Üniversite Öğrencilerinin Aile Aidiyetleri İle Bağlanma Stilleri Arasındaki İlişki: İstanbul Örneği

Yıl 2024, Cilt: 5 Sayı: 1, 18 - 44, 30.06.2024

Yasemin Güler , Sena Öksüz

Öz

Aile aidiyeti; bireyin mensubu olduğu aileye yönelik olarak geliştirdiği aitlik duygusudur. Bebek ve bakım vereni arasında kurulan, hayatın ilk yıllarında oluşarak gelecekte kurulacak tüm ilişkileri etkileyen yakınlık durumu bağlanma olarak adlandırılmaktadır. Bu iki kavram bireyin kimlik oluşumunu gerçekleştirdiği ergenlik ve ilk yetişkinlik dönemlerinde önemini daha fazla göstermektedir. Aile aidiyetinin yüksek olduğu, güvenli bağlanma ilişkilerinin desteklendiği ailelerde yetişen bireylerin sorunlarla baş etme, sağlıklı iletişim kurma, destek görme ve gösterme vb. birçok olumlu özellik kazandığı görülmektedir (DiTommaso,vd.,2003;Diehl vd.,1998; İlik, 2019). Çalışmada 18-25 yaş arasındaki üniversiteli gençlerin aile aidiyetleri ile bağlanma stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmanın örneklemini İstanbul’ da üniversite öğrenimine devam etmekte olan 305 öğrenci oluşturmaktadır. Yapılan çalışmada nicel araştırma yöntemleri içerisinde yer alan ilişkisel tarama yöntemi kullanılmıştır. Veri toplama araçları “Demografik Bilgi Formu”, “Aile Aidiyeti Ölçeği” ve “İlişki Ölçekleri Anketi” şeklindedir. Verilerin analizinde SPSS Statistics 22.0 programı kullanılmıştır. Sonuçlar incelendiğinde güvenli aile aidiyeti ile bağlanma stilleri toplam puanı arasında pozitif yönde bir ilişki olduğu görülmektedir. Aile aidiyeti düzeyi arttıkça bireylerin güvenli bağlanma stiline sahip olma durumları da artıyor denilebilmektedir.

Anahtar Kelimeler

Aile, Aile aidiyeti, Bağlanma, Bağlanma stilleri

The Relationship Between University Students' Family Cohesion And Attachment Styles: The Case Of Istanbul

Öz

Family belonging; is the sense of belonging that an individual develops for his/her family. The closeness between the baby and the caregiver, which is formed in the first years of life and affects all relationships to be established in the future, is called attachment. These two concepts show their importance more in adolescence and early adulthood periods when the individual realizes identity formation. It is seen that individuals who grow up in families where family belonging is high and secure attachment relationships are supported gain many positive characteristics such as coping with problems, establishing healthy communication, receiving and showing support. The aim of this study is to examine the relationship between family belonging and attachment styles of university students between the ages of 18-25. The sample of the study consists of 305 students continuing their university education in Istanbul. Descriptive research method, one of the quantitative research methods, was used in this study. Data collection tools are “Demographic Information Form”, “Family Belonging Scale” and “Relationship Scales Questionnaire”. SPSS Statistics 22.0 program was used in the analysis of the data. When the results are examined, it is seen that there is a positive relationship between the total score of family belonging and the secure attachment style To sum up, it can be said that as the level of family belonging increases, individuals' having a secure attachment style also increases.

