Gençlik Döneminde Din Eğitimi ve Öğretiminin Kapsamı

Yıl 2022, , 197 - 219, 22.06.2022

Abdülaziz Yeniyol

https://doi.org/10.53112/tudear.1134022

Öz

Bu çalışmada; gençlere öğretilecek konular, bu konulardaki öğretilerin ölçüsü ile dinî eğitim ve öğretimin hangi yöntemlerle verileceği İslâm kaynaklarına göre incelenmiştir. Bu amaçla, İslâm’daki temel kaynaklar çerçevesinde İslâm eğitim anlayışı açısından gençlik dönemi kuramsal bir yaklaşımla değerlendirilmiştir. Ayrıca din eğitimi ve öğretiminin içeriği analitik ve eleştirel bir yaklaşımla ele alınarak din eğitimi ve öğretimi hem psikolojik hem sosyal boyutuyla iki alanda incelenmiştir. Dokümantasyon analizinin kullanılacağı bu nitel çalışmada, İslâm eğitim ve öğretiminin içeriği, din eğitimi ve gençlik dönemi alanlarında literatür taranarak veriler toplanmış ve değerlendirilmiştir. Çalışmanın sınırlarını “İslâm eğitimi ve öğretimi” belirlemiştir. İslâm’da “kendini eğitme/bilme” ön planda tutulduğundan, din ve ahlak eğitimi ile ilgili konular incelenirken psikolojik tahlillere ve yaklaşımlara geniş yer verilmiştir. İslam dininin insan aklını, duygusunu ve iradesinin özgürlüğünü gözeten eğitim anlayışı ile gencin gelişimsel ihtiyaçları arasında paralellik olduğu tespit edilmiştir. Bu sebeple İslâm eğitim ve öğretim içeriğinin, gençlik döneminin gelişimsel özelliklerini destekleyen bir yapıya sahip olduğu görülmüştür. Neslimizi devem ettirecek olan gençliği ilahi fıtrata uygun olarak yetiştirmek ve onlara değerler aktarabilmek için örnek şahsiyetleri rol model olarak öğretmek ve kazanım haline getirmek için toplumun tüm paydaşları ile hareket etmesi gerekmektedir. Gençler ancak bu örnek şahısların tecrübelerinden aldıkları ilhamla karşılaştıkları problemleri aşabileceklerdir. O halde eğitimcilere düşen görev, eğitim ve öğretimin içeriğini gençleri anlayacak ve topluma ahlaklı bireyler kazandıracak şekilde oluşturmak ve onlara uygun bir ortam sağlamaktır. Bu da gençlerin gelişim özelliklerini yaşadıkları çağla ve İslâm kaynaklarıyla bütünleştiren bir eğitimden geçmektedir. Sonuç olarak, din eğitimi ve öğretiminin içeriğinin İslam kaynaklarından edinilen bilgiler ışığında gençlik döneminde dengeli bir şekilde geliştirmesinde olumlu etkiler taşıdığı tespit edilmiştir. Ayrıca, araştırma sonucunda elde edilen bulgular, modern çağdaki gencin anlam arayışında psikolojik rahatsızlığa ve yaşam tatminsizliğine sebep olan olumsuz tesirlerinin İslam kaynaklarına göre belirlenen eğitim ve öğretimin koruyuculuğunu giderebileceği ümidini güçlendirmiştir.

