TÜRKİYE’DE SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA GÖSTERGELERİNİN ANALİZİ: SOSYAL REFAH VE SOSYAL HİZMETLER

Emine Özmete; Pınar Özdemir

Derleme

An Analysis on Sustainable Development Indicators in Turkey: Social Welfare and Social Services

Yıl 2015, Cilt: 26 Sayı: 1, 111 - 130, 30.04.2015

Emine Özmete Pınar Özdemir

Öz

Sustainable
Development is a multidimensional concept. Evaluation in the way of economical,
social, environmental and political indicators of sustainable development that
constitute a general framework to explain development and social welfare of
countries. Dealing of social welfare and social work in the way of sustainable
development indicators provide to be formed concept integrity. In this study,
sustainable development indicators part from subtitles as economical, social,
environmental and political that provide to be formed frame relation to current
situation for development about this issues. At the same time, current
situation evaluate as sustainable development from the point of social welfare,
social work and social political.

Anahtar Kelimeler

Sustainable development, social welfare, social services, social policy

Kaynakça

Allen Meares P., Deroos Y. (1997). TheFuture of the Social Work Profession. In M. Reisch & E. Gambrill (Eds.), Social Work in the 21st Century, Pine: Forge Press.
Ashford, D. E. (1988) Decentralizing Welfare State, Social Policies and Intergovernmental Politics. In B. Dente & F. Kobellberg(Eds.), The Dynamics of Instutional Change, Local Government Reor- ganization in Western Democracies, Sage Modern Politics, Lohdoh, Volume 19.
Barder, O. (2012, Nisan) Sustainable Development, http://www.theguardian.com/ profile/owen-barder, Erişim Tarihi Nisan, 21, 2014.
Bayındırlık ve İskân Bakanlığı. (2009), Kentsel Yoksulluk, Göç ve Sosyal Politikalar, Kentleşme Şurası. Ankara.
Çelik, Y. (2006). Sürdürülebilir Kalkınma Kavramı ve Sağlık, Hacettepe Sağlık İdare- si Dergisi, 9(1), 12-13.
Coşkun, S., Güneş, S. (2011). Dünyadaki Gelişmeler Çerçevesinde Ülkemizdeki Sosyal Yardımları İyileştirme Çabalarının Değerlendirilmesi. Dasgupta, P. and Heal, G. (1979), Economic Theory and Exhaustible Resources, Oxford, U. K: Cambridge University Press,
De Kruijf, H. A. and Van Vuuren D. P. (1998). Following Sustainable Development In Relation ToThe North-South Dialogue: Ecosystem Health And Sustainability Indicators. Ecotoxicology and Environmental Safety, (40), 4–14.
DDK. (2009), Türkiye’de Sosyal Yardımlar ve Sosyal Hizmetler Alanındaki Yasal ve Kurumsal Yapının İncelenmesi, Aile, Çocuk, Özürlü, Yaşlı ve Diğer Kişilere Götürülen Sosyal Hizmetlerin ve Sosyal Yardımların Genel Olarak Değerlendirilmesi, Bu Hizmetlerin Düzenli ve Verimli Şekilde Yürütülmesinin ve Geliştirilmesinin Sağlanması Raporu Özeti.
DPT. (2010). Uzun Vadeli Strateji ve Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı, Ankara.
Ergun, D. (1995). Sosyoloji ve Tarih: Sosyolojide Yöntem Sorunu. Ankara: İlke Kitabevi Yayınları, 26(3), 13.
Ersöz, H. Y. (2004). İngiltere, İsveç ve Türkiye Örneği, Sosyal Politika Perspektifinden Yerel Yönetimler, İstanbul: Filiz Kitabevi.
Es, M. (2007). Kentsel Yoksulluğun Azaltılmasında Sosyal Belediyeciliğin Rolü, Yerel Siyaset Dergisi, 36.
Es, M. (2008). Osmanlı Devletinde Mahalli İdareler, Yerel Siyaset Dergisi, 27.
Falay, N. and Varcan, N. (2009). Yerel Yö- netimler, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, No:8.
FAO/RAPA. (1988), Participatory Monito- ringand Evaluation. Handbookfor Training Field Workers, Bangkok, Thailand: FAO/ RAPA Publication, No: 2.
Friedlander W. A. (1961). Introduction to Social Welfare, Englewood Cliffs, N. J.
Geray, U. (1991). Ekonomi, İstanbul: İstan- bul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları No:408.
Güler, B. A. (2003). Ulusal Birliği Tehdit Ediyor. Cumhuriyet Gazetesi, 6.
Hagenbuch, W. (1958). Social Economics. Nisbet, Welwyn, 205.
İlter, O. (2009). Sosyal Yardım Alanında SYDV ve STK İşbirliği, Sorunlar, Çözüm Önerileri. Sosyal Yardım Uzmanlık Tezi, T.C Başbakanlık Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Genel Müdürlüğü, Ankara.
İlkin, A. (1979). Kalkınma ve Sanayi Ekonomisi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi İlahayat Fakültesi, 2691(3), No: 453.
