Bu makale, Islah Gusmian’ın perspektifinden hareketle, Yeni Düzen olarak bilinen Orde Baru Endonezya’sında (1966-1998) yapılan tefsir çalışmalarını meşruiyet, rekabet ve söylem mücadelesi ekseninde incelemektedir. Çalışmada, Endonezya’nın bu zaman zarfındaki tecrübesine dayanarak tefsir ilminin klasik dönemdeki “ilahi muradın/kelamın keşfi ve beyanı” amacından uzaklaşarak modern dönemde siyasal ve toplumsal kimliğin inşasında çok boyutlu bir araçsallığa doğru evrildiği tespit edilmiştir. Bu noktada Islah Gusmian’ın “Tafsir Bungkam” (Sessiz Tefsir), “Tafsir Gincu” (Süslenmiş/Makyajlı Tefsir) ve “Tafsir Kritis” (Eleştirel Tefsir) şeklindeki kavramsallaştırması oldukça önemlidir. Zira bu dönemde kaleme alınan tefsirler; kimi zaman tarihe gömülü bir sessizliği temsil etmiş, kimi zaman devlet ideolojisiyle tam bir uyum içinde rejime açık destek sunmuş, kimi zaman ise rejime ve mevcut gidişata karşı eleştirel bir tutum sergilemiştir. Bu çeşitlilik, söz konusu dönem-deki tefsir çalışmalarının gramatik veya filolojik metinlerin ötesine geçerek güncel sosyo-politik ve kültürel meselelerle iç içe gelişmesine neden olmuştur. Böylece tefsir, meşruiyet, rekabet ve söylem mücadelesinin merkezinde yer alan bir alan hâline gelmiş; devlet-toplum ilişkileri, iktidar pratikleri ve kimlik müzakereleriyle çok katmanlı bir yapıya bürünmüştür. Orde Baru döneminde ortaya çıkan tefsir literatürü, bir yandan devletin ideolojik aygıtını pekiştiren bir araç, öte yandan alternatif düşünce ve çözüm arayışlarına kapı aralayan bir platform işlevi görmüştür. Bu nedenle makalede, söz konusu dönemdeki tefsir çalışmaları, çağdaş Endonezya’da bilgi üretimi, otorite inşası ve toplumsal dönüşüm süreçleriyle sürekli etkileşim hâlinde bulunan “dinamik pratikler bütünü” olarak değerlen-dirilmiştir.
تتناول هذه المقالةُ كُتُبَ التفسير في إندونيسيا إبّان عهد النظام الجديد (Orde Baru 1966-1998) انطلاقًا من رؤية إصلاح غُسميان (Islah Gusmian)، في إطار ثلاثية المفاهيم: الشرعية، والمنافسة، وصراع الخطاب. وقد بُنيت هذه الدراسة على تجربة إندونيسيا خلال تلك الحقبة لتبيّن أنّ علم التفسير قد ابتعد في العصر الحديث عن غايته الكلاسيكية المتمثّلة في [الكشف عن المراد الإلهي وبيانه]، متحوِّلًا إلى أداةٍ متعدّدة الأبعاد تُسهم في بناء الهوية السياسية والاجتماعية. وفي هذا السياق، تكتسب مفاهيم إصلاح غُسميان الثلاثة: التفسير البُكم (Tafsir Bungkam) والتفسير المُزَيَّن (Tafsir Gincu) والتفسير النقدي (Tafsir Kritis) أهميةً بالغة. إذ إنّ التفاسير التي أُلِّفت في تلك المرحلة قد مثّلت أحيانًا صمتًا تاريخيًّا غائرًا، وأحيانًا أخرى جاءت في انسجامٍ تامّ مع أيديولوجيا الدولة مُعلنةً تأييدها للنظام القائم، بينما اتخذت بعضُها موقفًا نقديًّا مناهضًا للسلطة ومسارها السياسي. وتكشف هذه التعدديّة أنّ التفسير في تلك المرحلة لم يَعُدْ حبيسَ الدراسات اللغوية والبيانية، بل تجاوزها ليُصبح ممارسةً فكريةً حيّة تتفاعل مع القضايا الاجتماعية والسياسية والثقافية الراهنة. ومن ثَمّ غدا التفسير ميدانًا مركزيًّا في معارك الشرعية والمنافسة والصراع الخطابي، تجلّت فيه طبيعة العلاقات بين الدولة والمجتمع، وممارسات السلطة، ومفاوضات الهوية. لقد شكّل النتاجُ التفسيري في عهد النظام الجديد من جهةٍ أداةً لترسيخ الجهاز الأيديولوجي للدولة، ومن جهةٍ أخرى منبرًا مفتوحًا للتفكير البديل والنقد الاجتماعي. ومن هنا تُقيِّم المقالةُ دراساتِ التفسير في تلك الفترة بوصفها [ممارساتٍ ديناميكيةً] تتداخل باستمرار مع مسارات إنتاج المعرفة، وبناء السلطة، والتحوّل الاجتماعي في إندونيسيا المعاصرة.
This article examines Qur’anic exegesis (tafsir) in Indonesia during the New Order period (Orde Ba-ru, 1966-1998) from the perspective of Islah Gusmian, focusing on the dynamics of legitimacy, competition and discursive struggle. Drawing on Indonesia’s experience during this era, the study identifies a profound transformation in the nature of tafsir from the classical aim of uncovering the divine intent (ilāhī murād) to its modern function as a multifaceted instrument for shaping political and social identity. In this regard, Islah Gusmian’s conceptual triad of Tafsir Bungkam (Silent Exe-gesis), Tafsir Gincu (Cosmetic Exegesis) and Tafsir Kritis (Critical Exegesis) is particularly illuminating. During the New Order, exegetical works at times reflected a historical silence, at other times harmonized with and openly supported the state ideology, and occasionally adopted a critical stance toward the regime and its trajectory. This diversity demonstrates that tafsir in this period transcen-ded grammatical and philological confines, evolving into an intellectual practice integrally linked to contemporary socio-political and cultural realities. Consequently, tafsir emerged as a central arena for struggles over legitimacy, competition, and discourse, revealing the intricate dynamics of state-society relations, power practices, and identity negotiations. The exegetical corpus of the Orde Baru era thus functioned both as an ideological apparatus reinforcing state authority and as a discursive space that nurtured alternative thought and social critique. Accordingly, this article treats tafsir in this period as a set of dynamic practices that continually interact with the processes of knowledge production, authority formation and social transformation in contemporary Indonesia.
Tafsir Legitimacy Discourse Struggle New Order Islah Gusmian
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Tefsir |
| Bölüm | ARAŞTIRMA MAKALESİ |
| Yazarlar | |
| Erken Görünüm Tarihi | 26 Ekim 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Ekim 2025 |
| Gönderilme Tarihi | 5 Temmuz 2025 |
| Kabul Tarihi | 11 Ekim 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 9 Sayı: 2 |