Fifth-Grade Students' Intrapersonal and Interpersonal Experiences Regarding the Adventure Based Learning Model

Yıl 2025, Cilt: 36 Sayı: 3, 167 - 184, 05.09.2025

Sena Kırlangıç , Fatih Dervent , Erhan Devrilmez

https://doi.org/10.17644/sbd.1688930

Öz

Using model-based approaches in physical education enables students to transfer the knowledge and skills to contexts beyond the lesson. One such approach is the Adventure-Based Learning (ABL) model, a student-centered teaching strategy that involves a deliberate sequence of activities designed to foster both intrapersonal and interpersonal skills. Games created within the ABL framework effectively support affective domain competencies. This study aimed to explore the intrapersonal and interpersonal experiences of fifth-grade students who participated in an eight-lesson ABL-based unit. Employing a case study design, the study involved 21 fifth-grade students. Over four weeks, students engaged in ABL activities during physical education classes for two hours per week. The model's pedagogical steps were applied with an emphasis on communication, collaboration, trust, and problem-solving. Data were collected through student-generated stories, photovoice artifacts, semi-structured interviews to explore the meanings behind these products, group discussions, and field notes taken by the researcher. Data were analyzed using the constant comparison method. The findings revealed four themes that reflect the students’ experiences. “We understand each other even without speaking; We can succeed together, Listen, share, try; We need a reliable leader.” These findings suggest that the ABL model significantly enhances students’ intrapersonal and interpersonal development within physical education settings. Given its consistency with curriculum goals such as self-management, social skills, and critical thinking, the ABL model is recommended for inclusion in teacher education and in-service training. Long-term studies across different age groups and disciplines are also suggested to more comprehensively evaluate its effectiveness.

Anahtar Kelimeler

Physical education , Experiential learning , Cooperative games , Pedagogical model , Model-based instruction

5. Sınıf Öğrencilerinin Macera Temelli Öğrenme Modeline İlişkin Kişisel ve Kişilerarası Deneyimleri

Öz

Beden eğitimi ve spor derslerinde model temelli yaklaşımların kullanımı, öğrencilerin derste edindikleri bilgi, tutum ve davranışları dersin ötesine aktarabilmelerine katkı sağlamaktadır. Macera Temelli Öğrenme modeli, öğrencilere kişisel ve kişilerarası beceriler kazandırmak amacıyla planlanmış etkinlikler dizisi içeren öğrenci merkezli bir öğretim modelidir. Bu modele bağlı kalarak hazırlanan oyunlar, özellikle duyuşsal alan becerilerinin gelişimini destekler. Bu çalışmanın amacı, 5.sınıf öğrencilerinin beden eğitimi ve spor dersinde uygulanan 8 derslik Macera Temelli Öğrenme modeli ünitesine ilişkin kişisel ve kişilerarası deneyimlerini incelemektir. Çalışmada, nitel araştırma yöntemlerinden durum çalışması kullanılmıştır. Çalışma grubunu, bir ortaokulda 5.sınıfta öğrenim gören 21 öğrenci oluşturmuştur. Ünite süresince, haftada iki saat olmak üzere dört hafta boyunca beden eğitimi ve spor dersinde öğrencilere iletişim, iş birliği, güven ve problem çözme temalarına uygun olarak modelin pedagojik adımları uygulanmıştır. Hikâyeler, çizim günlükleri, bu ürünlerin içerdiği anlamları açığa çıkarmaya yönelik yarı yapılandırılmış görüşmeler, tartışma seansları ve araştırmacının tuttuğu alan notları araştırmanın veri toplama araçlarını oluşturmuştur. Elde edilen veriler, sürekli karşılaştırma yöntemiyle incelenmiştir. Bulgular, öğrencilerin deneyimlerini yansıtan dört tema ortaya koymuştur: “Konuşmasak da anlaşırız; Birlikte başarabiliriz, Dinle, paylaş, dene; Güvenilir bir lidere ihtiyacımız var.” Bu bulgular, Macera Temelli Öğrenme Modelinin öğrencilerin beden eğitimi ve spor dersindeki kişisel ve kişilerarası deneyimlerine katkı sağladığını göstermektedir. Modelin, öz yönetim, sosyal beceriler ve düşünme becerileri gibi öğretim programının genel amaçlarında yer alan yetkinlikler doğrultusunda hem öğretmen adaylarına hem de hizmet içi eğitim programlarındaki öğretmenlere öğretilmesi gereken önemli bir öğretim modeli olduğu düşünülmektedir. Bu bağlamda, modelin etkinliğini daha kapsamlı değerlendirebilmek için farklı yaş grupları ve disiplinlerde uzun vadeli çalışmaların yapılması önerilmektedir.

