NÜZÛLÜN COĞRAFYAYI AŞMASI VAHYİN PEYGAMBERLERE UMUMİ GÖNDERİLMESİ

Yıl 2021, Cilt: 7 Sayı: 1, 14 - 22, 30.03.2021

Gökhan Atmaca

Öz

Kur’an’ı Kerim -ilk olarak- belli bir coğrafyada yaşan bir topluluğa, içlerinde yaşayan bir şahsiyet olan Hz. Muhammed vasıtasıyla gönderilmiştir. Söz konusu coğrafya bugünkü Arap yarımadası olup vahiy de bundan 1400 sene evvel nâzil olmuştur. Elbette vahyin nâzil olunduğu çağın ve coğrafyanın birtakım unsurları Kur’an’da mevcuttur. Dil, kültür ve örfî birtakım hususlar bunlardandır. Bu açıdan Kur’an’ın bir yönünde yerel unsurlar bulunmaktadır. Ancak vahyin Hz. Adem’den beri devam edegelen son halkası olarak Kur’an, -bu yönüyle de- yerel pozisyondan soyutlanmaktadır. Çünkü hemen hemen bütün ilâhî dinler ortak vasatta buluşur ve yanlış inanç eğilimleriyle mücadele ederler. Bu yönüyle bu dinlerin tamamının itikadî buyrukları aynıdır. Aralarında bir fark yoktur. Ana ibadetlerin çoğunda da durum böyledir. Namaz, oruç, zekat gibi ibadetlerin geçmiş peygamberlerin de şeriatında var olduğunu Kur’an pasajlarında görebilmekteyiz. Bunun ötesinde kimi rivayetlerde Kur’an ayetlerinin bazısının geçmiş kimi peygambere de gönderildiği bilgisi Kur’an’ın nüzûl coğrafyasının aşan yönüne işaret etmektedir.

Anahtar Kelimeler

Kur'an, Ayet, Nüzûl, İbrahim, Musa

Kaynakça

• Eroğlu, M. (1998). Hûd Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 18, ss. 281-282). İstanbul: TDV Yayınları.
• Işık, E. (1989a). Ahzâb Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 2, ss. 195-196). İstanbul: TDV Yayınları.
• Işık, E. (1989b). A’lâ Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 2, ss. 310-311). İstanbul: TDV Yayınları.
• Işık, E. (1993). Cum’a Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 8, ss. 92-93). İstanbul: TDV Yayınları.
• Işık, E. (1995). En’âm Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 11, ss. 169-170). İstanbul: TDV Yayınları.
• İbn Aşûr, M. T. (1984). Et-Tahrîr ve’t-tenvîr (C. 1–30). Tunus: Daru’t-Tunusiyye li’n-Neşr.
• İbn Kes̱îr, E.-F. ‘İmâdüddîn İ. b. Ş. (1419). Tefsirü’l-Ḳur’âni’l-’azîm. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
• Süyûtî, E.-F. C. A. b. E. B. (2012). El-İtḳān fî ʿulûmi’l-Ḳurʾân (C. 1–4). Beyrut: el-Mektebetü’l-Asriyye.
• Ṭaberî, E. C. M. b. C. (2001). Câmiʿu’l-beyân ʿan teʾvîli âyi’l-Kurʾân. Dâru Hicr.
• Topaloğlu, B. (2011). Tevbe Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 40, ss. 585-588). İstanbul: TDV Yayınları.
• Yaşaroğlu, M. K. (2001). İsrâ Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 23, ss. 177-178). İstanbul: TDV Yayınları.
• Yaşaroğlu, M. K. (2003). Meâric Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 28, ss. 208-209). Ankara: TDV Yayınları.
• Yaşaroğlu, M. K. (2006a). Mü’minûn Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 31, ss. 560-561). İstanbul: TDV Yayınları.
• Yaşaroğlu, M. K. (2006b). Necm Sûresi. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 32, ss. 495-496). İstanbul: TDV Yayınları.
• Zemaḫşerî, C. E.-Ḳâsım M. Ö. (1998). El-Keşşâf ʿan ḥaḳāʾiḳı ġavâmiżi’t-tenzîl ve ʿuyûni’l-eḳāvîl fî vücûhi’t-teʾvîl (C. 1–6). Riyad: Mektebetü’l-’Abîkân.