023). Çevrecilik ve siyasal ekoloji üzerine ontolojik ve epistemolojik bir mukayese. Afyon Kocatepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 25(1), 1-12. https://doi.org/10.33707/akuiibfd.1171742.
• Foster, J. B. (2012). Marksist ekoloji. (Çev. Barış Baysal), Kalkedon Yayınları.
• Gezgin, E. (2017). Kadın ve doğa üzerindeki tahakküme alternatif bir bakış: Ekofeminizm üzerine bir değerlendirme. Border Crossing, 7(2), 395-412. https://doi.org/10.33182/bc.v7i2.473.
• Goldsmith, E., Allen, R., Allaby, M., Davoll, J. ve Lawrence, S. (1972). A blueprint for survival. The Ecologist, 2(1), January.
• Haklı, S. Z. (2017). Yeşil düşüncenin iktidarı: Alman yeşiller partisi. Yeşil ve siyaset içinde, 2. Baskı; Ed. Orçun İmga ve Hakan Olgun, Liberte Yayınları, ss. 445-472.
• Harrison, K. ve Boyd, T. (2018). Environmentalism and ecologism. Understanding political ideas and movements içinde, Manchester University Press, https://doi.org/10.7765/9781526137951.00018.
• Hayward, T. (1997). Anthropocentrism: A misunderstood problem. Environmental Values, 6(1), 49-63.
• Heywood, A. (2013). Siyasî ideolojiler. (Çev. A. K. Bayram vd.), 5. Baskı, Adres Yayınları.
• Heywood, A. (2014). Siyaset. (Çev. B. B. Özipek vd.), 14. Baskı, Adres Yayınları.
• Illich, I. (2004). Kalkınma sözlüğünden: İhtiyaç. (Çev. Ümit Şahin), Üç Ekoloji, (2), 69-85.
• Jonas, H. (2006). Sorumluluk ilkesi. (Çev. Beril Idemen ve Selen Akhuy), Üç Ekoloji, (5), 145-152.
• Keleş, R. (2016). Çevre ve siyaset. İnsan, çevre, toplum içinde, 3. Baskı; Yay. Haz. Ruşen Keleş, İmge Kitabevi ss. 303-341.
• Kılıç, S. ve Tok, N. (2013). Çevrecilikte yeni bir kimlik: Ekolojizm. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(2), 223-250.
• Koçal, A. V. (2022). Ekolojik krizin siyasal düşünceye yansımaları: Eko-sosyalizm ve eko-marksizm tartışmalarına bir giriş. Küresel iklim değişikliği içinde; Ed. Veysel Eren ve Ahmet Kayan, Gazi Kitabevi, ss. 127-149.
• Kovel, J. (2005). Ekolojik bir marksizm hakkında düşünceler. (Çev. Harun Özkan), Praksis, (13), 97-109.
• Leopold, A. (2020). Bir kum yöresi almanağı ve oradan buradan eskizler. (Çev. Ufuk Özdağ), Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Löwy, M. (2005). What is ecosocialism?. Capitalism, Nature, Socialism, 16(2), 15-24.
• Meadows, D. H., Meadows, D. L., Randers, J. ve Behrens, W. W. (1972). The limits to growth. Universe Books.
• Naess, A. ve Sessions, G. (2000). The eight principles of deep ecology. https://www.all-creatures.org/articles/env-theeight.html, (Erişim Tarihi: 10.05.2023).
• Paterson, T. (1989). The green conservative: A manifesto for the environment. Bow Publications.
• Pepper, D. (1993). Eco-socialism: From deep ecology to social justice. Routledge.
• Pilbeam, B. (2003). Natural allies? Mapping the relationship between conservatism and environmentalism. Political Studies, 51(3), 490- 508.
• Porritt, J. (1989). Yeşil politika. (Çev. Alev Türker), 2. Baskı, Ayrıntı Yayınevi.
• Schumacher, E. F. (1989). Küçük güzeldir. (Çev. Osman Deniztekin), 2. Baskı, Cep Kitapları.
• Serter, G. (2021). Neoliberal ideolojinin çevresel yüzü: Ekoliberalizm. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 12(1), 64-77.
• Sevinçli, B. G., Nalbant, F. ve Eseler, B. (2020). Çevre etiği kavramının kentsel dönüşüm üzerinden değerlendirilmesi. Çevre tartışmaları ve çağdaş gelişmeler içinde; Ed. Özcan Sezer ve Ahmet Kayan, Gazi Kitabevi, ss. 295-330.
• Şahin, Ü. (2003). Ekolojizmi çevrecilikten ayırmak: Bir yeniden düşünme denemesi. Üç Ekoloji, (1), 74-81.
• Şahin, Ü. (2004). Truva atı olarak sürdürülebilir kalkınma. Üç Ekoloji, (2), 9-30.
• Şahin, Ü. (2008). Sürdürülebilir kalkınma. Küresel kapitalizmi meşrulaştıran söylemler içinde; Ed. Fikret Başkaya, Özgür Üniversite Kitaplığı, ss. 49-82.
• Şahin, Ü. (2017). Yeşil düşünce. Yeşil ve siyaset içinde, 2. Baskı; Ed. Orçun İmga ve Hakan Olgun, Liberte Yayınları, ss. 17-73.
• Şahin, Y. (2017). ). Çevre sorunları ve liberalizm. Yeşil ve siyaset içinde, 2. Baskı; Ed. Orçun İmga ve Hakan Olgun, Liberte Yayınları, ss. 219-236.
• Türk, S. M. (2018). Eko-muhafazakârlığın doğası. Muhafazakâr Düşünce, 14(53), 243-257.
• United Nations (1973). Report of the United Nations conference on the human environment. Stockholm, 5-16 June 1972, (A/Conf.48/14/Rev. 1), United Nations Publication.
• United Nations (1993). Report of the United Nations conference on environment and development. Rio de Janeiro, 3 -14 June 1992, (A/Conf.151/26/Rev. 1), United Nations Publication.
• Viederman, S. (2005). Sustainability. In Journalism and Mass Communication, Encyclopedia of Life Support Systems (EOLSS), https://www.academia.edu/1390596/The_economics_of_sustainability_Challenges (Erişim Tarihi: 23.05.2023).
• Wall, D. (2013). Yeşil politika. (Çev. İlknur Urkun Kelso), Yeni İnsan Yayınevi.
• WCED (World Commission on Environment and Development) (1987). Our common future. https://sustainabledevelopment.un.org/content/documents/5987our-common-future.pdf, (Erişim Tarihi: 30.04.2023).
• Wissenburg, M. L. J. (1998). Green liberalism: The free and the green society. UCL Press.