Öz
Gül, gözün görebileceği tüm güzelliklerin kaynağı ve çiçeklerin sultanıdır. Güller sadece bahçeleri süsleyen güzellikler değil, aynı zamanda hayatımızın her anına damgasını vuran, zarafet sembolüdür. Gül; güzel sanatların tüm dallarına konu olmuştur. Çoğu zaman sevgiliye çoğu zaman da beğenilen bir güzelliğe gül denilmiştir. Hatta diğer çiçeklere dahi gül adı verilmiştir. Bu kadar güzelliklere sembol olan gül; Isparta kadınlarının da gönül dili olmuş, tülbentlere yazmalara nakış nakış işlenmiştir. İpteki gül oyalarının zarafeti kimi zaman duyguları kimi zaman aşkları kimi zamanda sevgileri dile getirmiştir. Isparta kadınının göz nurunu döktüğü gül oyası; elinin emeği, gönlünün dilidir. Adeta, yaşanılan ve düşünülen acı tatlı nice duyguyu, motiflerin ışıltısında gelecek nesillere aktarma çabasıdır. Eski yaşantılara göre; gelinler büyüklerin yanında konuşmaz, anlatmak istediklerini oyalara işler, söylemek istediklerini böylece dile getirirlermiş. Geçmişten günümüze kadar kuşaktan kuşağa aktarılarak, zenginlik gösteren gül oyaları bugün de çeyiz sandıklarının gözdesidir. Genellikle tülbent kenarlarını süsleyen gül oyalarında her renge rastlanır. Çeyiz sandıklarının göz nuru olan gül oyaları artık sadece tülbentlerde değil havlu kenarlarında, fularlarda, broşlarda, şallarda daha pek çok giyim eşyasında kullanılabilmektedir. Yani gül oyası artık modanın içinde süsleme aracı olarak ekonomiye kazandırılmaktadır
Kaynakça
- BARIŞTA, H. Ö., “XX. yy. Türk Oyalarında Seçilen Belli Başlı Konular Gözlenen Estetik Değerler ve Plastik Özellikleri”, Milletlerarası Türk Folkloru ve Halk Edebiyatında Yeni Görüşler Sempozyumu, Ankara,1985, 236.
- KÖKLÜ H., El İşlemeleri, İstanbul 2002, 213.
- ONUK, T., Osmanlıdan Günümüze Oyalar, Atatürk Kültür Merkezi Başkanlığı Yayınları, 2.
- ÖĞÜT, G., Oyacılık Sanatı ve Kütahya Oyaları, Türk Etnografya Dergisi, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul, 1970, 13: 55-70.
- ÖZBEL, K., İğne ve Tığ İşi Oyalar, Türkiyemiz, Haziran 1979, 22, 28.
- ÖZBEL, K., Oya ve Oya Çeşitlerinden Örnekler, Eski El İşlemeleri, Ulus Basımevi, Ankara, 1945, 4.
- TEZCAN, M., Giyim Olgusuna Sosyo Kültürel Bakış ve Türklerde Giyim, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, Ankara, 1983, 16(1).
- Türk El Sanatları, Kültür Bakanlığı, Ankara, 1993, 148.
Öz
Rose, Sultan of flowers and the source of all the beauty to the eye can see. Not only the beauty of roses adorning the gardens, but also left its mark on every moment of our lives, a symbol of elegance. Rose, have been subject to all branches of the fine arts. Most of the time valentine roses are often called as the acclaimed beauty. Even if, the other flower are named as the rose. Rose is the symbol of beauty; heart language of the Isparta women, manuscripts, embroidery, and embroidery, embroidered in material. The elegance of the rose laces stall sometimes expressed feelings of affection and sometimes also some romances. Rose lace shed light of the eye of the Isparta women are hand labor of her and the language of her heart. At the same time, the suffering and feeling pretty, motifs sheen is an attempt to transfer to future generations. According to the former experiences; brides were not talk against to adults, they want to tell with laces work, so they said wanting. Transmitted to generation from generation to the present from the past, today, dowry boxes are favorite rose lace of showing the wealth. Rose laces of adorning in the borders of muslin have every color, usually. Rose laces that eye-straining of dowry boxes can be used muslins are not longer towel borders, foulards, brooches, shawls, much more. So, rose lace is gained in the economy as a means of adornment fashion
Kaynakça
- BARIŞTA, H. Ö., “XX. yy. Türk Oyalarında Seçilen Belli Başlı Konular Gözlenen Estetik Değerler ve Plastik Özellikleri”, Milletlerarası Türk Folkloru ve Halk Edebiyatında Yeni Görüşler Sempozyumu, Ankara,1985, 236.
- KÖKLÜ H., El İşlemeleri, İstanbul 2002, 213.
- ONUK, T., Osmanlıdan Günümüze Oyalar, Atatürk Kültür Merkezi Başkanlığı Yayınları, 2.
- ÖĞÜT, G., Oyacılık Sanatı ve Kütahya Oyaları, Türk Etnografya Dergisi, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul, 1970, 13: 55-70.
- ÖZBEL, K., İğne ve Tığ İşi Oyalar, Türkiyemiz, Haziran 1979, 22, 28.
- ÖZBEL, K., Oya ve Oya Çeşitlerinden Örnekler, Eski El İşlemeleri, Ulus Basımevi, Ankara, 1945, 4.
- TEZCAN, M., Giyim Olgusuna Sosyo Kültürel Bakış ve Türklerde Giyim, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, Ankara, 1983, 16(1).
- Türk El Sanatları, Kültür Bakanlığı, Ankara, 1993, 148.
Ayrıntılar
| Diğer ID | JA27UK26HD |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Ağustos 2013 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2013 GÜL ÖZEL SAYISI |
.