Presentation of Violence in Turkish Cinema: A Content Analysis on Film Trailers

Yıl 2024, Cilt: 09 Sayı: 20, 228 - 251, 31.01.2024

Burak İli

https://doi.org/10.37679/trta.1393624

Öz

The relationship between media and violence is complex and multifaceted. Media produces and presents various forms of violent content through news, television, film, the internet, social media, video games, and other communication channels. The representation of violence in the media, the effects of these representations on viewers, and the social responsibility of media stakeholders are important aspects to understand the relationship between media and violence. This research focuses on examining the use of violence as a marketing tool in Turkish cinema through film trailers. In this study, the aim is to reveal how elements of violence are presented to millions of viewers through film trailers and to provide solutions. Content analysis is conducted using quantitative research designs. According to the data obtained, it is determined that violence elements are most prominently featured in film trailers of the comedy genre. Additionally, it is found that physical violence is the most prevalent type in film trailers, with perpetrators and victims predominantly being male. Furthermore, it is concluded that the violence content in film trailers is presented in a dramatized manner, both for comedic effect and to capture the audience's interest. In this context, the role of film trailers and cinema in normalizing violence and desensitizing viewers is an important issue that requires consideration. Taking social responsibility in producing media content, taking urgent and significant steps such as preventing the normalization of violence, and raising awareness among viewers will be crucial in addressing this matter.

Anahtar Kelimeler

Violence, Turkish Cinema, Film Trailers, Media, Content Analysis

Türk Sinemasında Şiddetin Sunumu: Film Fragmanları Üzerine Bir İçerik Analizi

Öz

Medya ve şiddet arasındaki ilişki karmaşık ve çok yönlüdür. Medya haber, televizyon, film, internet, sosyal medya, video oyunları ve diğer iletişim araçları üzerinden çeşitli şiddet içerikleri üretmekte ve sunmaktadır. Medyada şiddetin temsil biçimi, bu temsillerin izleyiciler üzerindeki etkileri, medya paydaşlarının toplumsal sorumluluğu gibi konular, medya ve şiddet ilişkisini anlamak adına önemlidir. Bu kapsamda ele alınan bu araştırma, Türk sinemasında şiddetin pazarlama aracı olarak kullanımını film fragmanları üzerinden incelemektedir. Şiddet unsurlarının, fragmanlar üzerinden milyonlarca seyirciye nasıl sunulduğunu ortaya çıkararak çözüm önerileri sunmayı amaçlayan bu çalışmada, nicel araştırma desenlerinden yararlanılarak içerik analizi gerçekleştirilmiştir. Elde edilen veriler doğrultusunda, şiddet unsurlarına en fazla komedi türündeki film fragmanlarında yer verildiği belirlenmiştir. Bunun yanı sıra, film fragmanlarında en çok fiziksel şiddet türlerine yer verildiği ve şiddeti uygulayanların da şiddet uygulananların da ağırlıklı olarak erkekler olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca, film fragmanlarındaki şiddet içeriklerinin gerek güldürü unsuru olarak gerekse seyircide ilgi uyandırma amacıyla dramatize edilerek sunulduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bu çerçevede, film fragmanlarının ve sinemanın şiddetin normalleştirilmesi ve izleyicinin duyarsızlaştırılmasındaki rolü, üzerine düşünülmesi gereken önemli bir konudur. Toplumsal bir sorumlulukla medya içeriği üretmek, şiddetin normalleşmesini engellemek ve izleyicileri bilinçlendirmek, bu konuda atılacak acil ve önemli adımlar olacaktır.

