Rethinking Prison as a Crime Prevention Tool

Yıl 2024, Sayı: 62, 327 - 350, 30.12.2024

Cemil Kılınç , Ümit Akca

https://doi.org/10.35237/suitder.1518142

Öz

The transition of people from individual life to social life has brought with it certain rules that must be followed. Violations of these rules, which are necessary for the protection and maintenance of social order, have been criminalized and sanctioned. In the Middle Ages, the immoderate, arbitrary and inhumane punishment methods that directly targeted the human body were abandoned during the enlightenment period and examples of prisons in today's sense emerged. Although prisons, whose size, architecture, structure and types have diversified and increased in number over time, have brought a more humane and fair system compared to previous methods of punishment, they have begun to be criticized. In addition to their failure in reducing crime rates and rehabilitating prisoners, there have also been criticisms that criminals have been radicalized and their tendency towards crime has increased during this period due to the misapplication of incarceration measures, mismanagement of prisons and deterioration of prison conditions. The modern criminal justice system continues to use imprisonment as a means of punishment and crime prevention all over the world. The diversification and increased effectiveness of alternative sanctions will undoubtedly reduce the need for binding sentences and protect criminals and society from the drawbacks of imprisonment. However, since the need for prisons will continue, it would be the best strategy to reinterpret prisons as a means of punishment, crime prevention and rehabilitation, to eliminate their shortcomings, to make them more effective crime prevention tools and to protect them from negative consequences such as radicalization.

Anahtar Kelimeler

prison, crime prevention, rehabilitation, radicalization, punishment

Suçu Önleme Aracı Olarak Hapishaneyi Yeniden Yorumlamak

Öz

İnsanların bireysel yaşamdan toplumsal yaşama geçmesi beraberinde uyulması gereken birtakım kurallar getirmiştir. Toplumsal düzenin korunması ve devamı için gerekli olan bu kuralların ihlal edilmesi de suç sayılarak yaptırıma bağlanmıştır. Ortaçağda insanın doğrudan bedenini hedef alan ölçüsüz, keyfi ve insanlık dışı cezalandırma yöntemlerinden aydınlanma döneminde vazgeçilmiş ve bugünkü anlamda hapishane örnekleri ortaya çıkmıştır. Zamanla boyutu, mimarisi yapısı ve türleri çeşitlenip sayıları artan hapishaneler, her ne kadar önceki cezalandırma yöntemlerine kıyasla daha insani ve adil bir sistem getirmiş olsalar da eleştirilmeye başlanmıştır. Suç oranlarının azaltılması, mahkûmların ıslahı gibi konularda başarısız oluşlarına ilaveten hapsetme tedbirinin yanlış uygulanması, hapishanelerin kötü yönetimi ve cezaevi şartlarının kötüleşmesi gibi nedenlerle suçluların bu dönemde radikalleştiği, suça eğilimlerinin daha da arttığı yönünde eleştiriler de getirilmiştir. Modern ceza hukuku sistemi tüm dünyada hâlâ hapishaneyi cezalandırma ve suç önleme aracı olarak kullanmaya devam etmektedir. Seçenek yaptırımların çeşitlenmesi ve etkinliğini artırması şüphesiz hürriyeti bağlayıcı cezalara ihtiyacı azaltacak, hapsetmenin sakıncalarından suçluları ve toplumu koruyacaktır. Fakat hapishanelere olan ihtiyaç devam edeceğinden dolayı cezalandırma, suç önleme ve ıslah etme aracı olan hapishaneleri yeniden yorumlamak, eksiklerini giderip daha etkili suç önleme aracı haline getirmek, radikalleşme gibi olumsuz sonuçlardan korumak en doğru strateji olacaktır.

