Publicization of Violence and Crime: Reality Shows and Their Social Impacts

Yıl 2019, , 165 - 182, 30.12.2019

Özlem Uluç Küçükcan

https://doi.org/10.17829/turcom.653693

Cited By: 1

Öz

 The assumption that violence and crime contents increase ratings leads to presentation of such themes to viewers through news bulletins, crime series and reality shows. Previous researches show that programs that include violence and crime influence the attitudes of viewers depending on the content, ratings, type of programs and language of discourse. As far as non-fictional reality show viewership is concerned, television can unearth an individual’s tendency towards violence but does not play a role in consolidating it. On the other hand, the viewer who watches such programs might develop a fear that s/he can become a victim of violence and crime. This paper will analyse the relationships between tendency towards violence, violent and criminal behaviour and viewing non-fictional reality shows. In order to analyse these relationships, the origins of violent behaviour are explained and programs are compared according to their types, methods and impacts. Finally, the paper tries to identify social impacts of reality shows in the context of risk and fear, as programs that discuss crimes and at times co-operates with security forces. This paper shows that the factuality of fear of victimhood should be analysed by taking qualitative probability of victimhood rather than statistical data regarding violent and criminal incidents. 

Anahtar Kelimeler

Media, Television, Reality Shows, Crime, Violence

Şiddetin ve Suçun Kamusallaşması: Reality Showlar ve Toplumsal Etkileri

Öz

Şiddet ve suç temalarının izlenme oranlarına olumlu katkısı olduğu varsayımı, söz konusu temaların haber bültenleri, suç dizileri ve reality showlar aracılığıyla izleyicilere sunulmasına yol açmaktadır. Yapılan araştırmalar şiddet ve suç konularının işlendiği bu programların içerik, izlenme oranları, kurgu biçimi, söylem dili ve ifade tarzına bağlı olarak izleyici tutumlarını farklı düzeyde etkilediğini tespit etmiştir. Özellikle kurgu olmayan reality show izleyiciliği söz konusu olduğunda, televizyon, bireyin şiddet eğilimini açığa çıkarabilmekte ancak bu eğilimi pekiştirici rol oynamamaktadır. Öte yandan bu programları takip eden kişide şiddete maruz kalma ve suçun mağduru pozisyonuna düşme korkusu oluşmaktadır. Bu makalede şiddet eğilimi ve şiddet içerikli ve suç teşkil eden davranışlar ile özellikle kurgu olmayan reality showları seyretmek arasındaki ilişki analiz edilmeye çalışılmıştır. Bu ilişkiyi çözümlemek amacıyla öncelikle şiddet içerikli davranışların kökeni değerlendirilmiş, ardından program türleri arasında içerik, yöntem ve etki bağlamında karşılaştırma yapılmış, nihayetinde suç vakalarının konu edildiği, tartışıldığı ve kimi zaman da emniyet güçleri ile işbirliği içinde sonuçlandığı bir mecra olan reality showların risk ve korku bağlamında toplumsal etkileri tespit edilmeye çalışılmıştır. Bu çalışma göstermiştir ki, söz konusu mağduriyet korkusunun gerçekçiliği, şiddet ve suç vakalarına ilişkin sayısal verilerden ziyade mağduriyetin niteliksel olasılığı dikkate alınarak değerlendirilmelidir. 

