Evaluation of the children on trial in the Ankara 1st children s High Criminal Court for peer abuse

Yıl 2012, Cilt: 47 Sayı: 4, 283 - 289, 01.12.2012

Hasan Atakan Şengül Nergis Cantürk Gürol Cantürk Rukiye Dağalp

https://doi.org/10.4274/tpa.909

Öz

Aim: Children performing acts defined as criminal law are the children who are dragged into crime When the victim of the identified actions are children both the number of children who need protection and who are dragged into crime increases and the victim of both sides in the incident become children Material and Method: The case files and cartons of decisions of 188 events sentenced in the Ankara 1st Children rsquo;s High Criminal Court for 4 year period between 2007 2010 in which victims are in the pediatric age group were retrospectively examined Results: All of the children in the proceedings are male The average age of children dragged into crime is 15 95 and the average age of children who are victims is 13 85 So all of the children dragged into crime have poor economic status; 50 5 of the trial offences are crimes against property 39 8 are sexual offenses and 8 6 are crimes against person Only the 26 9 of the defendants rsquo; student lives continue 37 6 of the defendants are workers 45 2 of our events was sentenced with conviction 32 8 was fined or probated 22 was acquittaled or dropped by the court Forty seven percent of the trials were concluded in a year Conclusions: The circle of friends is as important as the family structure socio cultural status and education regarding the juvenile delinquency Family support and educational programs have a significant place concerning the prevention of crime When the prevention of crime is successfully managed in coequal delinquency protection will be provided for both the children dragged into crime and the children who are victimized Turk Arch Ped 2012; 47: 283 9

Anahtar Kelimeler

-

Ankara 1 Çocuk Ağır Ceza Mahkemesi’nde akran istismarı nedeniyle yargılanan çocukların değerlendirilmesi

Öz

Amaç: Kanunlarda suç olarak tanımlanan fiilleri gerçekleştiren çocuklar suça sürüklenen çocuklardır Tanımlanan fiillerin mağduru da çocuk olduğunda hem korunmaya ihtiyacı olan hem de suça sürüklenen çocuk sayısı artmakta yaşanan olayın iki taraflı mağduru da çocuklar olmaktadır. 

Gereç ve Yöntem: İki bin yedi 2010 yılları arasındaki dört yıllık sürede Ankara 1 Çocuk Ağır Ceza Mahkemesi rsquo;nde karara bağlanan ve mağdurları da çocuk yaş grubunda bulunan 188 olgunun dava dosyaları ile karar kartonları geriye dönük olarak incelenmiştir.

Bulgular: Yargılaması yapılan çocukların tamamı erkektir Suça sürüklenen çocukların yaş ortalaması 15 95 yıl mağdur çocukların yaş ortalaması 13 85 yıl bulunmuştur Suça sürüklenen çocukların tamamının ekonomik durumu kötü olup yargılaması yapılan suçların 50 5 rsquo;i mala karşı işlenen suçlar 39 8 rsquo;i cinsel suçlar 8 6 rsquo;sı ise şahsa karşı işlenen suçlardır Sanıkların sadece 26 9 rsquo;unun öğrencilik yaşamı devam etmektedir 37 6 rsquo;sı ise işçidir Mahkeme tarafından olgularımızın 45 2 rsquo;si hakkında hapis cezası 32 8 rsquo;i hakkında para cezası ya da denetimli serbestlik 22 rsquo;si hakkında ise beraat ya da düşme kararı verilmiştir Davaların 47 42 rsquo;si bir yıl içerisinde sonuçlanmıştır.

Çıkarımlar: Çocuk suçluluğunda aile yapısı sosyo kültürel durum ve eğitim kadar arkadaş çevresi de önemlidir Suçun önlenmesi alanında aile desteği ve eğitim programları önemli bir yer tutar Akran suçluluğunda suçun önlenmesi başarıldığında hem suça sürüklenen çocuk hem de mağdur olan çocuğun korunması sağlanacaktır.

