HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ

Yıl 2019, Sayı: 30, 167 - 190, 06.07.2019

Sultan Ebru Bulgurcuoğlu , Gülsüm Çamur Duyan

https://doi.org/10.20427/turkiyat.468673

Cited By: 2

Öz

Çocuk suçluluğu ekolojik bir perspektifle incelenmesi
gereken toplumsal bir sorundur. Türkiye’de çocuklar için ceza sorumluluk yaşı
12-18 yaş arası olup, hükümlü çocukların hükümlülük süreçlerini tamamlayacağı
kurumlar çocuk eğitimevi olarak adlandırılmaktadır. Genel amacı çocuk
eğitimevlerinde kalan hükümlü çocukların genel özellikleri ile onları suça
sürükleyen risk faktörlerinin belirlenmesi olan bu çalışma T.C. Adalet
Bakanlığı’na bağlı Ankara (82) ve İstanbul Çocuk Eğitimevleri’nde (42) bulunan
toplam 124 erkek hükümlü çocukla yürütülmüştür. Nicel araştırma deseninde olan bu
çalışmada veriler SPSS 21.0 programı kullanılarak analiz edilmiştir.

Yapılan
frekans analizleri sonucuna göre çocukların ailelerinin ekonomik durumu ile
anne-babalarının eğitim düzeyi oldukça düşüktür. Mala yönelik suçların
ağırlıklı olduğu çalışmada hükümlü çocukların aile ve akran çevrelerinde de suç
öyküsü bulunmaktadır. Çocuklar en çok akran çevresinin suça sürüklenmede etkisi
olduğunu düşünmektedir. Birçoğunun suça sürüklenmeden önce sokakta yaşama ve hizmet
ile sanayi sektörü ağırlıklı olmak üzere çalışma deneyimi olmuştur. Hükümlü
çocuklar kurumda kaldıkları sürece en çok ailelerinin eksikliğini
hissettiklerini belirtmişlerdir. Çocukların akran çevrelerinde oldukça fazla
suç öyküsünün bulunması ve kurumdan çıktıktan sonra tekrar aynı çevreye dönme
riskine karşı hükümlülük sonrası denetleme hizmetleri arttırılarak mükerrer
suçlu olmalarının önüne geçilmelidir. Ayrıca çocukları suça sürükleyen risk faktörlerini
anlayarak, sistemlerle ilişkilerini belirleyecek multidisipliner araştırma
projelerine gereksinim duyulmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Çocuk Eğitimevi, Ankara Çocuk Eğitimevi, İstanbul Çocuk Eğitimevi, çocuk suçluluğu, hükümlü çocuklar, risk faktörleri, sosyal hizmet