Anahtar Kelimeler

Din, Gençlik, Gelişim, İslam Eğitimi, Din ve Eğitim

Der Umfang Von Religiöser Erziehung Und Bildung In Der Jugendperiode

Öz

In dieser Studie; Die Unterrichtsfächer für Jugendliche, der Umfang des Unterrichts zu diesen Fächern und die Methoden der religiösen Erziehung und Ausbildung wurden nach islamischen Quellen untersucht. Dazu wurde die Jugendzeit mit einem theoretischen Ansatz im Sinne des islamischen Bildungsverständnisses im Rahmen der grundlegenden Quellen des Islam ausgewertet. Darüber hinaus wurden die Inhalte der Religionspädagogik analytisch-kritisch bearbeitet und die Religionspädagogik in zwei Bereichen sowohl mit psychologischer als auch mit sozialer Dimension untersucht. In dieser qualitativen Studie, in der die Dokumentationsanalyse zum Einsatz kommt, wurden die Daten durch Literaturrecherche in den Bereichen Islamische Erziehung und Bildung, Religionspädagogik und Jugendzeit erhoben und ausgewertet. „Islamische Bildung und Erziehung“ bestimmte die Grenzen der Studie. Da im Islam „Selbsterziehung/Erkenntnis“ im Vordergrund steht, finden psychologische Analysen und Ansätze bei der Auseinandersetzung mit Fragen der religiösen und moralischen Bildung breite Beachtung. Es wurde festgestellt, dass eine Parallelität zwischen dem Bildungsverständnis der Religion des Islam, das die Freiheit des menschlichen Geistes, der Gefühle und des Willens berücksichtigt, und den Entwicklungsbedürfnissen der Jugend besteht. Aus diesem Grund hat sich gezeigt, dass die Inhalte der islamischen Bildung und Ausbildung eine Struktur haben, die die Entwicklungsmerkmale der Jugendzeit unterstützt. Um die Jugend, die unsere Generation fortführen wird, im Einklang mit der göttlichen Natur zu erziehen und ihr Werte zu vermitteln, ist es notwendig, mit allen Akteuren der Gesellschaft zusammenzuarbeiten, um vorbildliche Persönlichkeiten als Vorbilder zu lehren und zu lehren wandeln Sie sie in Gewinne um. Junge Menschen werden ihre Probleme nur mit der Inspiration bewältigen können, die sie aus den Erfahrungen dieser vorbildlichen Persönlichkeiten ziehen. In diesem Fall besteht die Pflicht der Pädagogen darin, die Inhalte der allgemeinen und beruflichen Bildung so zu gestalten, dass junge Menschen sie verstehen und moralische Individuen in die Gesellschaft einbringen und ihnen ein geeignetes Umfeld bieten können. Dies ist eine Ausbildung, die die Entwicklungsmerkmale junger Menschen mit dem Alter, in dem sie leben, und islamischen Ressourcen integriert. Als Ergebnis wurde festgestellt, dass die Inhalte der Religionspädagogik und Erziehung im Lichte der aus islamischen Quellen gewonnenen Informationen positive Auswirkungen auf eine ausgewogene Entwicklung der Jugendzeit haben. Darüber hinaus bestärkten die im Rahmen der Forschung gewonnenen Erkenntnisse die Hoffnung, dass die negativen Auswirkungen, die psychische Beschwerden und Lebensunzufriedenheit bei der Sinnsuche der Jugend in der Moderne hervorrufen, den islamisch festgelegten Schutz von Bildung und Ausbildung beseitigen können Quellen.

Anahtar Kelimeler

Religion, Jugend, Entwicklung, Islamische Bildung, Religion und Bildung

The Scope Of Religious Education And Teaching In The Youth Period

Öz

In this study; the subjects to be taught to the students, the measure of these teachings and the religious education and training will be designed according to Islam. This purpose has been evaluated in terms of basic education in Islam. It can also be grown in close to two classrooms with a bedroom next to the beds in the bedroom. In this qualitative study used in the examinations, the literature on Islamic education and training examined by teachers was collected and evaluated. "Islam and its appearance" determined the boundaries of the study. While "education/knowledge" is at the forefront in Islam, while examining the issues related to education and education, considerations and environmental issues are included. The young people stood out in terms of development, with the understanding of education, which was put forward by the people, faith and will of the religion of Islam. For this reason, it has been seen that the content of Islamic education and training has a structure that supports the developmental characteristics of the youth period. In order to educate the youth, who will continue our generation, in accordance with the divine nature and to convey values to them, it is necessary to act with all the stakeholders of the society in order to teach exemplary personalities as role models and turn them into gains. Young people will only be able to overcome the problems they face with the inspiration they get from the experiences of these exemplary individuals. In that case, the duty of educators is to create the content of education and training in a way that young people can understand and bring moral individuals to the society, and to provide a suitable environment for them. This is an education that integrates the developmental characteristics of young people with the age they live in and Islamic resources. As a result, it has been determined that the content of religious education and teaching has positive effects in the balanced development of the youth period in the light of the information obtained from Islamic sources. In addition, the findings obtained as a result of the research strengthened the hope that the negative effects that cause psychological discomfort and life dissatisfaction in the search for meaning of the young in the modern age can eliminate the protection of education and training determined according to Islamic sources.