Jacob T. J. and Abel R. (2002). Sustainable Development And Health: An Indian Perspective. Lancet 360(24), 638-639.
Jeffery J. (2006). Governance For A Sustainable Future. Public Health 120(1), 604-608.
Karakış, E. (2009). Küreselleşen Dünya Yönetiminde Yerel Yönetimler Bağlamında Sosyal Politika. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniversitesi, Sivas.
Kjbellberg, F. (1992). Local Government Reorganization and Development of the Welfare State Journal of Public Policy, 5(2).
Koç, İ. (2008). Türkiye Sağlık araştırması. Türkiye’nin Demoğrafik Dönüşümü, 82-87.
Kongar, E. (1998). Kalkınma ve Gelişme Stratejilerinde Türkiye Örneği. Kültür Girişimi Kültür Politikaları Uluslararası Sempozyumu: İstanbul, http://www.kongar.org/ makaleler/mak, Erişim Tarihi: 12.02.2014
Kongar, E. (1972). Çağdaş Türk Toplumunda Bilgiler Sistemi ve Toplumsal Değişme. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Koray, M. (1996). Sosyal Devlet Kavramında Yeni Gelişmeler. Sosyal Politika Tartışmaları, Sosyal Devlet ve Sosyal Güvenlik Kuruluşları. Türkiye İşçi Emeklileri Cemiyeti Yayınları (4), 15-23.)
Litsios, S. (1994). Sustainable Development Is Healthy Development. World Health Forum, 15(2), 193-195.
Lund, B. (2002). Understanding State Welfare, Social Justice or Social Exclusion. SAGE Publications, 1(1).
Marshall T. H. (1965). Citizenship and Social Class. In T. H. Marshall (Eds.), Class, Citizenship and Social Development, New York: Anchor Books, 71-134.
Nemli, E. (2006). Sürdürülebilir Gelişme: Ekonomi İle Çevre Arasındaki Denge 5.
Norton, B. and Toman M. (1997). Sustainability: Ecologicaland Economical Perspectives. Land Economics, 73(4), 553-68.
Oakley, P. and Garforth, C. (1985). Guide to Extension Training. FAO Training Series, Italy: Roma, 11.
Over, M. (1991). Economics for Health Sector Analysis. Washington: The World Bank Press.
Özcan, A. (2002). Küreselleşme ve Milli Devletlerin Akıbeti. İstanbul: Bakış Yayınları, 11-12.
Perman, R., Ma Y. J., Mcgıluray M. (1999). Common Natural Resource and Environmental Economics. New York: Longman.
Porritt, J. (2005). Healthy Environment – Healthy People: The Links Between Sustainable Development And Health. Public Health 119, 952-953. Price C. and Dube P. (1997). Sustainable Development And Health: Concepts, Principles And Framework For Action For European Cities And Towns. Series: 1
Rae, M. (2006). Health İnequalities – A Sustainable Development İssue. Public Health, 20.
Savaş, F. V. (1979). Kalkınma Ekonomisi. İstanbul: Nihad Sayar Yardım Vakfı Yayınları, 315(1), 547.
Şahin, F. (2000). Sosyal Hizmet Mesleğinin Doğası ve Paradigmaları. Prof Dr. Sema Kut’a Armağan. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Hizmetler Yüksekokulu Yayını 4(1), 60-71.
Solow R. (1974). The Economics of Resourcesor the Resources of Economics. U.S.A: The American Economic Review, 64, 1-14.
Solow, R. (1970). Technical Progress and Productivity Change, Growth Economics, A. Sen (Eds.), Middlesex: Penguin Books.
Tatar, M. (1992). Health For All By TheYear 2000 and Primary Health Care: The Turkish Case. Published Thesis in Social Policy and Administration, University of Nottingham, Nottingham, U.K.
Titmuss, R. M. (1974). Social Policy: An Introduction, In Brian Ab el- Smith- Kay Titmuss (Eds.), London. Türkiye İstatistik Kurumu. (Mart, 2014). 2003-2012 İstatistiki Göstergeler, Ankara, No: 3361.
Weaver J. H., Rockand M. T., Kusterer K. (1977). Achieving Broad-Based Sustainable Development. U.S.A: Kumarian Press.
Wilensky H. L. and Lebeaux C. N. (1958). İndustrial Society and Social Welfare, p.138, 139.
Yale, L. J. (1964-1965). Individual Rights and Social Welfare. The Emerging Legal Issues.
Yamane, T. (1967). Elemantary Sampling Theory. In E. W. Cliffs (Eds.), Printice Hall, NT.
Yazgan, T. (1992). İktisatçılar İçin Sosyal Güvenlik. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yayınları, 274.
Yıkmaz, R. F. (2011). Sürdürülebilir Kalkınmanın Ölçülmesi ve Türkiye İçin Yöntem Geliştirilmesi. Uzmanlık Tezi, TODAİ, Ankara.
Zastrow C. and Bowker L. (1984). Social Problems: Issues and Solutions. Chicago: Nelson Hall, 604.
Zengin, E., Şahin A., Özcan S. (2012). Türkiye’de Sosyal Yardım Uygulamaları, 19(2).

