Yıl 2002,
Sayı: 4, 97 - 104, 01.06.2002
Öz
İnsanoğlunun doğuştan sahip olduğu yeteneklerden biri de dili kullanma yeteneğidir. Tanrı, Kuran-ı K eıim ’de: “Rahman Kuran’ı öğretti, insanı yarattı, ona beyanı öğretti” Rahman 1-4 diyor. İnsanın toplumsallaşma sürecine bağlı olarak bildirişim ihtiyacı duyması ve doğasında var olan dili kullanma yeteneğini işleterek, karşılaştığı nesne, durum ve hareketleri adlandırması F. de Saussure’ün ifadesiyle "bildirişimi sağlayan göstergeler dizgesi”ni, yani dili doğurmuştur.
Kaynakça
- AKARSU , Bedia (1984) Wilhelm Von Humbolt’ta Dil Kültü r Bağlantısı, İstanbul.
- AKSAN, Doğan (1987) Her Yönüyle Dil I, Ankara: TDK Yay.
- BURAN, Ahmet-İlhan, Nadir Elazığ Ağzı Sözlüğü, Elazığ (baskıya hazır).
- DİLAÇAR A. (1978) Ana Dili İlkeleri ve Türkiye Dışındaki Uygulamaları, Ankara: TDK Yay.
- GÖKBERK, Macil (1997) Değişen Diinya Değişen Dil, İstanbul: Yapı Kredi Yay.
- KARAAĞAÇ, Günay (1997) “Alıntı Kelimeler Üzerine Düşünceler”, Türk Dili, 552: 499-510.
- PORZIG. Walter (1986) Dil Denen Mucize (Çeviren Vural Ülkü) Ankara.
- SAUSSURE, Feıdinand de (1988) Genel Dilbilim Dersleri, İstanbul.
- Tiirkçe Sözlük (1988) Ankara: TDK Yay
Toplam 9 adet kaynakça vardır.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makaleleri |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Haziran 2002 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2002 Sayı: 4 |
