This paper aims to examine the eighteenth-century British poet, Mary Steele’s “Sonnet, 1795” in terms of the recuperative power of the act of writing and the relationship between the semiotic and the symbolic. The study suggests that the sonnet serves as the poetic testament to the symbolic and the real life of the historical author who aims to manage her emotional suffering and mental agony via the therapeutic act of writing. The female author has a confrontation with what is to be repressed on the symbolic through the poetic production on the semiotic that bears a witness to her traumatic experiences and physical losses. Through negation and sublimation, the author attains to order her chaotic cognitive and affective states and develop an awareness about the subconsciousness and what psychologically ails her. Therefore, she does not intend to improve her poetic abilities and self-actualize as an aspiring author being in search of a feminine sublime, but rather seeks refuge against the symbolic and applies poetry as a therapeutic device and a way of escaping from the reality. Within this context, there is a correlation between the symbolic and the semiotic, between the authorial interest in poetry and the inner motives of the female poet. Against this background, the study employs the theory of Julia Kristeva regarding the liaison between the literary creation and the literary figure, the redemptive power the poetics offers for the authorial persona and the renewing effect of the poetic production.
Mary Steele the semiotic the symbolic writing Julia Kristeva
Bu makale, on sekizinci yüzyıl İngiliz şairi Mary Steele'in “Sone, 1795” adlı eserini yazma eyleminin iyileştirici gücü ve semiyotikle sembolik arasındaki ilişki açısından incelemeyi amaçlamaktadır. Çalışma sonenin, duygusal acısını ve zihinsel ıstırabını terapötik yazma eylemiyle yönetmeyi amaçlayan tarihsel yazarın sembolik ve gerçek yaşamının şiirsel kanıtı olarak hizmet ettiğini ileri sürmektedir. Kadın yazar, travmatik deneyimlerine ve fiziksel kayıplarına tanıklık eden semiyotik düzlemdeki şiirsel üretim aracılığıyla sembolik düzlemde bastırılması gerekenle yüzleşir. Nesnelleştirme ve yüceltme yoluyla yazar, kaotik bilişsel ve duyuşsal durumlarını düzenlemeye ve bilinçaltına dair bir farkındalık geliştirerek psikolojik olarak kendisini neyin rahatsız ettiğini anlamayı başarır. Bu nedenle, kadınsı bir yücelik arayışında olan bir yazar olarak edebi yeteneklerini geliştirmeyi ve kendini gerçekleştirmeyi amaçlamaz; daha çok semiyotik olana sığınır ve şiiri terapötik bir araç ve gerçeklik ile sembolikten kaçınmanın bir yolu olarak kullanır. Bu bağlamda sembolik olanla semiyotik olan arasında, yazarın şiire olan ilgisi ile kadın şairin içsel sebepleri arasında bir ilişki vardır. Bu arka plandan hareketle, çalışma, Julia Kristeva'nın edebi eser ile edebi figür arasındaki ilişkiyi, poetikanın yazar için sunduğu kurtarıcı gücü ve poetik üretimin yenileyici etkisini ele alan teorisini kullanmaktadır.
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Edebi Teori |
Bölüm | EDEBİYAT / ARAŞTIRMA MAKALELERİ |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2021 |
Gönderilme Tarihi | 28 Ağustos 2021 |
Kabul Tarihi | 15 Kasım 2021 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2021 Cilt: 6 Sayı: 3 |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.