Anahtar Kelimeler

hapishane, suç önleme, rehabilitasyon, radikalleşme, cezalandırma

Kaynakça

• (2017, October 20). Eylül 24, 2024 tarihinde World Health Organisation: http://apps.who.int/iris/bitstream/10665/254506/1/9789241549974-eng.pdf?ua=1 adresinden alındı.
• Abanoz, B. (2017). Suçun Önlenmesinde Hapis Cezası ile Seçenek Yaptırımların Etkinliğinin Karşılaştırılması: Meta-Analiz Çalışmalarının Sistematik Olarak İncelenmesi. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi/Journal of Penal Law and Criminology, 5(2), s. 1-28.
• Akers, R. L.; Sellers, C.S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. New York: Oxford University Press.
• Akıncı, F. S. (1999). Viktomoloji. İstanbul: Beta Yayınları.
• Aktaş, S. (2009). Cezalandırmanın Amacı Üzerine. Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 13(1-2), s. 1-25.
• Allen, R. (2016). Dünya Hapishanelerinde Eğilimler 2016. (M. Pehlivan, & Z. Alpar, Çev.) Global Prison Trends.
• AnaBritannica. (1992). 5. İstanbul: Ana Yayıncılık.
• Avcı, M. (2018). Osmanlı Ceza Hukuku_1_Genel Hükümler. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Bardakoğlu, A. (1997). Hapis. TDV İslam Ansiklopedisi, 16, 54-64. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
• Boydağ, N. Ö. (2019). Mağdur Odaklı Suç Önleme Modelleri. F. Tepecik içinde, Suç Önleme Modelleri (s. 128-155). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• (2015). Ceza infaz kurumlarında mahkum başına düşen yaşam alanı: CPT standartları. Avrupa Konseyi. Avrupa Konseyi.
• Coyle, A. (2002). Cezaevi Yönetimine İnsan Haklarını Göz Önüne Alan Bir Yaklaşım: Cezaevi Görevlileri İçin Elkitabı. Uluslararası Cezaevi Araştırmaları Merkezi.
• Coyle, A. G. (2024, June 1). Encyclopedia Britannica. Types of Prisons. Eylül 24, 2024 tarihinde https://www.britannica.com/topic/prison/Types-of-prisons adresinden alındı.
• Devellioğlu, F. (1989). İslam Hukukunda Ceza Kavramı ve Hadd Cezaları. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 31, s. 367-398.
• DeWall, C. N.; Anderson, C. A.; Bushman, B. J. (2011). The General Aggression Model: Theoretical Extensions to Violence. Psychology of Violence(1), s. 245-258.
• Dinç, A. A. (2022). Klasik Ütopyalarda Suç Kavramı. Klasik Ütopyalarda Suç Kavramı. Edirne: Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Dinler, V. (2019). Problem Odaklı ve Toplum Destekli Suç Önleme. F. Tepecik içinde, Suç Önleme Modelleri (s. 90-111). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• Doğan, F. K. (2009). Cezanın Amacı ve Hapis Cezası. Marmara Üniversitesi.
• Dönmezer, S.; Erman, S. (1997). Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku. İstanbul: Der Yayınları.
• Foucault, M. (1992). Hapishanenin Doğuşu. (M. A. Kılıçbay, Çev.) Ankara: İmge Kitabevi.
• Foucault, M. (2003). İktidarın Gözü. (F. Keskin, Çev.) Ayrıntı Yayınları.
• Galtung, J. (1969). Violence, Peace and Peace Research. Journal of Peace Research, 6(3), s. 167-191.
• Giddens, A. (2000). Sosyoloji. (H. Özel, & C. Güzel, Çev.) Ankara: Ayraç Yayınları.
• Göktürk, N.; Özgenç, İ.; Üzülmez, İ. (2012). Ceza Hukukuna Giriş. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi.
• Hamby, S. (2017). On Defining Violence and Why It Matters. Psychology of Violence, 7(2), s. 167-180.
• Hapsetmenin Alternatifleri Temel İlkeler ve Umut Veren Uygulamalar Elkitabı. (2013). (D. Z. Alpar, Çev.) Birleşmiş Milletler.
• Henry, S. (2003). Incarceration Nation: The Warehousing of America's Poor. On The Effectiveness of Prison as Punishment. Indiana: Ivy Tech State College.