Anahtar Kelimeler

Medya, Televizyon, Reality Show, Suç, Şiddet

Kaynakça

• Alptekin, S. (2019). Televizyon, toplum ve şiddet. 01.02.2019 tarihinde http://www.zehra.com.tr/televizyon-siddet-ve-toplum_h111294.html adresinden edinilmiştir. Altheide, D. (1997). The news media, the problem frame, and the production of fear. The Sociological Quarterly, 38(4), 647-668. Altheide, D. (2002). Creating fear: News and the construction of crisis. New York: Aldine de Gruyter. Altunay, A. (2002). Evdeki dünya: Televizyon. Nazlı Bayram (Ed.) Toplum ve İletişim içinde (s. 77-94). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları. Anderson, C. ve Bushman, B. (2002). Human agression. Annual Revievs of Psychology, 53, 27-52. Beck, U. (2008). World at risk: The new task of critical theory. Development and Society, 37(1), 1-21. Çakır, B. (2007). Belirsizlik ve korkunun yeni düzenin oluşmasına katkısı. Sosyoloji Konferansları, (36), 63-82. Çuhacı, A. (2004). Ulrich Beck’in risk toplumu kuramı. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Demirbaş, T. (2016). Şiddet suçlarına genel bir bakış. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 65(4), 3345-3353. Dolu, O. (2011). Suç teorileri: Teori, araştırma ve uygulamada kriminoloji. Ankara: Seçkin Yayınevi. Erol, G. (2012). İletişim ve etik. İstanbul: Hiperlink Yayınları. Furedi, F. (2017). Korku kültürü: Risk almamanın riskleri. İstanbul: Ayrıntı Yayınları. Gerbner, G. (1966). Images across cultures: Teachers in mass media fiction and drama. The School Review, 74(2), 212-230. Gerbner, G. (1980). Death in prime time: Notes on the symbolic functions of dying in the mass media. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, (447), 64-70. Gerbner, G., Gross, L., Morgan, M. ve Signorielli. N. (1984). Political correlates of television viewing. The Public Opinion Quarterly, 48(1), 283-300. Gerbner, G. (2013). Television: The new state religion? A Review of General Semantics, 70(4), 462-467. Güneş, A. (2016). Nezaket ve zarafet için mahremiyet eğitimi. İstanbul: Timaş Yayınları. Güneş, A. (2017). Kişilik gelişiminde cezasız eğitim. İstanbul: Timaş Yayınları. Hetsroni, A. (2012). Violent crime on American television: A critical interpretation of empirical studies. Sociology Mind, 2(2), 141-147. Hökelekli, H. (2007). Çocuk ve gençlerde şiddet olgusu ve önlenmesine yönelik öneriler. Değerler Eğitimi Dergisi, 5(14), 61-78. Jamieson, P. E. ve Romer, D. (2014). Violence in popular U.S. prime time TV dramas and the cultivation of fear: A time series analysis. Media and Communication, 2(2), 31-41. Kılınç, H. ve Tuncer, D. (2013). Türkiye’de fiziksel şiddet eğiliminin sebepleri ve analizi. 10.01.2019 tarihinde http://myweb.sabanciuniv.edu/bac/files/2013/10/T%C3%BCrkiyede-Fiziksel-%C5%9Eiddet-E%C4%9Filiminin-Sebepleri-ve-Analizi_final.pdf adresinden edinilmiştir. Kivivuori, J. (2014). Understanding trends in personal violence: Does cultural sensitivity matter?. Crime and Justice, 43(1), 289-340. Kort-Butler, L. A. ve Hartshorn, K. J. S. (2011). Watching the detectives: Crime programming, fear of crime, and attitudes about the criminal justice system. The Sociological Quarterly, 52(1), 36-55. Köknel, Ö. (2000). Bireysel ve toplumsal şiddet. İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi. Matsumoto, D. (2009). The Cambridge dictionary of psychology. New York: Cambridge University Press. Michaud, Y. (1991). Şiddet. C. Muhtaroğlu (Çev.). İstanbul: İletişim Yayınları. Oyunlardaki şiddet gerçek hayata yansımıyor. (2019, 13 Şubat). BBC. 13 Şubat 2019 tarihinde https://www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-47221422 adresinden edinilmiştir. Pinseler, J. (2007). Power and hegemony in reality crime programmes, a paper presented to the Cultural Studies Now Conference, London 22 July 2007. Radecki, T. (1986) Şiddete dayalı eğlenceler. Kitle İletişim Araçları ve Şiddet, Hürriyet Vakfı Eğitim Yayınları, (8), 15-20. Rigel, N. (2008). TV, Çocuk ve şiddet araştırmalarında 50. yıl. Y. Giritli İnceoğlu ve N. Akıner (Haz.). Medya ve çocuk rehberi içinde (s. 131-142). Konya: Eğitim Kitabevi. Shaw, M. (2006). Violence. Bryan S. Turner (Ed.), The Cambridge dictionary of sociology içinde (s. 652-653). Cambridge: Cambridge University Press. Soydemir, S. (2011). Modernizmin karanlık yüzü: Risk toplumu. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 3(2), 169-178. Şiddet. (t.y.). Türk Dil Kurumu Güncel Türkçe Sözlük. 29.11.2019 tarihinde https://sozluk.gov.tr/?kelime adresinden edinilmiştir. Ünsal, A. (1996). Genişletilmiş bir şiddet tipolojisi. Cogito, (6-7), 29-36. Weir, E. E. (2005). Preventing violence in youth. Canadian Medical Association Journal, 171(10), 1291-1292. Yaylagül, L. (2008). Kitle iletişim kuramları: Egemen ve eleştirel yaklaşımlar. Ankara: Dipnot Yayınları. Yousman, B. (2013). Challenging the media-incarceration complex through media education. S. J. Hartnett, E. Novek ve J. K. Wood (Haz.) Working for justice: A handbook of prison education and activism içinde (s. 141-159). Champaign: University of Illinois Press.