Yerinden Yönetimler ve Eğitim

Yıl 2007, Sayı: 13, 176 - 183, 04.04.2014

Engin Aslanargun

Öz

planlama uygulaması için yerinden yönetim organlarının güçlendirilmesinin önemini vurgulamaktır. Merkez organlarında aşırı güç ve yetki toplanması, eğitim hizmetlerinin yerel düzeyde sunulmasında bölgeler arası bazı eşitsizliklere yol açmakta, etkilikten ve verimlilikten uzaklaşmaktadır. Coğrafi, kültürel, toplumsal ve ekonomik açıdan farklılık gösteren bölgelerin kendilerine özgü dinamiklerinden dolayı farklı gereksinimleri ve beklentileri olacağı için yerel düzeyde yapılacak mikro planlamanın önemi daha iyi anlaşılmaktadır. Bu makalede, öğretim haritaları ve yerinden yönetim kavramları çerçevesinde eğitimde mikro planlamanın önemi ve gereği üzerinde durulmuş, sonucunda eğitim- öğretim alanında hedeflere ulaşma ile yerel düzeyde eğitim planlaması arasında yakın ilişki olduğu düşüncesine ulaşılmıştır. '

Anahtar Kelimeler

Mikro Planlama, Yerinden Yönetim, Eğitim

Kaynakça

• AGUERRONDO, I. (2001). “Decentralization May Not Be Enough”.
• Organizations Of Ministries Of Education, (Ed. Gudmund Hermes), Pan's: Unesco, IIEP. ATFİELD, I. , TAM‘ERU, M. , PAROLİN B. , DE GRAUVE, A. (2001).
• Improving Micro-Planning In Education Through A Geographical Information System: Dtusies On Ethiopia And Paletsine. Paris: Unesco, HEP. 'BURSALIOĞLU, Z. (2001). Okul Yönetiminde Yeni Yapı ve Davranış.
• Onbirinci basım, Ankara: Pegem A Yayınları. BURSALIOĞLU, Z. (2000). Eğitimde Yönetimi Anlamak Sistemi Çözümlemek,
• Ankara: Pegem A Yayınları. CAILLODS, F. (1999). “The New Educational Enviroment: planning for participation”. Incentives Analysis and Individual Decision Making In İlie
• Planning Of Education (Ed. F. N. Kemmerer, D. M. Windham), Paris: UNESCO. CALLAWAY, A. (1974). Eğitim Planlaması ve İşsiz Gençler (Çev. İlhan Akhun). Eğitim Planlaması Serisi 9, Talim ve Terbiye Dairesi Yay. 28, Ankara: MEB.
• CAYUELA, J. W. (2001). “Ensuring Equity And Quality Of The Learning
• Process In A Decentralized System. The Case Of Chile”. Organizations Of Mnistries Of Education, Edited by Gudmund Hermes, Paris: Unesco, HEP. DEJONG, W. ve GLOVER, T. (2004). “Urban Facility Planning: Broad Based lnvolvemen ” School Planning and Management, June, 2004.
• DİNÇER, Ö. (1998). “Yerel Yönetimlerin Yeniden Yapılandırılması İhtiyacı ve Ilkeleri Uzerine Bir Tartışma”.Türkiye’ de Yönetim Geleneği, Kurumlar, Sorunlar ye Yeniden Yapılanma Arayışları, (Editörler: D. Dursun ve H. Al) İlke Yayınları: Istanbul.
• GERNETT, B. ve DEMAİNE J. (2000). “Education Policy And School
• Organization Comitte”. International Study In Sociology Of Education, 10 (2), 190. HARBİSON, F. (1973). Eğitim Planlaması ve İnsan Kaynağı Geliştirme.(Çev. H. Doğan), Eğitim Planlaması Serisi 2, Talim ve Terbiye Dairesi, 20, Ankara: MEB.
• IIESAPÇIOĞLU, M. (1984). Türkiye ’de İnsangücü ve Eğitim Planlaması.
• Ankara: Ankara Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları, 127. I_-_[EŞAPÇIOĞLU, M. (1989). Eğitim Planlaması ve Yönetimi. İstanbul: Marmara