Anahtar Kelimeler

Çocuk suçluluğu, çocuk istismarı, mahkeme kararı

Kaynakça

• Unicef, 1989, http://www.unicef.org/turkey/crc/_cr23c.html. Erişim tarihi: 28.12.2011.
• http://www.mevzuat.adalet.gov.tr/html/1527.html. Erişim tarihi: 28.12.2011
• Işıktaç Y. Sosyolojik açıdan çocuk suçluluğu ve bir hukuk devleti olan Türkiye’de devletin cezalandırma yetkisini kullanış biçimi. Mevzuat Dergisi 1999; 13(2): 1-8.
• Pişkin M. Okul zorbalığı: tanımı, türleri, ilişkili olduğu faktörler ve alınabilecek önlemler. KUYEB Dergisi 2002; 2: 531-62.
• Craig WM, Pepler DJ. Identifying and targeting risk for involvement in bullying and victimization. Can J Psychiatry 2003; 48: 577-82.
• Rigby K. Consequences of bullying in schools. Can J Psychiatry 2003; 48:(9) 583-90.
• Çataloluk S. Çocuk suçluluğu, bilim uzmanlığı tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara, 1983.
• Pellegrini RJ, Roundtree T, Camagna TF, Queirolo SS. On the epidemiology of violent juvenile crime in America:a total arrest- referenced approach. Psychol Rep 2000; 86:(3 Pt 2) 1171-86.
• Akduman GG, Baran G. Suça karışan ve karışmayan 12-15 yaş grubundaki çocuklarda akran istismarının çeşitli ailesel özelliklerle ilişkisi. Anadolu Psikiyatri Derg 2011; 12(1): 76-83.
• Björkenstam E, Björkenstam C, Vinnerljung B, Hallqvist J, Ljung R. Juvenile delinquency, social background and suicide-a Swedish national cohort study of 992, 881 young adults. Int J Epidemiol 2011; 40(6): 1585-92.
• Wei HP, Yang FR. Social-psychological factors contributing to male juvenile delinquency. Zhongguo Dang Dai Er Ke Za Zhi 2011; 13(11): 904-7.
• http://www.turkis.org.tr/source.cms.docs/turkis.org.tr.ce/docs/file/ gidaharcama.pdf. Erişim tarihi: 04.01.2012.
• Ozen S, Ece A, Oto R, Tirasci Y, Goren S. Juvenile delinquency in a developing country: a province example in Turkey. Int J LawPsychiatry 2005; 28(4): 430-41.
• http://www.turkis.org.tr/source.cms.docs/turkis.org.tr.ce/docs/file/ aclikkasim11.doc. Erişim tarihi: 04.01.2012.
• Alikaşifoğlu M. Akran istismarı. Türk Ped Arş 2011; 46 (Özel Sayı): 31-4.
• Bozkurt S, Akbıyık A, Yüzük S, Beşer NG, Sağkal T. Bir yatılı bölge okulunda akran istismarı ve farkındalık eğitiminin etkisi. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi 2011; 14: 4.
• Kabasakal Z, Girli A, Okun B, Çelik N, Vardarlı G. Kaynaştırma öğrencileri, akran ilişkileri ve akran istismarı. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi 2008; 23: 169-76.
• Alikasifoglu M, Erginoz E, Ercan O, Uysal O, Kaymak DA, Iiter O. Violent behaviour among Turkish high school students and correlates of physical fighting. Eur J Public Health 2004; 14(2): 173-7.
• Güral B. Türkiye’de çocuk suçluluğu ve nedenleri-Erzurum örneği, yüksek lisans tezi, Polis Akademisi, Güvenlik Bilimleri Enstitüsü Suç Araştırmaları Anabilim Dalı, Ankara, 2009.
• Ok A. Kurumlar ve suçlu çocuklar. Ege Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Anabilim Dalı, İzmir, 1989: 5-67.
• Polat O. Suça itilen çocuklar, kriminoloji ve kriminalistik üzerine notlar. Ankara, Seçkin Yayıncılık, 2004:189-201.