TÜRKİYE’DE SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA GÖSTERGELERİNİN ANALİZİ: SOSYAL REFAH VE SOSYAL HİZMETLER

Yıl 2015, Cilt: 26 Sayı: 1, 111 - 130, 30.04.2015

Emine Özmete Pınar Özdemir

Öz

Sürdürülebilir kalkınma, çok boyutlu bir kavramdır. Sürdürülebilir kalkınmanın ekonomik, sosyal, çevresel ve politik belirleyiciler açısından değerlendirilmesi, ülkelerin gelişmişlik ve sosyal refah düzeylerini açıklamak için genel bir çerçeve oluşturmaktadır. Sürdürülebilir kalkınmanın belirleyicileri açısından sosyal refah ve sosyal hizmetlerin ele alınması kavram bütünlüğünün oluşmasını sağlamaktadır. Bu çalışmada sürdürülebilir kalkınma göstergeleri ekonomik, sosyal, çevresel ve politik olmak üzere alt başlıklara ayrılarak, Türkiye’de bu göstergeler bağlamında kalkınma açısından mevcut duruma ilişkin bir çerçeve çizilmiştir. Aynı zamanda mevcut durum sürdürülebilir kalkınmanın araçları olarak sosyal refah, sosyal hizmetler ve sosyal politika açısından değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Sürdürülebilir kalkınma, sosyal refah, sosyal hizmetler, sosyal politika