Anahtar Kelimeler

Religion, Youth, Development, Islamic Education, Religion and Education

Kaynakça

• Abdülbâkî, M. F. (1991). Kur’an-ı Kerim Lügatı İlavelerle Mu’cemü’l Müfehres. Mahmut Çanga (Çev.). İstanbul: Timaş Yayınları.
• Acar, İ. (2018). İslâm aile hukuku. İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Ağca, H. (1993). Ailede eğitim. Ankara: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Ahmed, b. Hanbel (1981). el-Müsned. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Arslan, A. (1999). Felsefeye giriş. 4. Basım. İstanbul: Vadi Yayınları.
• Bayraklı, B. (1999). Mukayeseli eğitim felsefesi sistemleri. İstanbul: İFAV Yayınları.
• Beyhakî, Ebûbekr Ahmed b. Hüseyin b. Ali. (2008). es-Sünenü’l-kübrâ. İslam Mansur Abdulhamid (thk.). Kahire: Dârü’l-Hadis.
• Bilgin, B. (2001). İslam’da ötekine bakış. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 42(1), 11-40.
• Buharî, Ebû Abdullah Muhammed b. İsmail (1992). el-Câmi’u’s-sahîh. 2. Baskı. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Canan, İ. (1980). Hz. Peygamberin sünnetinde terbiye. Ankara: Diyanet Yayınevi.
• Çamdibi, M. (2006). Din eğitiminde yetişkinler ve şahsiyet terbiyesi. Yetişkinlik Dönemi Eğitimi ve Problemleri, 289-306. İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Çekin, A. (2013). Ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinde tasavvuf öğretimi: Öğretim programı (2010) çerçevesinde bir analiz. Marife Dini Araştırmalar Dergisi, 13(1), 139-148. DOI: 10.5281/zenodo.3344386.
• Dârimî, Ebû Muhammed. (2013). Sünen. Nebil Haşim el-Gamri (thk.). Beyrut: Daru'l-Beşfür.
• Değirmencioğlu, C. (1997). Eğitim felsefe ilişkisi: Eğitim felsefesi. Leyla Küçükahmet (ed.), Eğitim Bilimine Giriş. Ankara: Gazi Kitabevi Yayıncılık.
• Ebu Dâvûd (1981). Süleyman b. el-Eş’as es-Sicistânî. Sünen. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Gökçe, F. (2000). Değişim sürecinde devlet ve eğitim. Ankara: Eylül Kitap ve Yayınevi.
• Gregory, R. L. (1987). Education: Theory and practise. Richard L. Gregory (ed.), The Oxford Companion to The Mind. Oxford University Press.
• Günaydın, F. (2017). İmam hatip liselerinde inanç soru(n)ları. Din Karşıtı Çağdaş Akımlar ve Deizm Sempozyumu Bildirileri (Türkiye-Van, 12-14 Mayıs 2017). Vecihi Sönmez, Burhanettin Kıyıcı, Metin Yıldız (Ed.). 321-335. İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Gündüz, T. (2002). İslam, gençlik ve din eğitimi (kuramsal bir çalışma). İstanbul: Düşünce Yayınları.
• Hökelekli, H. (2009). Çocuk, genç, aile psikolojisi ve din. İstanbul: Dem Yayınları.
• Mâlik b. Enes. (1992). Muvatta. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• İbn-i Mace, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezid el-Kazvınî. (1981). Sünen-i İbn Mâce. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Kuzgun, Y., Gürkaynak, İ., Köksal, A., Ünver, E. & Sel, L. (1985). Nasıl bir gençlik istiyoruz?. Gençliğin eğitimi ve sorunları Türk Eğitim Derneği IX. eğitim toplantısı. 20-21-22 Kasım 1985. Ankara: Şafak Matbaası.
• Mensching, G. (1994). Dini sosyoloji. M. Aydın (Çev.). Konya: Tekin Yayınları.
• Mevdûdî, Ebu’l-A’lâ (2018). İslâm ve Eğitim. Dr. N. Ahmad Asrar (Çev.). İstanbul: Hilal Yayınları.
• Mısrî, Muhammed Niyâzî-i (2014). Mevâidu’l-İrfân (İrfan Sofraları). Süleyman Ateş (Çev.). Malatya: İnönü Üniversitesi.
• Moorman, R. H., & Blakely, G. L. (1995). Individualism-Collectivism as an Individual Difference Predictor of Organizational Citizenship Behavior Journal of Organizational Behavior, 16(2), 127-142.
• Müslim, Ebu’l-Huseyin b. Haccac. (1981). Sahîhu Muslim. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Nehcul-Belaga. (1994). Seyyid Cafer Şehidi Farsça Tercümesi, 6. Baskı, İntişarat-ı İlmî veFerhengî. Tahran: İlim ve Kültür Evi Yayınları.
• Nesâî, Ahmed b. Şuayb. (1981). Sünenü’n-Neseî. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Ok, Ü. (2007). İnanç psikolojisi: Hayatı anlamlandırma biçiminin yaşam boyu gelişimi. Ankara: Ankara Okulu
• Özoğlu, S. Ç. (1985). Gençlerde kişilik gelişimine nasıl yardımcı olabiliriz? gençliğin eğitimi ve sorunları. Türk Eğitim Derneği IX. Eğitim Toplantısı, (20-21-22 Kasım 1985). Şafak Matbaası.
• Peker, H. (1991). Din ve ahlak eğitiminin metodik esasları. Samsun: Eser Matbaası.
• Sayraç, B., Dündar, H., Solar, A., Bilgin, S., Manisa, Z. & Yüksel, Z. (1985). Kendi bakış açıları yönünden gençlik ve sorunları nelerdir?. Gençliğin Eğitimi ve Sorunları, Türk Eğitim Derneği IX. Eğitim Toplantısı. (20-21-22 Kasım 1985). Ankara: Şafak Matbaası.
• Şimşek, E. (2004). Çocukluk dönemi dini gelişim özellikleri ve din eğitimi. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi 4(1), 210-220.
• Tatcı, M. (2012). Yunus Emre Divanı. Kültür Bakanlığı, Ankara.
• Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ. (1992). Sünen. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Yıldırım, M. E. (2021). Hz. Peygamber’in (s.a.v.) ahlak eğitimi anlayışına dair bir değerlendirme. Siyer Araştırmaları Dergisi, 9, 199-208.
• Yılmaz. H. (2001). Yaygın din eğitim kurumları ve toplumsal barış. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 5(2), 329-356.