Aile Mahkemelerinin Yapısı ve Kararları Üzerine Genel Bir Değerlendirme

Yıl 2008, Cilt: 7 Sayı: 7, - , 01.06.2008

Çağlar Özel , Erol Tatar

Öz

Hukukumuz açısından yeni bir kavram olan aile mahkemeleri, başta A.B.D. olmak üzere pek çok ülkede farklı yapılarda da olsa uzun bir geçmişe sahiptir. Ülkemizde aile mahkemeleri ile ilgili temel düzenleme 18 Ocak 2003’de yürürlüğe giren 4787 Sayılı Yasa’dır. Bu düzenlemede temel amaç ailenin korunmasıdır. Ancak nihai amaç, diğer ülkeler açısından da olduğu gibi sağlıklı bir toplum oluşturmaktır. Bu özel mahkemelerin görevleri yasada belirtilmiştir. Doğal olarak bunların temelini aile hukukundan kaynaklanan uyuşmazlıkların çözümü oluşturmaktadır. Bu mahkemelerin hâkimleri gibi görevlilerinin de niteliği diğer mahkemelerden farklıdır. Ancak bu konuda özel bir yargılama yolu seçilmemiştir. Aile mahkemelerinde ailenin korunmasına, nişanlanmanın sona ermesine, yaş nedeniyle izin verilmesine, evlilik sürecine, evliliğin sona ermesine ilişkin, hısımlıkla ilgili, tanıma ve tenfize ilişkin kararları özellik taşıyan kararlardır.

