The categorization of buildings based on their form or function—in other words, architectural
typology—could be defined as a literal way to comprehend the spaces where humans
live as if in a cohesive progression. Despite the mainstream tendency to use canonical categories
that account for every architectural feature, one of the most significant aspects of
space antagonizes every fixed definition imposed upon it: the void of space that cannot be
permanently filled by humans or reduced by mottos or concepts. Suggesting that the abyss
of space, which can be seen more clearly in the broader period, necessitates temporal acts of
solidarity, this paper focuses on the evoltions of symbiotic relationships among societal objects
that play dramatically important roles in the appropriation and sustainability of built
environments. Employing logical argumentation as its primary methodology, it leverages
models and arguments from seemingly irrelevant disciplines such as literature, philosophy,
and architecture. The proposed spatial cycle model, developed to illustrate bifurcations,
obstructions, and several life cycles of a space, highlights the need for a temporal symbiotic
model.
Cycle model Spatial solidarity Void Temporal structures Symbiosis
Binaların biçim veya işlevlerine göre kategorize edilmesi, diğer bir deyişle mimarlık tipolojisi,
insanın içinde uyumlu bir ilerleme içerisindeymiş gibi yaşadığı mekânların bilgisini
anlama ve kavramının düz anlamlı bir yol olarak tanımlanabilir. Mimarinin her uzanımına
uyan kanonik kategorilere var etme gibi ana akım bir eğilim olsa bile, mekânın en
önemli yönlerinden biri ona dayatılan her sabit tanımın karşısında durmasıdır. Bu, insanlar
tarafından kalıcı olarak doldurulamayan, mottolar veya kavramlara indirgenemeyen
doldurulamaz bir boşluktur. Makale, daha geniş bir zaman çerçevesinde daha net görülebilen
boşluk uçurumunun, zamansal dayanışma eylemlerini gerektirdiğini öne sürmektedir.
Yapılı çevrenin tahsis edilmesinde ve sürdürülebilirliğinde çarpıcı öneme sahip bir rolü
olan toplumsal nesnelerin simbiyotik ilişkisi yoluyla gerçekleşen evrimlere odaklanmaktadır.
Kullanılan birincil yöntem, edebiyat, felsefe ve mimarlık gibi görünüşte ilgisiz disiplinlerden
gelen modelleri ve argümanların bir araya getirerek mekânsal bir öneri sunulmasını
sağlayan mantıksal argümantasyondur. Bir mekânın ağaç gibi dallanmalarını, engellerini
ve sahip olduğu farklı yaşam döngülerini göstermek için önerilen mekânsal döngü modeli,
zamansal bir simbiyotik modele olan ihtiyacı göstermektedir.
Döngü modeli Mekânsal dayanışma Boşluk Geçici yapılar Simbiyoz.
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Mimarlık (Diğer) |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 28 Haziran 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 14 Sayı: 1 |