Modernizm Sonrası Ulus Kimlik Ve Bileşenleri

Yıl 2019, Sayı: 48, 61 - 72, 30.12.2019

Muhittin Imıl

Öz

Sosyal bilimlerin çok geç
farkına vararak tartışmaya başladığı kolektif kimlikler, sadece bireysel değil
ama aynı zamanda sosyal insicamı da belirleyen olgulardır. Kadim dini kimlikler
ile modern dönemin büyük inşaları olan milli kimlikler, yaşlı dünyanın son
asırlarında meydana gelen sosyal ve siyasi gelişmelerin temel belirleyicileri
olmuşlardır. Bununla birlikte son asrın en belirgin aktörleri olan ulus
devletler ve inşa ettikleri ulusal kimlikler, öncülleri olan diğer büyük
kolektif aidiyetlerin güçlü yönlerine yaslanmak suretiyle hayat bulmuşlardır.
Modernizmi aşma çabası olarak postmodern düşünce, inşa edilmiş olan bütün büyük
aidiyetlere yönelttiği eleştiri ve düzenli saldırılarla dini, etnik, milli ve
nihayetinde ulusal kimlikleri parçalama gayreti içerisindedir. Ulusal kimlikler
ve bileşenleri olan diğer kolektif aidiyetlerin, şiddetini artırarak devam eden
postmodern saldırıları yerleşik bakış açıları ve mevcut savunma yöntemleriyle
göğüslemeleri, dahası bütünlüklerini her şeye rağmen garanti altına almaları
mümkün görünmemektedir. En nihayetinde yapılması gereken, devletler ve inşa
ettikleri ulusal kimlikler tarafından postmodern argümanların doğru okunmak
suretiyle karşı tedbir geliştirilmesinden ibarettir. 

Anahtar Kelimeler

Modernizm, Postmodernizm, Kolektif Kimlik, Etnisite, Ulus Kimlik

National Identity And Its Components After Modernism

Öz

The collective identities
that the social sciences became too late to begin to discuss are not only the
individual but also the determinants of social coherence. Ancient religious
identities and national identities, which are the major constructions of the
modern era, have been the main determinants of the social and political
developments that took place in the last centuries of the old world. In the
meantime, nation states, the most prominent actors of the last century, and
their national identities came to life by leaning on the strengths of their
predecessors, other great collective belonging. As an effort to transcend
modernism, postmodern thought endeavors to disintegrate religious, ethnic, national
and ultimately national identities through criticism and regular attacks on all
major belonging. It is unlikely that national identities and other collective
identities, which are components of it, will continue to exacerbate postmodern
attacks by increasing their severity with established perspectives and existing
defense methods, and moreover they cannot guarantee their integrity.
Ultimately, what needs to be done is to develop countermeasures by correctly
reading postmodern arguments by states and national identities they have built.

Anahtar Kelimeler

Modernism, Postmodernism, Collective Identity, Ethnicity, National Identity

Kaynakça

• BAUMAN, G. (2006). Çokkültürlülük Bilmecesi, Ulusal, Etnik ve Dinsel Kimlikleri Yeniden Düşünmek. Işıl Demirakın (Çev.). Ankara: Dost.
• BAUMAN, Z. (1998). Sosyolojik Düşünmek. Abdullah Yılmaz (Çev.). İstanbul: Ayrıntı.
• BİLGİN, N. (1999). Kolektif Kimlik. İstanbul: Sistem.
• CALHOUN, C. (2012). Milliyetçilik. Bilgen Sütçüoğlu (Çev.). İstanbul: Bilgi Üniversitesi.
• DAWSON, C. (2003). İlerleme ve Din. Yusuf Kaplan-Aylin Doğan (Çev.). İstanbul: Açılım.
• DEMİRTAŞ, H. A. (2003). “Sosyal Kimlik Kuramı: Temel Kavram ve Varsayımlar”, İletişim Araştırmaları, 1(1), 123-144.
• FIĞLALI, E. R. (1984). İmamiyye Şiası. İstanbul: Ağaç.
• GARAUDY, R. (2011). İlahi Mesajlar Toprağı Filistin. İstanbul: Türk Edebiyatı Vakfı.
• GÜNAY, Ü. (2011). Din Sosyolojisi. İstanbul: İnsan.
• HOBSBAWM, E.J. (2010). Milletler ve Milliyetçilik. Osman Akınhay (Çev.). İstanbul: Ayrıntı.
• HOFFER, E. (2005). Kesin İnançlılar. Erkıl Günnur (Çev.). İstanbul: İm.
• IMIL, M. (2019). PKK ve Din, Ulus İnşa Sürecinde PKK ve Din İlişkisi. Ankara: Nobel.
• KEYMAN, F. (2009). “Sistem Kurucu ve Sistem Dönüştürücü Bir Toplumsal Gerçeklik Olarak Kültürel Kimlik Olgusunu Yeniden Düşünmek”, Gönül Pultar (Ed.). Kimlikler Lütfen. Ankara, ODTÜ Geliştirme Vakfı Yayınları.
• KOLUMAN, A. (2002). Orta Doğu’da Süryanilik. Ankara: Avrasya Stratejik Araştırmalar Merkezi.
• MILOSZ, C. (1999). “Dinsel Hayal Gücünün Kaderi”, Belkıs (Çorakçı) Dişbudak Çev.). Yüzyılın Sonu içinde (s.31-40). İstanbul: Türkiye İş Bankası.
• MOYNİHAN, D. P. (1993). Pandaemonium: Ethnicity in İnternational Politics. Oxford: Oxford University.
• SEN, A. (2010). Kimlik ve Şiddet Kader Yanılsaması. Ahmet Kardam (Çev.). İstanbul: Optimist.
• SMITH, A. D. (2010). Milli Kimlik. Bahadır Sina Şener (Çev.). İstanbul: İletişim.
• ŞENAY, B. (2002). “Avrupa Birliği’nin ‘Dînî Kimliği’ ve Avrupa’da Dinler: Hıristiyanlık, Yahudilik, Hinduizm, Budizm ve İslam”, Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, Cilt:11, Sayı:1, ss.121-166.
• TAYLOR, C.-GUTMAN A. (2010). Çokkültürcülük: Tanınma Politikası, Yurdanur Salman (Çev.). İstanbul: Yapı Kredi.
• TÜRKDOĞAN, O. (2006). Alevi Bektaşi Kimliği. İstanbul: Timaş.
• WEBER, M. (2012). Din Sosyolojisi. Latif Boyacı (Çev.). İstanbul: Yarın.
• WINSTON, R. (2010). Tanrının Öyküsü, Tanrı mı İnsanı İnsan mı Tanrıyı Yarattı. Sinan Köseoğlu (Çev.). İstanbul: Say.