Anahtar Kelimeler

Family, Family belonging, Attachment, Attachment styles

Kaynakça

• Açıkel Gülel, E., & Daşbaş , S. (2019). Suça Sürüklenmiş Erkek Çocuklarla Aile Aidiyeti ve Yaşam Doyumu İlişkisi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 30(3): 965-987.
• Akkaş, İ. (2019). Cinsiyet ve Toplumsal Cinsiyet Kavramları Çerçevesinde Ortaya Çıkan Toplumsal Cinsiyet Ayrımcılığı. EKEV Akademi Dergisi: 97-118.
• Aksoy, A., & Temel, F. (2016). Ergen ve Gelişimi Yetişkinliğe İlk Adım (4. Baskı b.). İstanbul: Nobel Akademi Yayıncılık.
• Anıl, H. A. (2011). Kültürel Değişme Açısından Kuşaklar Arası Çatışma. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Aslantürk, H., Kesen, N. F., & Daşbaş, S. (2020). Üniversite Öğrencilerinin Aile Aidiyetinin Aileye İlişkin Değişkenler Açısından İncelenmesi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 31(4): 1579-1598.
• Baumeister, R., & Leary, M. (1995). The Need to Belong: Desire for Interpersonal Attachments as a Fundamental Human Motivation. Psychological Bulletin, The Amerikan Psychological Association, 117(3): 497-529.
• Bayer, A. (2018). Ailede Yaşanan Anlaşmazlıklar ve Çözüm Önerileri. ANTAKİYAT/Hatay Mustafa Kemal Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi: 215-234.
• Bowlby, J. (1988). Developmental Psychiatry Comes Of Age. The American Journal Of Psychiatry, 145(1): 1-10. Bowlby, J. (2012). Bağlanma. (T. V. Soylu, Çev.) İstanbul: Pinhan Pub.
• Bowlby, J. (2012a). Güvenli Bir Dayanak. (S. Güneri, Çev.) İstanbul: Psikoterapi Enstitüsü Eğitim Yayınları.
• Brown, S. L., & Manning, W. (2009). Family Boundary Ambiguity and the Measurement of Family Structure: The Significance of Cohabitation. Demography, 46(1): 85-101.
• Cooper, M. L., Shaver, P. R., & Collins, N. L. (1998). Attachment Styles, Emotion Regulation and Adjustment in Adoloescence. Journal of Personality and Social Psychology, 74(5):1380-1397.
• Çelikkaleli, Ö., & Avcı, R. (2016). Üniversite Öğrencilerinin Cinsiyet ve Toplumsal Cinsiyet Rollerine Göre Bağlanma Biçimlerinin İncelenmesi. Bilgisayar ve Eğitim Araştırmaları Dergisi, 4(7): 103-123.
• Demir, İ. (2010). Ergenlik Döneminde Bağlanma. T. Solmuş içinde, Bağlanma, Evlilik ve Aile Psikolojisi (s. 259-271). İstanbul: Sistem Yayıncılık.
• Diehl, M., Elnick, A., Bourb, L., & Labouvie-Vief, G. (1998). Journal of Personality and Social Psychology. Adult Attachment Styles: Their Relations to Family Context and Personality, 74(6): 1656-1669.
• DiTommaso, E., Brannen-McNulty, C., Ross, L., & Burgess, M. (2003). Attachment Styles, Social Skills And Loneliness In Young Adults. Personality And Individual Differences, 35(2):303-321.
• Duyan, V. (2010). Sosyal Hizmet Temelleri, Yaklaşımları, Müdahale Yöntemleri . Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği.
• Erikson, E. H. (1968). Identity: Youth and crisis. New York: W.W. Norton.
• Erözkan, A. (2011). Üniversite Öğrencilerinin Bağlanma Stilleri ve Karar Stratejileri. Uluslararası Avrasya Sosyal Bilimler Dergisi, 2(3):60-74.
• Hagerty, B. M., Williams, R., Coyne, J., & Early, M. (1996). Sense of Belonging And Indicators of Social and Psychological Functioning. Archives of Psychiatric Nursing, 10(4): 235-244.
• Hallaç, S., & Öz, F. (2014). Aile Kavramına Kuramsal Bir Bakış. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 6(2): 142-153.
• İlik, D. A. (2019). Ergenlerde Bağlanma Stilleri ve Aile Aidiyetinin Çeşitli Değişkenlere Göre İncelenmesi. Konya: Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
• Jansen, C., & Harris, O. (1986). Family Treatment in Social Work Practice. Itasca: Peacock.
• Karakuyu, M. & Güzel Yöndem,S.(2013).Türkiye’de Üniversite Öğrencilerinin Sosyokültürel Özelliklerinin Tespiti ve Analizi: İstanbul Örneği. Marmara Coğrafya Dergisi, Sayı: 27 .172- 192.
• King, V., Boyd, L., & Pragg, B. (2018). Parent-Adolescent Closeness, Family Belonging, and Adolescent Well-Being Across Family Structures. Journal of Family Issues, 39(7): 2007-2036.
• Kiremitçi, S. (2020). Lise öğrencilerinde aile aidiyeti ve şiddet eğilimi arasındaki ilişkinin incelenmesi. Konya: Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
• Koçak, R., & Karasu, H. (2016). Ergenlerde Özerkliğin Yordayıcısı Olarak Bağlanma Stilleri ve Proaktif Kişilik Yapılarının İncelenmesi. Kalem Eğitim ve İnsan Bilimleri Dergisi, 6(1): 195-236.
• Korkut, G., & Gençtürk, Z. (2020). Üniversite Öğrencilerinin Yalnızlık Düzeyleri İle Aile Aidiyeti Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 8(24): 209-231.
• Koser, İ. E., & Barut, Y. (2020). Üniversite Öğrencilerinin İletişim Becerileri, Problem Çözme Becerileri Ve Bağlanma Stilleri İlişkisi. OPUS–Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 15(23): 1765-1789.
• Main, M. (1990). Cross-cultural studies of attachment organization: Recent studies, changing methodologies, and the. Human Development, 38-61.
• Masterson, J. (2013). Bağlanma Kuramı ve Nörobiyolojik Kendilik Gelişimi Açısından Kişilik Bozuklukları. (H. Şentürk, Çev.) İstanbul: Litera Yayıncılık.
• Mavili Aktaş, A. (2004). Aile Terapisinde Sosyal Hizmet Yaklaşımı. Aile ve Toplum, 7(7).
• Mavili, A., Kesen, N. F., & Daşbaş, S. (2014). Aile Aidiyeti Ölçeği: Bir Ölçek Geliştirme Çalışması. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi,33: 29-45.
• Öngider, N. (2013). Boşanmanın Çocuk Üzerindeki Etkileri. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 5(2): 140-161. Özgüven, İ E.(2001). Ailede İletişim ve Yaşam. Ankara: PDREM Yayınları; p.3-348.
• Subaşı, N. G., & Kazan, H. (2020). Çocukluk Dönemi Bağlanma Stillerinin Yetişkin İletişimindeki Etkisi. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication, 10(2): 147-162.
• Şahin, S., & Aral, N. (2012). Aile İçi İletişim. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 1(3): 55-66. Tezel, A. (2006). Aile içi İletişim. Journal of Human Sciences, 8(1)