Anahtar Kelimeler

Beden eğitimi , Deneyimsel öğrenme , İş birlikli oyunlar , Pedagojik model , Model temelli öğretim

Kaynakça

• Anagün, Ş. S., Atalay, N., Kılıç, Z. ve Yaşar, S. (2016). Öğretmen adaylarına yönelik 21. Yüzyıl becerileri yeterlilik algıları ölçeğinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 40(40), 160-175. https://doi.org/10.9779/PUJE768
• Anderson, G. S. ve Frison, D. (1992). The hidden value of adventure-based programs: a reflection. Cahper Journal, 58(2), 12-17.
• Armour, K. M. ve Yelling, M. (2007). Effective professional development for physical education teachers: The role of informal, collaborative learning. Journal of Teaching in Physical Education, 26(2), 177-200. https://doi.org/10.1123/jtpe.26.2.177
• Bozkurt, E. (2017). Çocuk oyunları ile değerler eğitimi [Yayımlanmamış doktora tezi]. Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Casey, A. ve Goodyear, V. A. (2015). Can cooperative learning achieve the four learning outcomes of physical education? A review of literature. Quest, 67(1), 56-72. https://doi.org/10.1080/00336297.2014.984733
• Casey, A. ve MacPhail, A. (2018). Adopting a models-based approach to teaching physical education. Physical Education and Sport Pedagogy, 23(3), 294-310. https://doi.org/10.1080/17408989.2018.1429588
• Casey, A. ve Quennerstedt, M. (2020). Cooperative learning in physical education encountering Dewey’s educational theory. European Physical Education Review, 26(4), 1023-1037. https://doi.org/10.1177/1356336X20904075
• Cosgriff, M. (2000). Walking our talk: Adventure based learning and physical education. New Zealand Physical Educator, 33(2), 89.
• Deenihan, J. T. ve MacPhail, A. (2013). A preservice teacher’s delivery of sport education: Influences, difficulties and continued use. Journal of Teaching in Physical Education, 32(2), 166-185. https://doi.org/10.1123/jtpe.32.2.166
• Dervent, F. (2014). Yansıtıcı Düşünme: Beden Eğitimi ve Sporda. Spor Kitapevi ve Yayınevi.
• Dyson, B. ve Casey, A. (2016). Cooperative learning in physical education and physical activity: A practical introduction. Routledge
• Dyson, B. ve Grineski, S. (2001). Using cooperative learning structures in physical education. Journal of Physical Education, Recreation & Dance, 72(2), 28-31. https://doi.org/10.1080/07303084.2001.10605831
• Dyson, B., ve Sutherland, S. (2014). Adventure education in your physical education program. In J. Lund & D. Tannehill (Eds.), Standards-based physical education curriculum development (pp. 229–255). Jones & Bartlett Learning.
• Dyson, B., ve Sutherland, S. (2015). Adventure based learning: Standards-based curriculum development (3rd ed.). Jones Bartlett.
• Elliott, J. (2005). Using narrative in social research: Qualitative and quantitative approaches. Sage Publications.
• Fosnot, C. T. (2013). Constructivism: Theory, perspectives, and practice (2nd ed.). New York, NY: Teachers College Press.
• Frank, L. S. (2004). Journey toward the caring classroom: Using adventure to create community in the classroom & beyond (3rd ed.). Wood ‘N’ Barnes Publishing.
• Gibbons, S. L., Ebbeck, V., Gruno, J., ve Battey, G. (2018). Impact of adventure based approaches on the self conceptions of middle school physical education students. Journal of Experiential Education, 41(2), 220–232. https://doi.org/10.1177/1053825918761996
• Goodyear, V. A., Casey, A. ve Kirk, D. (2014). Hiding behind the camera: Social learning within the cooperative learning model to engage girls in physical education. Sport, Education and Society, 19(6), 712-734. https://doi.org/10.1080/13573322.2012.707124
• Griffin, L. L. ve Placek, J. H. (2001). The understanding and development of learners' domain-specific knowledge. Journal of Teaching in Pysical Education, 20(4), 299-420. https://doi.org/10.1123/jtpe.20.4.299
• Hellison, D. (2011). Teaching personal and social responsibility through physical activity (3rd ed.). Human Kinetics.
