Background: The purpose of this study was to compare the fracture
resistance of inlay restorations manufactured by CAD/CAM using different materials
after accelerated artificial aging.
Methods: Class I inlay preparations were made for 40
mandibular molar teeth. The teeth were allocated into four groups (n=10)
according to the type of manufacturing material used: feldspathic-ceramic
(CEREC blocks); leucite-based glass-ceramic (IPS Empress CAD); resin
nano-ceramic (Lava Ultimate); and a control (intact teeth). After obtaining
digital impressions, restorations were designed and milled with CAD/CAM. Inlay
restorations were cemented to the inlay cavities using a dual-polymerizing
resin cement (Rely X Ultimate) and stored in distilled water at 37°C for a
week. All the samples were then exposed to accelerated ultraviolet aging for
300 hours. Finally, a compressive load was applied to the samples until
fracture. Statistical analysis was conducted using One-Way ANOVA and the Tukey
HSD test (a=0.05).
Results: The mean fracture strength values of the groups were;
Control (1555.3±412.2 N)> Lava Ultimate (1525±394N)>IPS Empress CAD (1364.3±545.6N) > CEREC(1231.9±412.2N), respectively. However, there was no
statistically significant difference in mean fracture strength among different
inlay restoration groups (P>0.05).
Fifty percent of the both CEREC and IPS Empress CAD groups and 60% of the Lava Ultimate group showed
reparable fractures.
Conclusion: The type of
material used did not influence the fracture strength of inlay-restored molar
teeth and inlay restorations did not weaken the strength of the restored
teeth. Therefore, all of the tested
materials are suitable for use in the posterior region.
Keywords: Inlay, fracture strength, resin nano-ceramic,
ceramic, CAD/CAM
Amaç:
Bu
çalışmanın amacı, farklı materyaller kullanılarak CAD/CAM ile üretilen inley
restorasyonların hızlandırılmış yapay yaşlandırma sonrasında kırılma direncini
karşılaştırmaktır.
Gereç
ve Yöntemler: Kırk adet mandibular molar dişe sınıf I
inlay preparayonu yapıldı. Dişler, kullanılan malzeme tipine göre dört gruba (n
= 10) ayrıldı: feldspatik-seramik (CEREC Blocks); lösit bazlı cam seramik (IPS
Empress CAD); rezin nano-seramik (Lava Ultimate); ve kontrol (sağlam dişler). Dijital ölçüler elde
edildikten sonra restorasyonlar CAD/CAM ile tasarlandı ve üretildi. İnlay
restorasyonlar, dual polimerize bir rezin siman (Rely X Ultimate) kullanılarak
inlay boşluklarına simante edildi ve bir hafta boyunca 37°C'de distile su içinde
saklandı. Tüm örnekler daha sonra 300 saat boyunca hızlandırılmış ultraviyole
yaşlandırmasına maruz bırakıldı. Son olarak, kırılıncaya kadar örneklere bir
sıkıştırma yükü uygulandı. İstatistiksel analiz Tek Yönlü ANOVA ve Tukey HSD
testi (a = 0,05)
kullanılarak yapıldı.
Bulgular:
Grupların
ortalama kırılma dayanımları sırasıyla şu şekildedir: Kontrol (1555,3 ± 412,2 N) > Lava Ultimate (1525 ± 394 N) > IPS Empress CAD (1364,3 ± 545,6 N) > CEREC (1231,9 ± 412,2 N). Ancak grupların ortalama
kırılma dayanımları arasında istatistiksel bir fark bulunamadı (P>0,05). CEREC ve IPS Empress CAD
gruplarının %50’si ve Lava Ultimate grubunun %60’ı tamir edilebilir kırık tipi
sergiledi.
Sonuç:
Kullanılan
materyal tipi, inley ile restore edilmiş molar dişlerin kırılma direncini
etkilememiştir ve inley restorasyonlar restore edilen dişlerin gücünü
zayıflatmamıştır. Bu nedenle, test edilen tüm materyaller posterior bölgede
kullanılabilir.
Anahtar
Kelimeler: İnlay, Kırılma dayanımı, Rezin
Nano-Seramik, Seramik, CAD/CAM
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Diş Hekimliği |
Bölüm | Araştırma |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Ağustos 2019 |
Gönderilme Tarihi | 3 Eylül 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 6 Sayı: 2 |
Selcuk Dental Journal Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.