• Işıktaç, Y. (2013). Ceza Adaleti Açısından Hapis Cezası ve Rehabilitasyon İlişkisi. Journal of Istanbul University Law Faculty, 71(1), s. 625-638.
• Karakehya, H. (2019). Suçun Önlenmesinde Caydırıcılık ve Islah. F. Tepecik içinde, Suç Önleme Modelleri (s. 20-47). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• Kızmaz, Z. (2007). Cezaevinin ve Hapsetmenin Suçu Engellemedeki Etkisi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi(17).
• Koca, A. E. (2019). Durumsal Suç Önleme. F. Tepecik içinde, Suç Önleme Modelleri (s. 112-127). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• Koolhaas, J. M.; de Boer, S. F.; Buwalda, B. (2010). Neurobiology of Offensive Aggression. Encyclopedia of Behavioral Neuroscience, 387-392. San Diego: Elsevier Press.
• Krug, E.; Dahlberg, L. L.; Mercy, J. A.; Anthony, Z. B.; Lozano, R. (2002). World Report on Violence and Health. World Health Organization.
• Kur'an-ı Kerim Yusuf Suresi 35. Ayet. (tarih yok).
• Liebling, A. (2011, December). Moral Performance, Inhuman and Degrading Treatment and Prison Pain. Punishment & Society, 13(5), s. 530-550.
• Livingston, J. (1996). Crime and Criminology. New Jersey: Prentice-Hall Publications.
• Maskaliunaite, A. (2015). Exploring The Theories of Radicalization. Interdisciplinary Political and Cultural Journal, 17(1), s. 9-26.
• Neumann, P. R. (2013, July 12). The Trouble with Radicalization. International Affairs, 89(4), s. 873-893.
• Onalu, C.; Obi-Keguna, C.; Eya, O. I. (2021, July 18). Rehabilitation in Social Work Practice. Social Work in Nigeria, 124-134.
• Pehlivan, Ç. M. (2013). Hapishanelerde Güvenlik ve İnsan Onuru Dengesi: Önleyici İzleme İçin Bir Çerçeve. Association for The Prevention of Torture, Penal Reform International.
• Polat, U. (2016). Şiddet. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 22(1), s. 15-34.
• prisonstudies.org. (2024). World Prison Brief. Temmuz 19, 2024 tarihinde https://www.prisonstudies.org/world-prison-brief-data adresinden alındı.
• Report. (2016). Report of the United Nations High Commissioner for Human Rights. Paragraf 19. United Nations General Assembly.
• Rubin, A. T. (2018). History of the Prison. M. Deflem içinde, The Handbook of Social Control (s. 277-292).
• Sarıtaş, E. (2013, 8 16). Toplumsal Norm ve Ceza Yaptırımının Doğası Üzerine. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, 71(1), s. 1051-1108.
• (tarih yok). The United Nations Standard Minimum Rules for the Treatment of Prisoners/The Nelson Mandela Rules. UNODC. Eylül 24, 2024 tarihinde https://www.unodc.org/documents/justice-and-prison-reform/Nelson_Mandela_Rules-E-ebook.pdf adresinden alındı.
• T.C. Resmî Gazete (25611, 12 Ekim 2004).
• Thotakura, S. (2011, October). Crime: A Conceptual Understanding. Indian Journal of Applied Research, 4(3), s. 196-198.
• Tokgöz, H. B. (2020). Cezalandırmanın Amacı ve Bu Bağlamda Ütopyalar Üzerine Bir Değerlendirme. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 22(1), s. 431-467.
• United Nations Security Council Resolution. (tarih yok). United Nations Security Council Resolutions 2178 on Foreign Terrorist Fighters. Chapter VII.
• Uyanık, M. Z. (2017). Batı ve Doğu Kültüründe Hapishane. Mizanu'l-Hak İslami İlimler Dergisi(4), 87-134.
• Uzun, E. (2019). Suç ve Suç Önleme Teorileri. F. Tepecik içinde, Suç Önleme Modelleri (s. 2-19). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.