Çerçeveleme Kuramı Bağlamında Dijital Propaganda: Kuzey Kıbrıs 2022 Genel Seçimleri Örneği

Yıl 2024, Cilt: 6 Sayı: 1, 18 - 28, 01.07.2024

Filiz Soyer , Dilan Çiftçi

Öz

Siyasi aktörler için propaganda, yüzyıllardır bireyleri ve içinde bulundukları toplumun düşüncelerini kendi ideolojileri doğrultusunda etkileme yöntemi olarak kullanılmaktadır. Kitle iletişim araçlarının gelişimiyle yeni bir boyut kazanan propaganda, dijital teknolojilerle birlikte yeni platformlarda hayat bulmaya başlamıştır. İçinde bulunulan dönemde dijital platformlar en etkin reklam ve iletişim kaynağı olarak görülmekte ve buradan hareketle siyasi partiler özelikle seçim dönemlerinde propagandalarını dijital ortama taşımayı tercih etmektedir. Geleneksel iletişim araçlarından farklı olarak çoklu bir iletişim olanağı sağlayan dijital mecralarla, hedeflenen kitle genişlemekte ve aynı zamanda iletişim hızının artmasıyla propaganda hedefine daha kolay ulaşmaktadır. Çerçeveleme paradigması medyanın yanı sıra propagandanın da temelini oluşturmakta olup sözlü olduğu kadar görsel olarak arzulanan düzenin oluşturulması için hareket etmektedir. Söz konusu paradigma semboller aracılığıyla sözlü olduğu kadar görsel araçlarla da ortaya koyduğu yorum, sunum, vurgu ya da dışlama gibi olgularla sürekli olarak söylemi düzenleme eğiliminde bulunmaktadır (Gitlin, 1980, s. 7). Bu çalışmada, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde 23 Ocak 2022 tarihinde gerçekleştirilen genel seçim kapsamında, milletvekili çıkaran siyasi partilerin dijital platformlarda yayınlanan reklam filmlerinde yer alan propaganda, çerçeveleme paradigması bağlamında incelenmiştir. Gamson ve Modigliani (1989)’nin ortaya attığı çerçeveler frames metafor, betimleme, tasvir, örnek ve görsel imgeler olarak 5 (beş) kategoride ele alınmış ve 50 koltuklu mecliste en fazla milletvekili çıkaran Ulusal Birlik Partisi (UBP) (n=24) ve Cumhuriyetçi Türk Partisi’nin (CTP) (n=18) dijital platformda yer alan reklam filmleri incelenmiştir. Çalışma, Kuzey Kıbrıs siyasal iletişim incelemelerine katkı koyacak nitelik taşımaktadır.

Anahtar Kelimeler

Çerçeveleme paradigması, dijital propaganda, siyasal reklam, Kuzey Kıbrıs.

Digital Propaganda in The Context of Framing Theory: The Case of North Cyprus2022 General Elections

Öz

Kaynakça

• Akdal, T. & Gezgin, S. (2018). Dijital siyaset ile siyasal katılımın değişen kimliği ve dili (Konferans Bildirisi). Political Communication in Theory and Practice: Non-Western Approaches.
• Ayhan, A. & Çakmak, F. (2018). Türkiye'ye yönelik algı operasyonlarının dijital medyaya yansımaları. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 29, 11-35.
• Aziz, A. (2017). Siyasal iletişim. Nobel Yayınevi.
• Bektaş, A. (2002). Siyasal propaganda tarihsel evrimi ve demokratik toplumda uygulamaları. Bağlam Yayınevi.
• Bjola, C. (2017). Propaganda in the digital age. Global Affairs, 2(2), 189-191.
• Entman, R. M. (1993). Framing: Towards clarification of a fractured paradigm. Mcquail's Reader in Mass Communication Theory, 390, 397.
• Eraslan, L. (2018). Sosyal medya ve algı yönetimi: Sosyal medya istihbaratına giriş. Anı Yayıncılık.
• Gamson, W. A. & Modigliani, A. (1989). Media discourse and public opinion on nuclear power: A constructionist approach. American Journal of Sociology, 95, 1–37.
• Gitlin, T. (1980) The whole world is watching: Mass media in the making and unmaking of the new left. University of California Press.
• Gueorguieva, V. (2008). Voters, MySpace, and TouTube: The impact of alternative communication channels on the 2006 election cycle and beyond, Social Science Computer Review, 26(3), 288-300.
• Karaçor, S. (1999). Yeni iletişim teknolojileri, siyasi katışım, demokrasi, Yönetim ve Ekonomi, 16(2), 121-131.
• Kentel, F. (1991). Demokrasi kamuoyu ve siyasal iletişime dair, Birikim Dergisi 30, 39-44.
• Küçükoğlu, B. (2006). Millî mücadeleden günümüze silahsız terör propaganda. IQ Kültür Sanat Yayıncılık.
• Lasswell, H. (1927). The theory of political propaganda. The American Political Science Review, 21(3), 627-631.
• Neyazi, A. (2020). Digital propaganda, political bots and polarised politics in India. Asian Journal of Communication, 30(1), 39-57.
• Öymen, O. (2014). Bir propaganda silahı olarak basın. Remzi Yayınevi.
• Panagopoulos, C. (2007). Technology and the transformation of political campaigning communications, Social Science Computer Review, 25(4), 423-424.
• Pratkanis, A. & Aronson, E. (2008). Propaganda çağı iknanın gündelik kullanımı ve suistimali. Paradigma Yayınevi.
• Seo, H. (2014). Visual propaganda in the age of social media: An empirical analysis of Twitter images during the 2012 Israeli–Hamas conflict. Visual Communication Quarterly, 21(3), 50–161.
• Scheufele, B. (2004). Framing-effects approach: a theoretical and methodological critique, 401-428
• Scheufele, D. A. & Tewksbury, D. (2007). Framing, agenda setting, and priming: the evolution of three media effects models. Journal of Communication, 57(1), 9-20.
• Wilkinson, K. (2021). Semboller ve işaretler. (S. Toksoy. Çev.) Alfa Yayıncılık.
• Wolton, D. (1991). Medya, siyasal iletişimin zayıf halkası. Birikim Dergisi, 30, 51-58.