Klasik Türk şiirinde beyitler çoğu zaman tek başına bir şiir
değerinde oldukları için anlamlarının yoğun olmasına özen
gösterilirdi. Bu doğrultuda kullandıkları yöntemler belagat ve nakd
teorilerinin terimleriyle tespit edilip açıklanagelmiştir. Bununla
beraber şairlerin beyitlerin inşasında kullandıkları bir yöntemin
hangi terimle ifade edileceği belirlenmemiştir. Bu, şairin
muhayyilesinde kıyasladığı tabloları sunarken bu tabloların
parçalarını karşılıklı birbirine karıştırarak vermesidir. Bu konudaki
hâkim yaklaşım sözü edilen parçaların tek başlarına yorumlanıp
değerlendirilmesidir. Bu makalede, sözü edilen yapıların bir bütün
olarak anlaşılıp yorumlanması gerektiği savunulmaktadır. Bu
amaçla öncelikle bu yapıların bütünlüklü yorumuna dair bazı
görüşler ve genellikle Farsça izafet şeklinde kendini gösteren
kelime öbeklerinin anlamıyla ilgili eleştiriler ele alınmıştır. Yapıların
bütününü yorumlayan görüşler değerlendirilmiş, kelime
öbeklerinin ise her zaman tek başlarına bir anlamının
olmayabileceği tespit edilmiştir. Teşbih taraarının bazen bir
ifadenin anlamının bütününden çekip çıkarılabileceği görüşüne
dayanarak, sözü edilen kelime öbeklerinin aslında birleşik bir
teşbihin unsurları olduğu savunulmuştur. Bu birleşik teşbihin
taraarından her biri şairin muhayyilesinde kıyasladığı tablolara
denk gelmektedir. Bu tespitlerden sonra Türk belagat kitaplarının
teşbih taraarını işleyen bölümlerinden sözü edilen üsluba uyan
örnek beyitler seçilerek bunlardaki teşbihler tartışılmış ve yeniden
yorumlanmıştır. Makalede ortaya konan çözümün klasik şiirin
beyit yapısını tahlile ve beyitlerdeki kelime öbeklerinin
anlamlandırılmasına katkı sunacağı düşünülmektedir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Modern Türk Edebiyatı |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 2 Temmuz 2022 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 |