Anahtar Kelimeler

Şiddet, Türk Sineması, Film Fragmanları, Medya, İçerik Analizi

Kaynakça

• Allen, J. J., Ash, S. M., & Anderson, C. A. (2022). Who finds media violence funny? Testing the effects of media violence exposure and dark personality traits. Psychology of Popular Media, 11(1), 70-81.
• Anderson, C. A., Berkowitz, L., Donnerstein, E., Huesmann, L. R., Johnson, J. D., Linz, D., . . . Wartella, E. (2003). The influence of media violence on youth. Psychological Science in the Public Interest, 4(3), 81-110.
• Avrich, B. (2002). Selling the sizle: The magic and logic of entertainment marketing. Toronto: Maxworks
• Bandura, A. (1971). Social learning theory. New York: General Learning Press.
• Bandura, A., Ross, D., & Ross, S. A. (1963). Imitation of film-mediated aggressive models. The Journal of Abnormal and Social Psychology, 66(1), 3-11
• Batalina, K., & Kostiuk, N. (2022). Violence in the context of world cinema history. Bulletin of Kyiv National University of Culture and Arts Series in Audiovisual Art and Production, 5(1), 54-63.
• Box Office Türkiye. (2023, Eylül 13). Türk Filmleri Seyirci Rekoru - İlk 100 (1989'dan günümüze). Box Office Türkiye: https://boxofficeturkiye.com/tum-zamanlar/seyirci-rekorlari/turk-filmleri adresinden alınmıştır
• Bushman, B. J. (2016). Violent media and hostile appraisals: A meta‐analytic review. Aggressive Behavior, 42(6), 605-613
• Cantor, J. (2000). Media violence. Journal of Adolescent Health, 27(2), 30-34.
• Carter, C., & Weaver, C. K. (2003). Violence and the media. Buckingham: Open University Press.
• Creswell, J. (2002). Research design: Qualitative, quantitative and mixed method approaches. London: Sage Publications
• Devlin, M. B., Chambers, L. T., & Callison, C. (2011). Targeting mood: Using comedy or serious movie trailers. Journal of Broadcasting & Electronic Media, 55(4), 581-595
• Erdem, M. N. (2020). Medya içeriğinde şiddetin sunumu üzerine argümantatif bir çalışma. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(2), 1198-1217
• Faber, R. J., & O'Guinn, T. C. (1984). Effect of media advertising and other sources on movie selection. Journalism Quarterly, 61(2), 371-377
• Fanti, K. A., Vanman, E., Henrich, C. C., & Avraamides, M. N. (2009). Desensitization to media violence over a short period of time. Aggressive Behavior: Official Journal of the International Society for Research on Aggression, 35(2), 179-187
• Felson, R. B. (1996). Mass media effects on violent behavior. Annual Review of Sociology, 22(1), 103-128.
• Gerbner, G., Gross, L., Eleey, M. F., Jackson-Beeck, M., Jeffries-Fox, S., & Signorielli, N. (1977). TV violence profile no. 8: The highlights. Journal of Communication, 27(2), 171-180.
• Gerbner, G. (1994). There is no free market in television. Hofstra Law Review, 22(4), 879-884.
• Greene, K., & Krcmar, M. (2005). Predicting exposure to and liking of media violence: A uses and gratifications approach. Communication Studies, 56(1), 71-93
• Grønstad, A. (2008). Transfigurations: Violence, death and masculinity in American cinema . Amsterdam: Amsterdam University Press
• Grønstad, A. (2008). Transfigurations: Violence, death and masculinity in American cinema . Amsterdam: Amsterdam University Press
• Hamilton, J. T. (2000). Channeling violence: The economic market for violent television programming. Princeton: Princeton University Press
• Hamilton, J. T. (2000). Channeling violence: The economic market for violent television programming. Princeton: Princeton University Press
• Hoyt, J. L. (1970). Effect of media violence “justification” on aggression. Journal of Broadcasting & Electronic Media, 14(4), 455-464
• Jerrick, D., & Crosby, E. (2013). The effectiveness of film trailers: Evidence from the college student market. UW-L Journal of Undergraduate Research(16), 1-13
• Kahya, Y. (2018). Medyanın gençler üzerinde sosyal sapma ve şiddet bağlamında etkileri. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 1(45), 43-57
• Kalkan, H. S. (2018). Şiddet mi? Hani nerede? Psikesinema Dergisi(15), 70-76
