EVALUATION OF DIGITAL DEMOCRACY: IS IT A SOLUTION TO THE PROBLEMS OF DEMOCRACY OR A MYTH?

Yıl 2023, Cilt: 13 Sayı: 3, 759 - 776, 01.07.2023

Nurhan Yel

https://doi.org/10.7456/tojdac.1274900

Öz

ABSTRACT
The increasing use of the Internet based information and communication technologies (ICT) lead to the development of new expectations and understandings in the field of politics as well as in all areas of social life. While the expectations for these technologies to advance democracy has led to the emergence of the concept of digital democracy, differences in expectations cause the varieties of digital democracy tools and applications. Some examples of digital democracy such as e-government and e-municipality are designed to strengthen citizen participation in administrative processes. At the same time, some other digital democracy examples which are aimed at bottom-up democracy are mainly implemented by non-governmental organizations or citizens' initiatives. However, on the other hand, there are questions and doubts regarding the effectiveness of digital democracy in solving the problems of modern democracy and perfecting democracy in societies. Some of these doubts view digital democracy as a myth and even concern that it would do the opposite effect by undermining democracy. In order to understand and evaluate the potential of digital democracy it is important to address the expectations towards digital democracy as well as various definitions of the concept of digital democracy and digital tools and applications which are shaped by those expectations. It is also important to address the significant concerns and doubts for digital democracy in order to shed light on understanding and removing the barriers to digital democracy.

Anahtar Kelimeler

Digital democracy, e-democracy, e-government, e-municipality, digital divide, digital capital

DİJİTAL DEMOKRASİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ: DEMOKRASİNİN SORUNLARINA BİR ÇARE Mİ YOKSA BİR MİT Mİ?

Öz

DİJİTAL DEMOKRASİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ: DEMOKRASİNİN SORUNLARINA BİR ÇARE Mİ YOKSA BİR
MİT Mİ?
Nurhan YEL
İstanbul Kültür Üniversitesi, Türkiye
[e-mail]
https://orcid.org/0000-0002-5003-9996

ÖZ
İnternet tabanlı bilgi ve iletişim teknolojilerinin (BİT) gün geçtikçe artan kullanımı diğer tüm alanlarda olduğu gibi siyaset alanında da yeni beklentilerin ve anlayışların gelişmesine yol açmaktadır. Demokratik amaçlarla bu teknolojilerin kullanımına ilişkin beklentiler dijital demokrasi adı altında gelişen bir anlayışı beraberinde getirirken, beklenti düzeylerindeki farklılıklar, dijital demokrasi araç ve uygulamalarının tasarımlarına yansımaktadır. Temelde yönetsel süreçlere etkin vatandaş katılımını güçlendirmesi beklenen dijital demokrasinin, e-devlet, e-belediye gibi kamu yönetimleri tarafından hayata geçirilen örnekleri bulunmaktadır. Aynı zamanda, sivil toplum örgütleri ya da vatandaş inisiyatifleri tarafından aşağıdan yukarıya demokrasiyi hedefleyen uygulamaları geliştirilmektedir. Diğer yandan dijital demokrasinin gerek modern demokrasinin sorunlarını çözmede gerekse demokrasileri daha ileri bir noktaya taşıma konusunda ne denli etkili olacağına dair şüpheler de mevcuttur. Bunlardan bazıları dijital demokrasiyi bir mit olarak görmektedir ve kaygılarını dijital demokrasinin beklenenin tersine bir etki yaparak, demokrasinin altını boşaltacağı noktasına kadar taşımaktadır. Bu çalışmada dijital demokrasinin potansiyelinin ortaya konması ve değerlendirilmesi açısından önem taşıyan dijital demokrasiye yönelik yaklaşımlar ve beklentiler ile onların şekillendirdiği dijital demokrasi tanımları ve uygulamaları ele alınmıştır. Aynı amaç doğrultusunda, dijital demokrasinin önündeki engellerin anlaşılması için ona yöneltilen kaygı ve şüpheler de ele alınmaktadır.

Anahtar Kelimeler: Dijital demokrasi, e-demokrasi, e-devlet, e-belediye, dijital sermaye, dijital bölünme, dijital sermaye

Anahtar Kelimeler

Dijital demokrasi, e-demokrasi, e-devlet, e-belediye, dijital bölünme, dijital sermaye