• Hersman, B. L. (2007). The effects of adventure education on the social interactions of students with disabilities in general physical education. [Yayımlanmamış doktora tezi, Ohio State University]. https://www.shapeamerica.org/standards/pe/new-pe-standards.aspx
• Ince, M. L., Googway, J. D., Ward, P. ve Lee, M. (2006). The effects of professional development on technological competency and the attitudes urban physical education teachers have toward using technology. Journal of Teaching in Physical Education, 25(4), 428-440. https://doi.org/10.1123/jtpe.25.4.428
• Johnson, D. W., ve Johnson, R. T. (2009). An educational psychology success story: Social interdependence theory and cooperative learning. Educational Researcher, 38(5), 365-379. https://doi.org/10.3102/0013189X09339057
• Keleş, M. ve Yoncalık, O. (2019). Beden eğitimi ve spor dersi ve ilköğretim sekizinci sınıf öğrencilerinde değerler eğitimi. Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 13(3), 230-237.
• Kirk, D. ve Macdonald, D. (1998). Situated learning in physical education. Journal of Teaching in Physical Education, 17(3), 376-387. https://doi.org/10.1123/jtpe.17.3.376
• Kolb, D. A. (2015). Experiential learning: Experience as the source of learning and development (2rd ed.). Pearson Education.
• Lee, J. ve Zhang, T. (2019). The impact of adventure education on students' learning outcomes in physical education: a systematic review. Journal of Teaching, Research, and Media in Kinesiology, 5, 23-32.
• Leisterer, S. ve Jekauc, D. (2019). Students’ emotional experience in physical education—A qualitative study for new theoretical insights. Journal of Physical Education and Sport, 19(3), 849-856. https://doi.org/10.7752/jpes.2019.03009
• McAlpine, L. (2016). Why might you use narrative methodology? A story about narrative. Estonian Journal of Education, 4(1), 32-57. https://doi.org/10.12697/eha.2016.4.1.02b
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2018a). İlköğretim 5-8. Sınıf Programları. http://mufredat.meb.gov.tr/ ProgramDetay.aspx?PID=324 adresinden erişildi.
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2018b). İlköğretim 9-12. Sınıf Programları. http://mufredat.meb.gov.tr/ ProgramDetay.aspx?PID=334 adresinden erişildi.
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2018c). İlköğretim 1-4. Sınıf Programları. http://mufredat.meb.gov.tr/ ProgramDetay.aspx?PID=324 adresinden erişildi.
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2018d). 2023 eğitim vizyonu. http://2023vizyonu.meb.gov.tr/ adresinden erişildi.
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2020). Covid-19 salgınıyla ilgili basın açıklaması. http://www.meb.gov.tr/bakan-selcuk-koronaviruse-karsi-egitim-alaninda-alinan-tedbirleri acikladi/haber/20497/trmillieğitimbakanlığı adresinden erişildi.
• Metzler, M. W. (2011). Instructional models for physical education. Holcomb Hathaway Publishers.
• O’Sullivan, M. ve Deglau, D. (2006). Principles of professional development. Journal of Teaching in Physical Education, 25(4), 441–449. https://doi.org/10.1123/jtpe.25.4.441
• Parker, M. ve Patton, K. (2016). What research tells us about effective continuing professional development for physical education teachers. Routledge.
• Patton, M. Q. (2002). Qualitative research & evaluation methods (3rd ed.). Sage Publications.
• Perkins, D. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership, 57(3), 6-11.
• PISA. (2017). Results (Volume V): Collaborative problem solving. OECD Publishing. https://oecd-ilibrary.org/sites/8e2f13c6-tr/index.html?itemId=/content/component/8e2f13c6-tr
• Priest, S. ve Gass, M. (2017). Effective leadership in adventure programming (3rd ed.). Human Kinetics.
• Rink, J. E. (1996). Tactical and skill approaches to teaching sport and games. Journal of Teaching in Physical Education, 15(4), 397.