• Kernan, L. (2004). Coming attractions: Reading American movie trailers. Austin: University of Texas Press
• Kılınçarslan, Y. (2015). Sinemada bir pazarlama unsuru olarak film fragmanları. Karadeniz Teknik Üniversitesi İletişim Araştırmaları Dergisi, 5(2), 32-53.
• Kittler, F. (2009). Towards an ontology of media. Theory, Culture & Society, 26(2-3), 23-31
• Krahé, B. (2017). Media violence use as a risk factor for aggressive behaviour in adolescence. W. Stroebe, & M. Hewstone içinde, European Review of Social Psychology (s. 71-106). London: Routledge.
• Krippendorff, K. (2018). Content analysis: An introduction to its methodology. London: Sage Publications
• Kronja, I. (2006). The aesthetics of violence in recent Serbian cinema: Masculinity in crisis. Film Criticism, 30(3), 17-37
• Küçük Durur, E. (2022). Kabullenilmiş şiddet olarak Stockholm sendromu ve sinema filmlerinde Stockholm sendromlu kadın temsili. Advances in Women's Studies, 4(2), 45-48.
• Modig, E., Dahlén, M., & Colliander, J. (2014). Consumer-perceived signals of ‘creative’versus ‘efficient’advertising: Investigating the roles of expense and effort. International Journal of Advertising, 33(1), 137-154.
• Murray, J. P. (2008). Media violence: The effects are both real and strong. American Behavioral Scientist, 51(8), 1212-1230.
• Mutlu, E. (1997). Televizyon, çocuklar ve şiddet. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi|(4), 41-77.
• Orta, N. (2020). Komedi filmlerinde şiddetin sunumu: Türkiye’de en çok izlenen komedi filmleri üzerine içerik analizi. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi(34), 354-376.
• Özer, Ö. (2017). Medyada şiddet kullanımı: Şiddet ekonomisi, medyanın ideolojik şiddeti ve yetiştirme kuramı açısından bir değerlendirme. Marmara İletişim Dergisi(27), 1-19
• Reid, P., & Finchilescu, G. (1995). The disempowering effects of media violence against women on college women. Psychology of Women Quarterly, 19(3), 397-411.
• Riffe, D., Lacy, S., & Fico, F. G. (2005). Analyzing Media Messages: Using Quantitative Content Analysis in Research. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates Publishers
• Rosita, E., & Prathisara, G. (2022). Representation of violence value in Joker Film. Commicast, 3(1), 92-104.
• Schooler, C., & Flora, J. A. (1996). Pervasive media violence. Annual Review of Public Health, 17(1), 275-298
• Shomron, B., & Schejter, A. (2021). Violence and crime as inhibitors of capabilities: the case of Palestinian-Israelis and Israeli mass media. The Communication Review, 24(2), 167-191.
• Siddegowda, S. (2023). Cinema and the non-violence versus violence discourse: a review of the film RRR. Media Asia, 50(3), 492-497.
• Söğütlüler, T., & Başer, E. (2023). Reklam unsuru olarak fragmanlar: Dijital platformlarla birlikte fragmanların değişen yapısı. Kocaeli Üniversitesi İletişim Fakültesi Araştırma Dergisi(22), 171-190
• Stemler, S. (2000). An overview of content analysis. Practical Assessment, Research and Evaluation, 7(1), 1-6.
• Suckfüll, M., & Moellering, K. (2015). The differential success of movie trailers. Journal of Retailing and Consumer Services(22), 138-144
• Takahashi, J., Hasegawa, K., Sugiyama, K., & Watanabe, M. (2000). A new movie summarization algorithm for effective movie selection: Toward human content interfacedesign. Bulletin of Japanese Society for Science of Design, 142(1), 41-50
• Taylan, H. (2010). Medyada şiddet efsanesi: Eleştirel bir giriş. Selçuk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, (24), 275-278
• Trend, D. (2008). Medyada şiddet efsanesi: Eleştirel bir giriş. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları
• Uysal, M. (2006). Medya ve şiddet. Toplumsal Bir Sorun Olarak Şiddet Sempozyumu, (s. 121-128). Ankara.
• Wasko, J. (2004). How Hollywood works. London: Sage Publications
• Willis, E., & Strasburger, V. C. (1998). Media violence. Pediatric Clinics of North America, 45(2), 319-331.
• Yılmazok, L. (2016). Dağılan beyin parçalarına gülmek: Quentin Tarantino filmlerinde şiddet ve mizah. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi(25), 179-193.