Kaynakça

• Atilola, O., Omigbodun, O., & Bella-Awusah, T. (2014). Lifetime exposure to traumatic events among adolescents in contact with the Nigerian juvenile justice systems compared with a comparison group of secondary school students. Paediatrics and International Child Health, 34(2), 92-100.
• Baykara Acar, Y. (2011). İstisnai öyküler cinsel suçtan hükümlü olan çocukların yaşam öyküleri. Ankara: Maya Akademi.
• Böke, K. (2017). Sosyal bilimlerde araştırma. Kaan Böke (Ed.), Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri içinde (s. 2-31). İstanbul: Alfa.
• Cankurtaran Öntaş, Ö. (2011). Cinsel suça yönelen çocukların karakteristikleri ve tedavi programları. Aile ve Toplum Dergisi, 6(22), 47-56.
• Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun, (2004). Resmi Gazete: 29.12.2004, Kanun Numarası: 5275.
• Clinkinbeard, S.S., & Zohra, T. (2012). Expectations, fears, and strategies: Juvenile offender thoughts on a future outside of incarceration. Youth & Society, 44(2), 236-257.
• Çakıcı, M., Paşa, E., & Görkem, A. (2012). The Prevalence and Risk Factors of Juvenile Deliquency in Turkish Republic Of Northern Cyprus. Eurasian Journal of Educational Research, 12(49 A), 183-198.
• Çoban, S. (2015). Juvenile justice system in Turkey and children in reformatory centers. Hacettepe University Journal of Turkish Studies, 12(22), 99-119.Çocuk Koruma Kanunu, (2005). Resmi Gazete: 15.7.2005, Kanun Numarası: 5395.
• Duyan, V. (2012). Sosyal hizmet temelleri, yaklaşımları, müdahale yöntemleri. Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği.
• Erbay, E. (2008). Çocuk işçi olmak: Çocuk işçiliğine resrospektif bir bakış. Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği.
• Erkan, R. ve Erdoğdu, M.Y. (2006). Göç ve çocuk suçluluğu. Aile ve Toplum Eğitim Kültür ve Araştırma Dergisi, 3(9), 79-90.
• Gezgin, M. (2010). Suça Sürüklenen Ergenlerde Denetim Odağı: İzmir Örneğinde Bir Çalışma (Yüksek lisans tezi). Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi’nden edinilmiştir.
• Günşen İçli, T. (2009). Çocuk suç ve sokak: Sokakta yaşayan suç işleyen ve suça maruz kalan çocuklar. Ankara: TC Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü.
• Farrington, D.P., Coid, J.W., Harnett, L.M., Jolliffe, D., Soteriou, N., Turner, R.E., & West, D.J. (2006). Criminal careers up to age 50 and life success up to age 48: New findings from the Cambridge Study in delinquent development. Home Office Research Study, 299.
• Fernandez-Suarez, A., Herrero, J., Perez, B., Juarros-Basterretxea, J., & Rodriguez-Diaz, F. J. (2016). Risk factors for school dropout in a sample of juvenile offenders. Frontiers in Psychology, 7.
• İl, S. (2003). Adli sosyal hizmet. Türkiye Klinikleri Psikiyatri Dergisi, 4(2), 141-146.Johnson, M.E. (2018). The effects of traumatic experiences on academic relationships and expectations in justice-involved children. Psychology in the Schools, 55(3), 240-249.
• Kelly, E.V., Newton, N.C., Stapinski, L.A., Slade, T., Barrett, E.L., Conrod, P.J., & Teesson, M. (2015). Suicidality, internalizing problems and externalizing problems among adolescent bullies, victims and bully-victims. Preventive medicine, 73, 100-105.
• Lee, S.Y., Rhee, S., & Villagrana, M. (2018). Change in delinquency over time between adolescents with and without maltreatment experiences: Attachment and the school's role. Children and Youth Services Review, 86, 110-119.
• Muller-Fabian, A., Siserman, C., Anitan, S.M., & Delcea, C. (2018). Juvenile delinquency in light of data recorded at the Institute of Forensic Medicine. Romanian Journal of Legal Medicine, 26(1), 70-75.
• Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention. (2015). Risk factors for delinquency. Washington, D.C. 2 Eylül 2018 tarihinde https://www.ojjdp.gov/mpg/litreviews/Risk%20Factors.pdf adresinden erişilmiştir.
• Özen, S., Ece, A., Oto, R., Tirasci, Y., & Goren, S. (2005). Juvenile delinquency in a developing country: A province example in Turkey. International Journal of Law and Psychiatry, 28(4), 430-441.
• Pinto, R. J., Fernandes, A. I., Mesquita, C., & Maia, Â. C. (2015). Childhood adversity among institutionalized male juvenile offenders and other high-risk groups without offense records in Portugal. Violence and Victims, 30(4), 600-614.
• Ruch, D.A., & Yoder, J.R. (2018). The Effects of family contact on community reentry plans among incarcerated youths. Victims & Offenders, 13(5), 609-627.
• Seyhan, D. ve Zincir, H. (2009). Tutuklu/hükümlü gençlerin benlik saygısı düzeyleri ile aile özelliklerinin incelenmesi ve aralarındaki korelasyonun belirlenmesi. Aile ve Toplum Dergisi, 5(19), 7-24.
• Singh, R.P., & Jahanara (2016). A study on juvenile delinquents: Impact of socio-economic factors of family in the State of Uttar Pradesh, India. Socioint16: 3rd International Conference on Social Sciences and Humanities, 875-884.
• TÜİK. Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri, 2016. 20 Ağustos 2018 tarihinde http://www.tuik.gov.tr/ PreHaber Bultenleri.do?id=24676 adresinden edinilmiştir.
• TÜİK. Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar, 2017. 1 Eylül 2018 tarihinde http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=27609 adresinden edinilmiştir.
• Türk Ceza Kanunu, (2004). Resmi Gazete: 12.10.2004, Kanun Numarası: 5237.
• T.C. Adalet Bakanlığı, 17 Ağustos 2018 tarihinde http://www.cte.adalet.gov.tr/ adresinden erişilmiştir.
• UNICEF (2013). Çocuk Adalet Sisteminde Sosyal Çalışmanın Rolü.
• Yavuzer, H. (2013). Çocuk ve suç. İstanbul: Remzi.
• Williams, K., Rivera, L., Neighbours, R., & Reznik, V. (2007). Youth violence prevention comes of age: Research, training and future directions. Annu. Rev. Public Health, 28, 195-211.
• Wubishet, H.L., & Leuween, K.V. (2016). Perceived parental behaviour of juvenile delinquent boys in prison: A case in Ethiopia. Psychology and Developing Societies, 28(2), 203-225.