• Universitesi Yayın No: 472, Atatürk Eğitim Fakültesi Yayın No: 7. HESAPÇIOĞLU, M. (1993). “Postmodern Çağda Eğitim Yönetimi ve Eğitim
• Orgütü”. Türkiye ’de Eğitim Yönetimi (Ed.: M Hesapçıoğlu, H. Taymaz). Ankara: Kültür Koleji Eğt.Vak.Yay, 97-103. HESAPÇIOĞLU, M. (2003). “Okul, ‘NeW Public Management’ ve Toplam
• Kalite Yönetimi”. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri. 3 (1), 159165.
• KARAKÜTÜK, K. (1994). Eğitim Planlamasında Öğretim Haritasının Yeri,
• Onemi ve Türkiye ’de Uygulanması, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara Ünv. Sosyal Bilimler Ens. KARAKÜTÜK, K. (1998). “Eğitimde Mikro Planlamanm Gerekliliği”.
• Türkiye ’de Eğitim Yönetimi (Ed: M. Hesapçıoğlu, H. Taymaz). 'Ankara: Kültür Koleji Eğt.Vak.Yay. 115-126. KARAKÜTÜK, K. ve TUNÇ, B. (2004). “Okul Büyüklüğü—Sınıf Büyüklüğü”.
• Akdeniz Üniversitesi Eğitim Fakiiltesi Dergisi, l(l) , 9—22. Antalya. MEB. (2007). 5580 Sayılı Özel Öğretim Kurumları Kanunu. http://ookgm.meb.gov.tr/genelgeler/l50207.
• MOORE, D. (2004). “Bigger or Better?” School Planning and Management,
• May. www.peterli.com/archive/spm/670.. (Erişim tarihi: 15.05.2005).
• ÖZALP, İ. , KOPARAL, C. ve BERBEROĞLU, G. (2000). Yönetim ve Organizasyon. Eskişehir: Anadolu Universitesi İşletme Fakültesi Yayınları: 15.
• ÖZDEM, G. (2002). “Eğitim Planlamasında Coğrafi Bilgi Sistemlerinden
• Yararlanma”. Burdur Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(3), 64—73. REİD, I. ve BRAİN, K. (2003). “Education Action Zone: mission impossible?”
• International Study In Sociology Of Education, 13 (2), 195—214. RİDEOUT, D. (2004). “Small Schools with a Big Heart”, School Planning and Management, June. www.peterli.com/archive/2004. (Erişim tarihi:15.05,2005).
• RUSCOE, G. C. (1974). Eğitim Planlamasında Başarı Koşulları. Talim ve Terbiye Dairesi Yayınları, 27; Eğitim Planlaması Serisi 3, Ankara: MEB Basımevi.
• STURM, L. (1995). The Interaction Between Micro—, Mesa-, and Macro-Levels: http:/ltiss.zdv.unituebingen.de/. (Erişim tarihi: 13. 05. 2005).
• ŞİŞMAN, M. Ve TURAN, S. (2003). “Eğitimde Yerelleşme ve Demokratikleşme Çabaları, Teorik Bir Çözümleme”. Kuram ve Uygulamada
• Eğitim Yönetimi, 9(34), 300—315. TEKELİ, İ. ve İLKlN, S. (2000). “Küreselleşme Ulus Devlet Etkileşimi
• Bağlamında AB Türkiye İlişkilerinin Yorumlanması”. Doğu Batı, 3(10), 113—137. TORTOP, N. , İSBİR, E. G. ve AYKAÇ, B. (2005). Yönetim Bilimi. Yargı
• Yayınevi, 4. Basım: Ankara. % TURAN, S. (2001). “An Exploration Of Transforınational Leadership And Its
• Role In Strategic Planninng Conceptual Framewor ”. Educational Planning,13(l),3—19. UNESCO (1991). .Micro—Level Educational Planning and Management, Bangkok:
• Unesco Principal Regional For Asia and The PaciŞc. WELSH, T. Ve MC GİNN, N. F. (1999) Decentralisalion of Education why, when, what and how? UNESCO: HEP: Paris.
• VAİZEY, J. (1974). Eğitim Planlarının Maliyetinin Hesaplanması. (Çeviren N. Serin), Talim ve Terbiye Dairesi Yayınlan, 22; Eğitim Planlamasınm İlkeleri
• Serisi 4, Ankara: MEB Bas.