Öz
Biopolitical imperialism is an extension of Michel Foucault's biopolitics and Lenin's imperialism. Mark G. E. Kelly emphasises the biopolitical nature of imperialism in colonised Third World nations. Likewise, Achille Mbembe's necropolitics is an outgrowth of Foucault's biopolitics. It also heavily relies on Giorgio Agamben's notion of a state of exception. Mbembe's paradigm for necropolitics is centred on the value of human life, namely the power of colonial powers to decide who should die and who should survive. David Hare’s Via Dolorosa has been the source of great interest since its first premiere at the Royal Court Theatre, London in 1997. The play considers one of the most devastating events in world politics, the Israel-Palestinian conflict. Via Dolorosa also shows how biopolitical imperialism works and offers a necropolitical landscape with states that have power over life and those that only have power over death. The play, which reminds the audience of the Holocaust, not only links biopolitical elements of imperialism and necropolitics, but also shows that victims may become victimizers. This article explores the biopolitical imperialist and necropolitical aspects of Hare's Via Dolorosa.
Anahtar Kelimeler
David Hare Via Dolorosa British theatre biopolitical imperialism necropolitics
Teşekkür
Satın editörüm filoloji alanında böyle bir dergiyi yaşattığınız için saygılarımı sunarım
Kaynakça
- Agamben, G. (1998). Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life. Stanford: Stanford University Press.
- Boireau, N. (2003). “Re-routing Radicalism with David Hare”. European Journal of English Studies Vol. 7 No. 1, pp. 25-37.
- Carol, M. (2013). Theatre of the Real. London: Palgrave Macmillan.
- Foucault, M. (2003). The Essential Foucault. Ed. Paul Rabinow&Nikolas Rose. New York: The New Press.
Öz
Biyopolitik emperyalizm, Michel Foucault'nun biyopolitikasının ve Lenin'in emperyalizminin bir uzantısıdır. Mark G. E. Kelly, sömürgeleştirilmiş Üçüncü Dünya ülkelerinde emperyalizmin biyopolitik doğasına vurgu yapmaktadır. Benzer biçimde, Achille Mbembe'nin nekropolitika kavramı Foucault'nun biyopolitika anlayışının bir uzantısıdır. Bunun yanı sıra büyük ölçüde Giorgio Agamben'in istisna hali kavramına dayanmaktadır. Mbembe'nin nekropolitika paradigması, insan yaşamının değerine, yani sömürgeci güçlerin kimin öleceğine ve kimin hayatta kalacağına karar verme gücüne odaklanır. David Hare'nin Via Dolorosa adlı oyunu, 1997 yılında Londra Royal Court Tiyatrosu’ndaki ilk gösteriminden bu yana büyük ilgi odağı olmuştur. Oyun, dünya siyasetindeki en yıkıcı olaylardan biri olan İsrail-Filistin çatışmasını ele almaktadır. Via Dolorosa, ayrıca, biyopolitik emperyalizmin nasıl çalıştığını gösterirken yaşam ve ölüm üzerinde gücü bulunan biyopolitik devletlerden nekropolitik bir manzara sunmaktadır. İzleyiciye Holokost'u anımsatan oyun, emperyalizmin biyopolitik unsurlarını nekropolitika ile ilişkilendirirken, aynı zamanda, mağdurların mağdur eden dönüşebileceğini de göstermektedir. Bu makale Hare'in Via Dolorosa oyununda yer alan biyopolitik emperyalist ve nekropolitik yönleri incelemektedir.
Anahtar Kelimeler
David Hare Via Dolorosa British theatre biopolitical imperialism necropolitics
Kaynakça
- Agamben, G. (1998). Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life. Stanford: Stanford University Press.
- Boireau, N. (2003). “Re-routing Radicalism with David Hare”. European Journal of English Studies Vol. 7 No. 1, pp. 25-37.
- Carol, M. (2013). Theatre of the Real. London: Palgrave Macmillan.
- Foucault, M. (2003). The Essential Foucault. Ed. Paul Rabinow&Nikolas Rose. New York: The New Press.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Sanat ve Edebiyat |
| Bölüm | EDEBİYAT / ARAŞTIRMA MAKALELERİ |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 27 Nisan 2023 |
| Gönderilme Tarihi | 21 Şubat 2023 |
| Kabul Tarihi | 27 Mart 2023 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023 Cilt: 8 Sayı: 1 |
Cited By
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.