• Farrington DP, Loeber R. Epidemiology of juvenile violence. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am 2000; 9(4): 733-48.
• Ellickson PL, Tucker JS, Klein DJ. High-risk behaviors associated with early smoking: results from a 5-year follow-up. J Adolesc Health 2001; 28(6): 465-73.
• Güngör M. Evrensel bir sorun olarak çocuk suçluluğu ve sokakta çalışan ve yaşayan çocuklar. ADYÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 2008; 1(1): 25-43.
• Selvi Y, Aydın A, Kılıç S, Özdemir PG. Çocuk suçluluğunda sosyal ve coğrafi bölgenin belirleyici rolü. Düşünen Adam: Psikiyatri ve Nörolojik Bilimler Dergisi 2011; 24(2): 165-6.
• Aebi M, Vogt G, Plattner B, Steinhausen HC, Bessler C. Offender types and criminality dimensions in male juveniles convicted of sexual offenses. Sex Abuse 2012; 24(3): 265-88.
• Soyaslan D. Suçluluğun faktörleri ve suçluluğun bireysel faktörleri, kriminoloji (Suç ve Ceza Bilimleri). 2. baskı, Ankara: Adalet Matbaacılık, 1998: 43-96.
• Savaşır Y. Suçlu çocuklarda atipik aile faktör, aile yazıları-3. İçinde: Dikeçligil B, Çiğdem A (yazarlar). Birey, Kişilik ve Toplum der. Ankara: Aile Araştırma Kurumu Başkanlığı Yayınları, 1991: 22-7.
• Özsan M. Çocuk suçlarında aile ve anne-baba ilişkilerinin rolü, aile yazıları-3. İçinde: Dikeçligil B, Çiğdem A (yazarlar). Birey, Kişilik ve Toplum der. Ankara: Aile Araştırma Kurumu Başkanlığı Yayınları, 1991: 33-40.
• Schroeder RD, Osgood AK, Oghia MJ. Family transitions and juvenile delinquency. Sociol Inq 2010; 80(4): 579-604.
• Perkins SC, Cortina KS, Smith-Darden JP, Graham-Bermann SA. The mediating role of self-regulation between ıntrafamilial violence and mental health adjustment in incarcerated male adolescents. J Interpers Violence 2012; 27(7): 1199-224.
• Öter A. Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenleri- Antalya Örneği. Yüksek Lisans Tezi. Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta, 2005.
• Ergündüz ŞZ. Çocuk suçluluğunda çocuk istismarı olgularının değerlendirilmesi. Doktora tezi, İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul, 2010.
• Cantürk N, Koç S. Adli tıp kurumunda değerlendirilen cinsel suç sanıklarının sosyo-demografik özellikleri ve psikiyatrik profilleri. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Mecmuası 2010; 63(2): 49-53.
• Göker Z, Hesapçıoğlu ST, Sarp KS, Kandil ST. KTÜ Tıp Fakültesi Çocuk-Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları polikliniğine son iki yılda başvuran adli olguların değerlendirilmesi, Adli Tıp Dergisi 2006; 20(3): 1-5.
• Dülger HE, Hancı İH, Ertürk S, Coşkunal H. 1998-1991 yılları arasında suç işledikleri iddiasıyla Elazığ’da farik-i mümeyyizlik muayenesi için gönderilen çocukların demografik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 1992; 8: 131-6.
• Karagöz YM, Atılgan M. Antalya’da 1987-1993 yıllarında farik-i mümeyyizlik muayenesi yapılan 1408 olgunun retrospektif değerlendirilmesi. 1. Ulusal Adli Tıp Kongresi: Poster bildiri, İstanbul 1994: 337-42.
• Tunalı İ, Kendi Ö, Bilge Y, Bengidal S, Demirel B. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalı’na 1989-1993 tarihleri arasında mahkemelerce fark ve temyiz muayenesinin yapılması için gönderilen 50 vakada çocuk suçluluğunun değerlendirilmesi 1.Ulusal Adli Tıp Kongresi. İstanbul, 1994: 363-7.