Kaynakça

Allen Meares P., Deroos Y. (1997). TheFuture of the Social Work Profession. In M. Reisch & E. Gambrill (Eds.), Social Work in the 21st Century, Pine: Forge Press.
Ashford, D. E. (1988) Decentralizing Welfare State, Social Policies and Intergovernmental Politics. In B. Dente & F. Kobellberg(Eds.), The Dynamics of Instutional Change, Local Government Reor- ganization in Western Democracies, Sage Modern Politics, Lohdoh, Volume 19.
Barder, O. (2012, Nisan) Sustainable Development, http://www.theguardian.com/ profile/owen-barder, Erişim Tarihi Nisan, 21, 2014.
Bayındırlık ve İskân Bakanlığı. (2009), Kentsel Yoksulluk, Göç ve Sosyal Politikalar, Kentleşme Şurası. Ankara.
Çelik, Y. (2006). Sürdürülebilir Kalkınma Kavramı ve Sağlık, Hacettepe Sağlık İdare- si Dergisi, 9(1), 12-13.
Coşkun, S., Güneş, S. (2011). Dünyadaki Gelişmeler Çerçevesinde Ülkemizdeki Sosyal Yardımları İyileştirme Çabalarının Değerlendirilmesi. Dasgupta, P. and Heal, G. (1979), Economic Theory and Exhaustible Resources, Oxford, U. K: Cambridge University Press,
De Kruijf, H. A. and Van Vuuren D. P. (1998). Following Sustainable Development In Relation ToThe North-South Dialogue: Ecosystem Health And Sustainability Indicators. Ecotoxicology and Environmental Safety, (40), 4–14.
DDK. (2009), Türkiye’de Sosyal Yardımlar ve Sosyal Hizmetler Alanındaki Yasal ve Kurumsal Yapının İncelenmesi, Aile, Çocuk, Özürlü, Yaşlı ve Diğer Kişilere Götürülen Sosyal Hizmetlerin ve Sosyal Yardımların Genel Olarak Değerlendirilmesi, Bu Hizmetlerin Düzenli ve Verimli Şekilde Yürütülmesinin ve Geliştirilmesinin Sağlanması Raporu Özeti.
DPT. (2010). Uzun Vadeli Strateji ve Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı, Ankara.
Ergun, D. (1995). Sosyoloji ve Tarih: Sosyolojide Yöntem Sorunu. Ankara: İlke Kitabevi Yayınları, 26(3), 13.
Ersöz, H. Y. (2004). İngiltere, İsveç ve Türkiye Örneği, Sosyal Politika Perspektifinden Yerel Yönetimler, İstanbul: Filiz Kitabevi.
Es, M. (2007). Kentsel Yoksulluğun Azaltılmasında Sosyal Belediyeciliğin Rolü, Yerel Siyaset Dergisi, 36.
Es, M. (2008). Osmanlı Devletinde Mahalli İdareler, Yerel Siyaset Dergisi, 27.
Falay, N. and Varcan, N. (2009). Yerel Yö- netimler, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, No:8.
FAO/RAPA. (1988), Participatory Monito- ringand Evaluation. Handbookfor Training Field Workers, Bangkok, Thailand: FAO/ RAPA Publication, No: 2.
Friedlander W. A. (1961). Introduction to Social Welfare, Englewood Cliffs, N. J.
Geray, U. (1991). Ekonomi, İstanbul: İstan- bul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları No:408.
Güler, B. A. (2003). Ulusal Birliği Tehdit Ediyor. Cumhuriyet Gazetesi, 6.
Hagenbuch, W. (1958). Social Economics. Nisbet, Welwyn, 205.
İlter, O. (2009). Sosyal Yardım Alanında SYDV ve STK İşbirliği, Sorunlar, Çözüm Önerileri. Sosyal Yardım Uzmanlık Tezi, T.C Başbakanlık Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Genel Müdürlüğü, Ankara.
İlkin, A. (1979). Kalkınma ve Sanayi Ekonomisi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi İlahayat Fakültesi, 2691(3), No: 453.
Jacob T. J. and Abel R. (2002). Sustainable Development And Health: An Indian Perspective. Lancet 360(24), 638-639.
Jeffery J. (2006). Governance For A Sustainable Future. Public Health 120(1), 604-608.
Karakış, E. (2009). Küreselleşen Dünya Yönetiminde Yerel Yönetimler Bağlamında Sosyal Politika. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniversitesi, Sivas.
Kjbellberg, F. (1992). Local Government Reorganization and Development of the Welfare State Journal of Public Policy, 5(2).
Koç, İ. (2008). Türkiye Sağlık araştırması. Türkiye’nin Demoğrafik Dönüşümü, 82-87.
Kongar, E. (1998). Kalkınma ve Gelişme Stratejilerinde Türkiye Örneği. Kültür Girişimi Kültür Politikaları Uluslararası Sempozyumu: İstanbul, http://www.kongar.org/ makaleler/mak, Erişim Tarihi: 12.02.2014
