Bilgeliği erdemliliğe bütünleyen kural koyucu ahlak öğretisi, antik Çin’in kaotik ortamında Konfuçyüs’ün 孔子 (MÖ 551-479) düzene yeniden dönüş idealiyle organize edilen bir ekoldür. Göğün buyruğu ve kozmosun işleyişine riayet adına insanları bireysel ve toplumsal görevlere zorlayan bu öğreti, sonraki filozofların öznel yorumlarıyla farklı bir metodolojiye evrilir. Milattan sonra sekizinci yüzyılda, metafiziksel görüngülerin etiksel edim ve eylemlerle karşılıklı etkileşimini temel alan Neo-Konfuçyanizm hareketinin başlamasıyla birlikte göğe, yere ve doğaya yüklenen anlam yelpazesi genişler. Bu düşünce hareketinin en parlak yılları kabulündeki Song hanedanı 宋朝(960-1279) dönemine gelindiğinde bizleri, bilginin ve erdemin kaynağına ilişkin iki filozof kardeş arasında yaşanan fikir ayrılığı karşılar. Cheng Hao程颢(1032-1085), insan doğasının iyiliğinden hareketle sezgisel öğrenmeye odaklanırken Cheng Yi 程颐 (1033-1107), iyiliğin kazanımını mantığa ve tecrübeye dayandıran deneyimsel öğrenmeye odaklanır. Böylece kişisel gelişimin psikolojik unsurlarla açıklandığı idealist-rasyonalist zıtlaşması vuku bulur. Bu çalışma, insan doğasının bilgi ve erdemine dair iki kardeşin birbirine muhalif görüşlerindeki asıl sebebi, modern psikolojideki önermeler referans alınarak öğrenme yöntemlerindeki farklılık açısından saptama çabasındadır.
Neo-Konfuçyanizm Cheng Hao Cheng Yi sezgisel öğrenme deneyimsel öğrenme
-
-
-
The normative moral teaching that unifies sageness into virtuousness was organized by Confucius’孔子(551-479 BC) to restore order in the chaotic environment of ancient China. Compelling individuals and society to fulfill their duties according to the mandate of heaven and the course of cosmos, this teaching evolved into different methodologies due to the subjective commentaries of later philosophers. With the beginning of the Neo-Confucianism movement in the 8th century AD, which integrated metaphysical forces with ethical acts and deeds, the meanings attributed to heaven, earth and nature expanded. During the Song dynasty 宋朝 (960-1279), considered the greatest epoch of this movement, a dissent arose between two philosopher brothers regarding the origin of knowledge and virtue. Cheng Hao 程颢 (1032-1085) focused on intuitive learning through the goodness of human nature, while Cheng Yi 程颐 (1033-1107) emphasized experiential learning through reason and practice. Thus, the idealist-rationalist opposition, explained by the psychological components of personal growth emerged. This paper aims to determine the main cause for the opposing views of the two brothers on knowledge and virtue of human nature, referencing modern psychology postulates in terms of differences in learning methods.
Neo-Confucianism Cheng Hao Cheng Yi intuitive learning experiential learning
-
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Dünya Dilleri, Edebiyatı ve Kültürü (Diğer) |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Proje Numarası | - |
Erken Görünüm Tarihi | 25 Haziran 2024 |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2024 |
Gönderilme Tarihi | 15 Ağustos 2023 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Sayı: 51 |
Selcuk University Journal of Faculty of Letters will start accepting articles for 2025 issues on Dergipark as of September 15, 2024.