• Yavuz C, Hancı İH, Çakmak A, Arısoy Y, Ege B. 1991-1993 yılları arasında İzmir’de Çocuk Suçluluğu. 1. Adli Bilimler Kongresi, Adana, 1994: 151-4.
• Akyüz G, Beyaztaş FY, Kuğu N, Analan E, Doğan O. Suç işledikleri iddiasıyla muayeneye gönderilen cocuk ve ergenlerde sosyodemografik ve klinik özelliklerin değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni 2000; 5(2): 70-5.
• Savran B, Çekin N, Özdemir MH, Şen F. Adana’da 1994 yılında farik-i mümeyyizlik muayeneleri yapılan olguların değerlendirilmesi. 8. Ulusal Adli Tıp Günleri, Antalya, 1995: 289-93.
• Tıraşçı Y, Gören S. 1985-1994 yılları arasında Diyarbakır’da yargıya intikal eden çocukların işledikleri suçların sıklığı ve demografik özellikleri. 8.Ulusal Adli Tıp Günleri, Antalya, 1995: 295-98.
• Turla A, Böke Ö, Başar Y, Uslu K. Samsun’da farik ve mümeyyizlik muayenelerinin sosyodemografik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 2002; 16(1): 32-9.
• Tuğ A, Balseven A, Özdemir Ç, Hancı İH. 1996-1999 Çocuk suçluluğu profili. 9. Ulusal Adli Tıp Günleri, Antalya 2001: 80-3
• Gündoğmuş ÜN, Çolak B, Boz H, Biçer Ü. 1996-2001 yıllarında Kocaeli’nde yapılan farik-i mümeyyizlik muayenelerinin değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 2003; 17(2): 1-7.
• Dirol F, Cantürk G, Küçüker H. 1997-1999 yıllarında Elazığ İli Adli Tıp Şube Müdürlüğünde farik ve mümeyyizlik muayenesi yapılan olguların değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp Dergisi 2002; (2)2: 43-6.
• Çoltu A, Hancı İH, Ege B, Demircan S. 1988-1992 yılları arasında Bursa’da farik-i mümeyyizlik muayenesine gönderilen çocukların demografik özellikleri. 7. Ulusal Adli Tıp Günleri, Antalya 1993: 51-8.
• Hancı İH, Ege B. İzmir’de suç işleyen çocukların sosyolojik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 1993; 9: 3-9.
• Hancı İH, Aktaş EÖ, Keleş H, ve ark. İzmir Çocuk Mahkemesinde davaları sonuçlanan çocukların demografik özellikleri: 1991-1993. Adli Tıp Dergisi 1994; 10: 29-35.
• Hapçıoğlu B, Aysan MK, Güray Ö. Çocuk suçları ve çevre. Adli Tıp Dergisi 1995; 11: 47-54.
• Yağmur F, Renklidağ T, Cantürk G. Ankara Üniversitesinde 1992- 2002 yılları arasında yapılan farik ve mümeyyizlik muayenelerinin değerlendirilmesi. Adli Psikiyatri Dergisi 2004; 1(1): 15-20.
• Cantürk G. Çocuk suçluluğunda adli psikiyatrik değerlendirme. STED 2005; 2: 31-5.
• Çoğan O. Çocuk suçluluğunun değerlendirilmesi ve Edirne Ceza Mahkemelerinde açılan davaların bu yönden incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi, Disiplinlerarası Adli Tıp Anabilim Dalı, Ankara, 2006.
• Kunt V. Suç ve çocuk. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara, 2003.
• Uluğtekin S. Toplumsallaşma ve yeniden toplumsallaşma: soruna kuramsal yaklaşım, hükümlü çocuk ve yeniden toplumsallaşma. Ankara: Bizim Büro, 1991: 26-56.
• Schwalbe CS, Gearing RE, Mackenzie MJ, Brewer KB, Ibrahim R. A meta-analysis of experimental studies of diversion programs for juvenile offenders. Clin Psychol Rev 2012; 32(1): 26-33.