Kongar, E. (1972). Çağdaş Türk Toplumunda Bilgiler Sistemi ve Toplumsal Değişme. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Koray, M. (1996). Sosyal Devlet Kavramında Yeni Gelişmeler. Sosyal Politika Tartışmaları, Sosyal Devlet ve Sosyal Güvenlik Kuruluşları. Türkiye İşçi Emeklileri Cemiyeti Yayınları (4), 15-23.)
Litsios, S. (1994). Sustainable Development Is Healthy Development. World Health Forum, 15(2), 193-195.
Lund, B. (2002). Understanding State Welfare, Social Justice or Social Exclusion. SAGE Publications, 1(1).
Marshall T. H. (1965). Citizenship and Social Class. In T. H. Marshall (Eds.), Class, Citizenship and Social Development, New York: Anchor Books, 71-134.
Nemli, E. (2006). Sürdürülebilir Gelişme: Ekonomi İle Çevre Arasındaki Denge 5.
Norton, B. and Toman M. (1997). Sustainability: Ecologicaland Economical Perspectives. Land Economics, 73(4), 553-68.
Oakley, P. and Garforth, C. (1985). Guide to Extension Training. FAO Training Series, Italy: Roma, 11.
Over, M. (1991). Economics for Health Sector Analysis. Washington: The World Bank Press.
Özcan, A. (2002). Küreselleşme ve Milli Devletlerin Akıbeti. İstanbul: Bakış Yayınları, 11-12.
Perman, R., Ma Y. J., Mcgıluray M. (1999). Common Natural Resource and Environmental Economics. New York: Longman.
Porritt, J. (2005). Healthy Environment – Healthy People: The Links Between Sustainable Development And Health. Public Health 119, 952-953. Price C. and Dube P. (1997). Sustainable Development And Health: Concepts, Principles And Framework For Action For European Cities And Towns. Series: 1
Rae, M. (2006). Health İnequalities – A Sustainable Development İssue. Public Health, 20.
Savaş, F. V. (1979). Kalkınma Ekonomisi. İstanbul: Nihad Sayar Yardım Vakfı Yayınları, 315(1), 547.
Şahin, F. (2000). Sosyal Hizmet Mesleğinin Doğası ve Paradigmaları. Prof Dr. Sema Kut’a Armağan. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Hizmetler Yüksekokulu Yayını 4(1), 60-71.
Solow R. (1974). The Economics of Resourcesor the Resources of Economics. U.S.A: The American Economic Review, 64, 1-14.
Solow, R. (1970). Technical Progress and Productivity Change, Growth Economics, A. Sen (Eds.), Middlesex: Penguin Books.
Tatar, M. (1992). Health For All By TheYear 2000 and Primary Health Care: The Turkish Case. Published Thesis in Social Policy and Administration, University of Nottingham, Nottingham, U.K.
Titmuss, R. M. (1974). Social Policy: An Introduction, In Brian Ab el- Smith- Kay Titmuss (Eds.), London. Türkiye İstatistik Kurumu. (Mart, 2014). 2003-2012 İstatistiki Göstergeler, Ankara, No: 3361.
Weaver J. H., Rockand M. T., Kusterer K. (1977). Achieving Broad-Based Sustainable Development. U.S.A: Kumarian Press.
Wilensky H. L. and Lebeaux C. N. (1958). İndustrial Society and Social Welfare, p.138, 139.
Yale, L. J. (1964-1965). Individual Rights and Social Welfare. The Emerging Legal Issues.
Yamane, T. (1967). Elemantary Sampling Theory. In E. W. Cliffs (Eds.), Printice Hall, NT.
Yazgan, T. (1992). İktisatçılar İçin Sosyal Güvenlik. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yayınları, 274.
Yıkmaz, R. F. (2011). Sürdürülebilir Kalkınmanın Ölçülmesi ve Türkiye İçin Yöntem Geliştirilmesi. Uzmanlık Tezi, TODAİ, Ankara.
Zastrow C. and Bowker L. (1984). Social Problems: Issues and Solutions. Chicago: Nelson Hall, 604.
Zengin, E., Şahin A., Özcan S. (2012). Türkiye’de Sosyal Yardım Uygulamaları, 19(2).

Toplam 54 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Emine Özmete Bu kişi benim Pınar Özdemir Bu kişi benim
Yayımlanma Tarihi	30 Nisan 2015
Gönderilme Tarihi	20 Şubat 2015
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2015 Cilt: 26 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA	Özmete, E., & Özdemir, P. (2015). TÜRKİYE’DE SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA GÖSTERGELERİNİN ANALİZİ: SOSYAL REFAH VE SOSYAL HİZMETLER. Toplum Ve Sosyal Hizmet, 26(1), 111-130.

Makale Dosyaları

Tam Metin