• Schoel, J., Prouty, D. ve Radcliffe, P. (1988). Islands of healing: A guide to adventure based counselling. Project Adventure.
• SHAPE America. (2024). National standards & grade-level outcomes for K-12 physical education. SHAPE America.
• Siedentop, D. (1994). Sport Education: Quality PE through Positive Sport Experiences. Human Kinetics. 47. Siedentop, D., Hastie, P., ve Van der Mars, H. (2019). Complete guide to sport education (3rd ed.). Human Kinetics.
• Stanchfield, J. (2007). The art of experiential group facilitation: Tips & tools. Wood N Barnes.
• Stuhr, P. T. ve Sutherland, S. (2013). Undergraduate perceptions regarding the debrief process in adventure-based learning: Exploring the credibility of the Sunday afternoon drive debrief model. Journal of Outdoor Recreation, Education, and Leadership, 5(1), 18-36. https://doi.org/10.7768/1948-5123.1151
• Stuhr, P. T., De La Rosa, T., Samalot-Rivera, A. ve Sutherland, S. (2018). The road less traveled in elementary physical education: Exploring human relationship skills in adventure-based learning. Education Research International. https://doi.org/10.1155/2018/3947046
• Stuhr, P. T., Sutherland, S., Ressler, J. ve Ortiz-Stuhr, E. M. (2016). The ABC's of adventure-based learning. Strategies, 29(1), 3-9. https://doi.org/10.1080/08924562.2015.1111787
• Sutherland, S. ve Stuhr, P. T. (2014). Reactions to implementing adventure-based learning in physical education. Sport, Education and Society, 19(4), 489-506. https://doi.org/10.1080/13573322.2012.688807
• Sutherland, S., Ressler, J. ve Stuhr, P. T. (2011). Adventure-based learning and reflection: the journey of one cohort of teacher candidates. International Journal of Human Movement Science, 5(2), 5-24.
• Tunçel, Z. (2006). İşbirlikli öğrenmenin beden eğitimi başarısı, bilişsel süreçler ve sosyal davranışlar üzerindeki etkileri. [Doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi]. İzmir.
• Turan, S., Zehir, T., İlgin, Ö. ve Soyer, F. (2023). Beden eğitimine yönelik tutum ve öz yeterlikte işbirlikli öğrenme modelinin etkileri. ROL Spor Bilimleri Dergisi, 4(1), 176-194. https://doi.org/10.5281/zenodo.7740964
• Turner, A. P. ve Martinek, T. J. (1999). An investigation into teaching games for understanding: Effects on skill, knowledge, and game play. Research Quarterly for Exercise and Sport, 70(3), 286-296. https://doi.org/10.1080/02701367.1999.10608047
• United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. (UNESCO). (2015). Quality physical education: Guidelines for policy makers. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000231101
• Vass, Z., Boronyai, Z. ve Csanyi, T. (2018). European framework of quality physical education. European Physical Education Association. https://www.mdsz.hu/wp-content/uploads/2017/02/European-Framework-of-Quality-PE.pdf
• Vazgeçer, E. K. (2013). Beden eğitimi derslerinde uygulanan macera temelli öğretim uygulamalarının 11-12 yaş grubu öğrencilerin benlik saygısı ile problem çözme becerilerine etkisinin incelenmesi. [Doktora tezi, Marmara Üniversitesi]. İstanbul.
• Whitcomb, R. M. (1999). The relationship between student cognitive development and learning style preference [Doctoral dissertation, University of Maine]. University of Maine.
• Wilson, J. P. ve Beard, C. (2003). The learning combination lock–an experiential approach to learning design. Journal of European Industrial Training, 27(2/3/4), 88-97. https://doi.org/10.1108/03090590310468912
• Yıldırım, A., ve Şimşek, H. (2018). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (11. bs.). Seçkin Yayıncılık.
• Yoon, S. H. (2000). Using learning style and goal accomplishment style to predict academic achievement in middle school geography students in Korea. [Doktora tezi, Pittsburgh Üniversitesi]. Pensilvanya.
• Yüce, İ. (2019). Beden eğitimi dersinde grupla oynanan oyunların ortaokul öğrencilerinin sosyal beceri gelişimine etkisi [Yüksek lisans tezi, Marmara Üniversitesi]. İstanbul.