Kaynakça

• Allcott, H. & Gentskow, M. (2017). Social media and fake news in the 2016 election. Journal of Economic Perspectives, 31(2), 211-236.
• Anlat Kadıköy, https://anlat.kadikoy.bel.tr/ Erişim 28 Ocak 2023.
• Bourdieu, P. (1984). Distinction: A social critique of the judgment of taste. Harvard University Press.
• Brandtzaeg, P. B. & Folstad, A. (2017). Trust and distrust in online fact-checking services. Communication of the ACM, 60(9), 65-71. Change.org. https://www.change.org/ Erişim 29 Ocak 2023. Coleman, S. & Norris, D.F. (2005). A new agenda for e-democracy. International Journal of Electronic Government Research, 1(3), 69-82.
• Dahl, R.A. (1989). Democracy and its critics. Yale University Press.
• Dahlberg, L. (2011). Re-constructing digital democracy: An outline of four ‘positions’. New Media & Society, 13(6), 855–872.
• Denali, İ. (2023). Bir dezenformasyon anatomisi: Team Jorge. Aposto, https://aposto.com/s/bir-dezenformasyon-anatomisi-team-jorge Erişim 9 Mart 2023. Dijital Demokrasi Platformu, https://dijitaldemokrasi.org/ Erişim 19 Mart 2022.
• Dragulanescu, N. G. (2002). Social impact of the digital divide in a central-eastern european country. The International Information & Library Review, 34(2), 139-151. E-devlet Kapısı, https://www.turkiye.gov.tr/ Erişim 26 Şubat 2023.
• Erdoğan, O. (2020). Yerel politikaların şekillenmesinde dijital demokrasi uygulaması olarak Antalya Muratpaşa Belediyesi Komşu Meclisi. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi, 3(1) 48-60.
• Fenton, N. (2018). Fake democracy: The limits of public sphere theory. Journal of the European Institute for Communication and Culture, 25(1-2), 28-34.
• Fermanoğlu, Ö.M. (2019). Yeni medya siyasal iletişim ve dijital demokrasi. Nobel Yayıncılık.
• Flaxman, S. & Goel, S. & Rao, J.M. (2016). Filter bubbles, echo chambers, and online news consumption. Public Opinion Quarterly, 80(1), 298-320.
• Gerbaudo, P. (2019). Are digital parties more democratic than traditional parties? Evaluating podemos and movimento 5 Stelle’s online decision-making platforms. Party Politics, 27(4),730-742.
• Hagen, M. (2000). Digital democracy and political systems. Kenneth L. Hacker, Jean A.G.M. van Dijk (ed.) Digital democracy issues and theory and practices içinde (s. 54-69). Sage Publications.
• Hynes, M. (2021). Digital democracy: The winners and losers, the social, cultural and environmental costs of hyper-connectivity: Sleeping through the revolution. Emerald Publishing Limited.
• Kavaklı, N. (2013). Kamusal alan olarak internet ve yeni medyanın karşılaştırılması: Arama motorları örneğinde kamusal alanın oluşumu (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi.
• Kavaklı, N. (2019). Üniversite öğrencilerinin sosyal medya üzerinden siyasal katılım pratikleri. M. Cinman ve E.Dinçerden (ed.), İletişim bilimleri çalışmaları I içinde (s. 157-170). Akademisyen Kitabevi.
• Kettl, D. F. (2005). The global public management revolution. Brookings Institution Press.
• Kurtuluş, Ö. (2016). Demokrasi bir yazılım olabilir mi? LiquidFeedback ve DemocracyOS. N.E. Çağıltay (ed.) Bilişim ve Demokrasi Türkiye Bilişim Derneği 33. Ulusal Bilişim Kurultayı Bildiriler Kitabı içinde (s. 1-7). Türkiye Bilişim Derneği.
• Kusumasari, B. (2018). Humanizing or dividing: The challenge of digital democracy implementation in Indonesia. Management Research and Practice, 10:4, 6-20. Lambiase, J. J. (2018). Searching for city hall, digital democracy, and public-making rhetoric: U.S. municipal websites and citizen engagement. Journal of Public Interest Communications, 2(1), 85-106.
• Lanham, R. A. (1993). The electronic world: Democracy, technology, and the arts. The University of Chigo Press.
• Latorre, D. (2011). Digital placemaking, authentic civic engagement. The Project for the Public Spaces, https://www.pps.org/article/digital-placemaking-authentic-civic-engagement Erişim 22 Eylül 2022. Muratpaşa Komşu Meclisi, https://www.komsumeclisi.com/ Erişim 26 Şubat 2023.
• Newsom, G. & Dickey, L. (2013). Citizenville: How to take the town square digital and reinvent government. Penguin Press.
• Nguyen, C. T. (2020). Echo chambers and epistemic bubbles. Episteme, 17(2), 141-161.
• Noveck, B. S. (2017). Five hack for digital democracy. Nature, 544, 287-289. https://www.nature. Erişim 15 Ağustos 2022.
• OECD (2020a). Digital transformation in the age of COVID-19: Building resilience and bridging divides. Haziran 2022, https://www.oecd.org/digital/digitaleconomy-outlook-covid.pdf Erişim 18 Eylül 2022.
• OECD (2020b). Regions and cities at a glance 2020. https://www.oecd-ilibrary.org/docserver/959d5ba0-en.pdf?expires=1661242254&id=id&accname=guest&checksum= D648EF1A179726171866EFEE03ADB68D Erişim 18 Eylül 2022. Oy ve Ötesi Derneği, https://oyveotesi.org/ Erişim 19 Haziran 2022.
• Ragnedda, M. (2018). Conceptualizing digital capital, telematics and informatics, 35(8), 2366 - 2375.
• Ragnedda, M. & Ruiu, M.L. & Addeo, F. (2020). Measuring digital capital: An empirical investigation. New Media & Society, 22(5), 793–816.
• Saez, V. M. & Cabaliero, F. S., (2011). Citizenship and local development for the participation and digital governance of public administration: Innovative experiences in Southern EU member states”, Electronic Government, an International Journal, 4(1-2), s. 121-135.
• Simon, J., Bass, T., Boelman V. & Mulgan G. (2017). Digital democracy: The tools transforming political engagement. Nesta. https://media.nesta.org.uk/documents/digital_democracy.pdf Erişim 24 Eylül 2022.
• Thorson, E. (2016). Belief echoes: The persistent effects of corrected misinformation. Political Communication, 33:3, 460-480.
• Uçar, H. & Cansel, A. (2021). E-Participation in local government: Case of Ankara metropolitan municipality. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi, 4 (1). 50-62.
• Van Dijk, Jan, A.G.M. (2012). Digital democracy: Vision and reality. Innovation and the Public Sector, Vol: 19, 49-62.
• Yel, N. (2022). Post-truth, yeni medya ve demokrasi, M. Çelik Varol ve C. Eyigün (ed.), Hakikat Ötesi Çağda İletişim içinde (s. 133-149). Gelişim Üniversitesi Yayınları.