Anahtar Kelimeler

-

Kaynakça

• Akipek, & A. Akıntürk (2002), Türk Medeni Hukuku, 1.Cilt, İstanbul.
• Akıntürk, A. (2002), Türk Medeni Hukuku, Aile Hukuku, C. 2, İstanbul.
• Alagonya, H.Y. & K. Yıldırım & N.D. Yıldırım (2005), Medeni Usûl Hukuku, İstanbul.
• Albayrak, H. (2005), “Türk Aile Mahkemeleri”, Türk Hukuk Dergisi, S. 96, ss. 6–17.
• Ankay, A. (1999), Çocuk Hukuku, Ankara.
• Aras, B. (2004), “Aile Mahkemelerinde Tarafların Sulh Yoluyla Çözüme Teşviki”, Yargıtay Dergisi, C. 53, S. 3, ss. 303–310.
• Arslan, R & S. Tanrıver (2001), Yargı Örgütü Hukuku, Ankara.
• Ayan, S. (2000), Evlilik Birliğinin Korunması, Türkiye Barolar Birliği Yayını, Ankara.
• Baktır, S. (2000), Velayet Hukuku, Ankara.
• Baktır, S. (2003), Aile Mahkemeleri, Ankara.
• Büyüktanır, T. (2003), “Aile Mahkemeleri”, Ankara Barosu Dergisi, Yıl: 61, S. 1, ss. 29–39.
• Cılga, İ. (2002), “Aile Mahkemeleri Tasarısı Üzerine Bir Değerlendirme”, Aile ve Toplum Dergisi, Yıl: 5, S. 5, C. 2, ss. 52–60.
• Efem, G. (2005), “Türk Hukukunda Ailenin Korunması”, Yasa Hukuk Dergisi, Yıl: 27, S. 257, ss. 53–60.
• Feyzioğlu, F. (1986), Aile Hukuku, İstanbul.
• Gençcan, Ö. (2002), 4721 Sayılı Türk Medeni Kanununa Göre Mal Rejimine İlişkin Genel Hükümler ve Edinilmiş Mallara Katılma Rejimi, Ankara.
• Hacıoğlu, B. (1999), “4320 Sayılı Ailenin Korunmasına Dair Kanunla İhdas Edilen ‘Ailenin Korunmasına Dair Muhalefet Suçu’ Üzerine Bir İnceleme”, Atatürk Üniversitesi Erzincan Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 3, S. 1.
• İnal, N. (2003), Nişanlanma, Evlenme, Mal Rejimi, Boşanma, Velayet ve Nafaka Davaları, İstanbul.
• İnal, N. (2004), Aile Mahkemeleri Davaları, Ankara.
• Karagülmez, A & S. Ural (2003), Aile Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yargılama Usulleri Kanunu, Ankara.
• Koçhisarlıoğlu, C. (1988), “Aile Hukukunda Eşlerin Eşitliği”, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Yıl: 1988, C. 40, S. 1–4.
• Koçhisarlıoğlu, C. (2004), “Aile Hukuku Kavramlarının Farklılığı”, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 53, S. 3, ss. 19–29.
• Kuru, B. (2001), Hukuk Muhakemeleri Usûlü, 6. Baskı, C. 1, İstanbul.
• Kuru, B. & R. Arslan & E. Yılmaz (2002), Medeni Usûl Hukuku Ders Kitabı, 14. Baskı, Ankara.
• Masashi, S. (2005), “Das japanische Familiengericht”, Japan-Zentrum Philipps-Universität Marburg Occasional Papers, No: 32, Marburg, <https://www.uni-marburg.de/japanz/forschung/publikationen/occ_papers>, 03.05.2008.
• Müller-Freienfels, W. (1979), “The Marriage Law Reform of 1976 in The Federal Republic of Germany”, International and Comparative Law Quarterly, Vol. 28, pp. 184–210.
• Nomer, E. (2000), Devletler Hususi Hukuku, İstanbul.
• Özdamar, D. (2002), Türk Hukukunda Özellikle Türk Medeni Kanunu Hükümleri Karşısında Kadının Hukukî Durumu, Ankara.
• Özkan, H. (1996), Asliye Hukuk Davaları ve Tatbikatı, 1. Cilt, Ankara.
• Özuğur, A. (2003), Velayet-Vesayet-Soybağı ve Evlat Edinme Hukuku, Aile Mahkemeleri, Ankara.
• Özcan, F.S. (2005), “Gründung, Zıständigkeit und Aufgaben des Familiengerichts und die Rolle des Familienrichters”, Yasa Hukuk Dergisi, Yıl: 27, S. 257, ss. 16–24.
• Öztan, B. (2000), Aile Hukuku, Ankara.
• Öztek, S. (2005), “Aile Mahkemeleri”, Yasa Hukuk Dergisi, Yıl: 27, S. 257, ss. 42–52.
• Öztürk, F. (2003), “4320 Sayılı Ailenin Korunması Kanunu”, Yargıtay Dergisi, C. 29, S. 3, ss. 263–268.
• Peker, Ö.L. (2004), “Ailenin Korunmasına Dair Kanuna Göre Verilen İlamların İcrası”, Yargıtay Dergisi, Yıl: 2004, S. 4, ss. 647–660.
• Ruhi, C. (2004), “Ailenin Korunmasına Dair Kanun Çerçevesinde Eş ve Çocukların Aile İçi Şiddete Karşı Korunması”, Atatürk Üniversitesi Erzincan Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 8, S. 1–2, ss. 529–562.
• Sirmen, L. & C. Koçhisarlıoğlu & S. Tanrıver & N. Süral, E. Tercan (2000), “Karşılaştırmalı Hukukta Aile Mahkemeleri ve Türkiye’de Aile Mahkemelerinin Kurulmasında Yararlanılabilecek Bir Model”, (Prof.Dr. Turhan Esener’e Armağan), Kamu-İş Hukuku ve İktisat Dergisi, C. 5, S. 3, ss. 1–32.
• Şener, E, (1997), Boşanma, Ankara.
• Şener, E. (1994), Nafaka, Ankara.
• Tekinay, S. (1990), Türk Aile Hukuku, İstanbul.
• Tercan, E. (2003), “Türk Aile Mahkemeleri”, A.Ü. Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 52, S. 3, ss. 19–53.
• Üstündağ, S. (2000), Medeni Yargılama Hukuku, C. I, II, 7. Baskı, İstanbul.
• Zevkliler, A & B. Acabey & E. Gökyayla (1999), Medeni Hukuk, Ankara.